Mieke is erg sensitief, maar heeft dat in haar jeugd nooit begrepen. Zich altijd ‘anders’ gevoeld. Als ervaringswerker treft ze een hooggevoelige cliënt** waarin ze zich herkent. Hierover schrijft ze.
We zitten op een bankje aan het Spaarne, vlakbij haar woning. Ze is een van mijn cliënten die ik als ambulant ervaringswerker begeleid. Ze wil nooit in haar huis afspreken, want ze schaamt zich tegenover haar puberdochter dat ze begeleiding heeft.
“Ik had weer een visioen gisteravond,” zegt ze.
Vorige ontmoeting vertelde ze me al dat ze veel energieën van anderen aanvoelt
Dat er soms pijnscheuten door haar lichaam gaan als mensen in haar buurt komen. Dat ze visioenen heeft. Ik hoorde haar met grote interesse aan. Ik geloof heel sterk dat veel mensen met mentale problemen vaak gewoon heel sensitief, hooggevoelig zijn. Daar niet mee weten om te gaan en zo psychische stoornissen ontwikkelen.
Ik voel me net haar, maar dan in mindere mate
Ik draai mijn gezicht naar haar. Ze draagt een zwarte, wijde joggingbroek met daarboven een grijs shirt met korte mouwen. Haar dunne, witte onderarmen zijn bezaaid met sproeten.
“Wil je vertellen waarover?” vraag ik.
“Dat mijn dochter verhuist naar haar vader.”
“Wat vervelend.”
Ze haalt haar schouders op. “Ik ben het wel gewend. Mijn ex laat soms weer wat van zich horen. Poeslief doet ie dan.” Ze graait in de zak van haar joggingbroek en zegt: “hopelijk vind je het niet erg dat ik een joint ga roken.”
“Nee hoor.” Ik onderdruk een lach.
Terwijl ze de al half opgerookte joint aansteekt, inhaleert ze diep.
Ik ben even stil. Zij ook.
Een witte vlinder landt vlak voor ons, we kijken er allebei naar
“Misschien wel jouw overleden zusje of mijn vader,” zeg ik voorzichtig.
Ze kijkt me met grote ogen aan.
“Woh dit is bizar, ik dacht precies hetzelfde”
Ze brengt haar rechter onderarm dichter naar mij toe. “Moet je zien, ik heb gewoon kippenvel.”
Ik kijk naar de donkere haartjes op haar arm die rechtop staan en voel me draaierig worden.
“Ik moet me trouwens laten testen op borderline,” zegt ze.
De abrupte wending van dit gesprek verbaast me. “Denk je dat je borderline hebt?” vraag ik perplex.
“Mijn psychiater suggereerde zoiets.”
“Welke diagnoses heb jij eigenlijk allemaal gekregen?”
“Posttraumatische stress stoornis, bipolair, psychotisch en gegeneraliseerde angststoornis.” Ze kijkt me vluchtig aan.
“Ben je niet gewoon heel hooggevoelig?”
“Ja, dat zeg ik ook steeds tegen mijn psychiater, maar daar wil hij niets van weten.” Ze zucht hoorbaar. “Dus nou ja dan praat ik maar over leuke dingen, want ik voel dat hij zich geen raad met mij weet. En wil hem ook niet ongemakkelijk maken.”
“Jij bent ook vaak met anderen bezig hé? Herkenbaar,” lach ik.
“Ja, eigenlijk zorg ik in de therapie voor hem,” mompelt ze meer tegen zichzelf dan tegen mij.
“Zou een holistische therapie niet wat voor je zijn?”
Ze veert op. “Ja, maar waar vind je zo iemand?” Ze kijkt me aan en vraagt dan aarzelend: “zou jij mij daar mee kunnen helpen?”
“Natuurlijk. Het lastige is alleen dat zulke behandelingen vaak niet vergoed worden.”
Ze neemt een hijs van haar joint. “Weet je, jij voelt als mijn engeltje.” Ze staart naar de grond.
“Jij bent de eerste in mijn leven die mij begrijpt en gelooft wat ik zeg. Iedereen vindt mij maar knettergek.”
Mijn ogen vullen zich met tranen.
Geef een reactie