Hoe ze zo’n zware kwestie zo luchtig kan brengen? Het is Mieke vaak gevraagd als ze schrijft of vertelt over haar vaders zelfmoord. In deze blog haar kijk op dat er best vrolijkheid kan zijn binnen een duister onderwerp. Hoopvol communiceren over zelfmoord.
Laatst was ik gastspreker in een groep van nabestaanden na zelfdoding
Ik deelde mijn verhaal over mijn vader en zijn depressies en psychoses. Maar ook mijn herstelverhaal, hetgeen mij zo geholpen heeft. En ik vertelde dat zijn zelfmoord me ook veel heeft gebracht.
Gedurende mijn toespraak vroeg ik me af of ik niet te positief was. Sommige nabestaanden hadden nog zo kortgeleden iemand verloren. Het verdriet was voelbaar in de ruimte.
Wie was ik om met een hoopvol verhaal te komen?
Ik weet immers als geen ander dat als je nog zo diep in die rouw zit, het allemaal leuk en aardig is als iemand zegt dat het minder wordt, maar geen enkele vezel in je lichaam zich dat kan bevatten.
Het rondje feedback, dat werd geopperd door de organisator, vond ik daarom best spannend. De reacties waren gelukkig heel positief. Eentje die me vooral is bijgebleven, is dat het juist fijn was dat ik er zo luchtig over praatte. Het onderwerp is immers al zwaar genoeg. Dit raakte me.
En ik heb het vaker gehoord: hoe ik er zo luchtig over kan praten en schrijven?
Het zette me aan het denken. Was ik het nog steeds aan het verdringen? Hij is nota bene van mijn moeders flat gesprongen en ik kom daar tegenwoordig zonder enige moeite. Ik loop gerust even de brandtrap op en ga staan waar hij de laatste minuten van zijn leven heeft gestaan.
Er zijn wel een paar maanden geweest dat ik daar niet wilde komen. Dat was precies twee jaar geleden. Sinds een jaarwisseling. Ik vierde dat samen met mijn broer en zusje bij mijn moeder. Vanaf 22u tot middernacht heb ik trillend op mijn moeders bed gelegen. Het vuurwerk was oorverdovend.
Het idee dat mijn vader daar gesprongen was in combinatie met die herrie, voelde alsof ik in een oorlogsgebied was beland
Als een getraumatiseerd slachtoffer had ik mezelf verstopt in mijn moeders slaapkamer. Mijn handen hield ik voor mijn oren. Tien over twaalf, na een vluchtige nieuwjaarswens, reed ik met gierende banden terug naar Haarlem. Weg uit die hel. Ben ik dat deel dan toch wel onder ogen gekomen?
Ik denk dat ik graag mijn verhaal deel, en ik daar automatisch vrolijk van word. Daarnaast, soms moet je eerst dieper gaan, om er uiteindelijk beter uit te komen. Het is vreselijk cliché, maar voor mij zo waar. Ik geloof dat na donker juist licht volgt.
Zijn dood was de trigger om diep de donkerte in te gaan en daarna het licht te kunnen betreden waar ik nog nooit geweest was
Natuurlijk wil ik zijn daad niet romantiseren. En dat is wat ik tijdens mijn toespraak ook steeds benadrukte. Maar doordat ik daarvoor in een waas leefde en afgesplitst was van mijn gevoel, heeft het mij heel veel gebracht: connectie met het leven.
Juist als je de zwaarte hebt gekend, kun je het licht ook zo goed herkennen. Daar ben ik heilig van overtuigd.
En ik geloof dat de tijd waarin we nu zitten hier heel typerend voor is
Dat er een shift in bewustzijn bezig is. En dat juist het donker en het licht beide kunnen omarmen zo belangrijk is. En heel bijzonder ook op deze blog te publiceren om 21-12-2020: conjunctie Jupiter en Saturnus.
Heb je hulp nodig? 113 Zelfmoordpreventie Nederland -> 0800 0113 en 113.nl. Openingstijden: 24 uur, 7 dagen per week
Meer lezen over hoopvol communiceren over zelfmoord?
Geef een reactie