Pasgeleden hoorde Rianne Levi dit prachtige nummer ‘If you believe’ van Patch Crowe. Ze vertelt in deze blog wat dit nummer met haar doet, over geloof en muziek in zijn algemeen. Rianne hoopt dat dit nummer de lezer zal bemoedigen.
Het is zo’n nummer wat ik bemoedigend vind. Muziek heeft een heel bijzondere kracht: ook zonder woorden kan ze taal zijn voor onze gevoelens en ons helpen expressie te geven aan onze binnenwereld.
Muziek is veel beter in staat om iets van ons zielenzijn te representeren. En muziek bestaat nooit los op zichzelf, ze wordt gecreëerd door een muzikant of componist. Wat weer iets weerspiegeld van de componist zelf. Muziek is trilling en trilling kunnen we gewaar worden met onze oren maar ook voelen. Daarom is muziek zoveel meer dan woorden.
Muziek kan ons optillen
Daar waar we de donkerste diepten beleven, kan muziek ons optillen naar plekken waar we ons ondersteund weten. We kunnen ons mee laten slepen met melodieën van melancholie of onze harten schreeuw uitschreeuwen in of met de muziek.
Welke muziek helpt jou door de diepten heen? Welke muziek representeert precies wat jij voelt?
Wat ik mooi vind aan dit nummer is dat het gaat over geloof. Wat voor mij eigenlijk twee betekenissen heeft namelijk geloof in G’d, (Bron, iets groters dan onszelf) en geloof in het algemeen, namelijk de gedachten die we aannemen als waarheid.
Depressief
Toen ik depressief was in mijn jeugd heb ik geloofd dat ik een slecht mens was, met dat geloof creëerde ik mijn leven. Uit dat geloof kwam lange tijd voort dat ik mezelf klein probeerde te maken, mensen niet tot last wilde zijn, niet durfde te vragen, vriendschappen op een laag pitje zette.
Maar dat maakte ook dat ik geïsoleerd werd. Het was een totaal andere gevoelsbeleving dan ik nu heb waarmee ik ook een totaal andere ervaring aantrok met de mensen om mij heen. Dus door de gedachten die we geloven over onszelf of de wereld beleven we de wereld en de mensen om ons heen.
Na de dalen weer bergen
Tijdens deze diepte in mijn leven heb ik toch geloof gehouden dat er na de dalen weer bergen zouden komen, of open velden. Zes jaar ploeteren was lang, voelde eindeloos, zoals de wandeltochten vroeger met mijn ouders door de bergen. Dan zeurden we als kinderen en deden onze voeten zeer, en kwam er voor ons gevoel geen eind aan, we hadden honger, of we hadden het juist koud of warm.
Hoe dan ook vergat ik vaak om me heen te kijken naar de omgeving. We verdwaalden ook wel eens, wat heel spannend was, maar ook irritant want we waren moe en alles duurde alleen maar langer. Maar altijd kwamen we wel weer terug bij het huisje.
Moedeloos
Als ik er nu aan terug denk, is de ervaring heel anders dan de ervaring in dat moment. Wat eigenlijk ook geld voor mijn jeugd in de psychiatrie, als ik er nu aan terug denk, is het een heel andere ervaring dan toen ik er midden inzat. Want het idee dat je niet weet hoelang het duurt, en waartoe het leidt maakt moedeloos. En die gedachten als ‘er komt nooit een eind aan’ ‘het blijft voor altijd hopeloos’ ‘ik kan niet meer’ ‘ik wil niet meer’ maken dat de wandeltocht zwaar wordt.
Bergen verzetten
Ook al zie je nu misschien nog niet verder dan het sombere dal waar je doorheen loopt, wat misschien wel eindeloos lijkt te duren. Ik geloof dat je bergen kunt verzetten, dat jou geloof in jezelf je kracht zal geven om door te blijven wandelen. Dat geloof van de mensen om je heen je zal bemoedigen, en dat geloof in iets groters dan jezelf, je een kracht zal geven die ongekend is.
Ik hoop dat dit nummer je zal bemoedigen,
Meer lezen van Rianne Levi?
- Als de dood een oplossing lijkt – over de zin van het leven
- Spiegel van heelheid – werken vanuit rust, vertrouwen en verbinding
- Als dan… Had ik maar… – over vastzitten in het verleden
Heb je een vraag?
Onze experts beantwoorden jouw vraag in het online Spreekuur van PsychoseNet. Gratis en anoniem.
Ontvang jij de PsychoseNet nieuwsbrief al?
Meld je aan en ontvang iedere week de nieuwe blogs en interessante items in je inbox.
Geef een reactie