Recent kreeg ik van een goede vriendin een gedicht in handen dat mijn ontdekkingstocht heel mooi in woorden vatte. Het is het eeuwig voortgaand dilemma hoe om te gaan met pijn.En hoe meer ik mezelf hier bewust van word, hoe meer ik me realiseer dat ik niet beter wist aanvankelijk dat pijn vermeden, ontweken, verdoofd of overschreeuwd diende te worden. Zelden zat ik zo mis.
Maar hoe moeilijk is het om écht stil te staan bij je pijn, er echt goed naar te luisteren en het te gaan zien voor wat het is.
Paniek wordt verdriet
Somberheid wordt rouwen
Angst wordt luisteren
naar wat jij nodig hebt om weer in contact te komen met jezelf
Zodat je leert op jezelf te gaan vertrouwen
Ik ben de pijn
Ik ben de pijn
Je wilt me niet
Je lijdt me niet
Ach, wilde je me in liefde verdragen
Me voelen en lijden met open hart,
Geestelijk en lichamelijk
Ik zou genezend voor je zijn
In liefde verdragen betekent :
Mij willen voelen
Mij willen lijden
Mij aanvaarden zoals ik ben
Het betekent : Je angst voor mij op willen geven
En me toelaten
Waar en hoe ik ook ben
Het betekent : Toe willen geven
Dat je me verborgen houdt
Onder je woede of kilte
Ik ben de pijn
Wanneer je me toelaat
Dan kom ik en ga ik
Als het water van de zee
In golven
Ik ben de pijn, niets meer
En niets minder
Wie mij in zichzelf
Vindt
Voelt
En ervaart…
Geneest !
Geef een reactie