Sandra vertelt hoe moeilijk het leven voor haar was de afgelopen tijd. Het ging van opname naar opname, van de ene naar de andere diagnose. Het valt haar moeilijk om de moed er in te houden. “Mijn droom spatte opnieuw als een ballon uit elkaar. Daarmee ook een van mijn toekomstdoelen. Het had allemaal geen zin meer”.
Daar zat ik dan. Vervolgopname. Ik wist niet meer of ik hier wel goed aan deed. Ondanks dat dit een open afdeling was, wat betekende dat je naar buiten kon wanneer je wilde, kwamen de muren na een paar dagen al op me af.
Van het idee dat deze opname een jaar zou moeten gaan duren werd ik al niet veel vrolijker. Ik had echt het idee dat ik al afgeschreven was voordat ik er überhaupt aan begonnen was. Maar zo doorgaan als dat het nu ging zou zeker het einde betekenen, daar was ik inmiddels wel van overtuigd.
Het was op deze afdeling dus de bedoeling om te werken aan mijn problematiek
Tja, wat was mijn problematiek op dat moment eigenlijk? Ik voelde me over het algemeen leeg, depressief, maar soms overspoelde alle emoties mij weer. Op zulke momenten wist ik niet meer wat ik moest met al die wilde golven in mijn hoofd. Het enige wat ik kon bedenken was om mezelf pijn te doen. De pijn die ik voelde leidde me even af van alle emoties in mijn hoofd. Of te wel, ik probeerde op deze manier de golven in mijn hoofd weer kalm te krijgen. Het hielp, helaas telkens maar voor even.
School moest ik ook weer oppakken
Aangezien ik nog steeds dierenarts wilde worden had ik contact opgenomen met mijn oude middelbare school. Ik kon via hen boeken krijgen en mijn 5e leerjaar van het VWO proberen af te maken. Helaas kwam ik van een koude kermis thuis. Het leren lukte me gewoonweg niet meer. Het was te veel, alles was te veel. In de klas zat ik vaak maar wat voor me uit te staren, niet in staat om ook maar enigszins iets op te slaan van de tekst in de boeken die voor me lagen.
Na een aantal maanden had ik het opgegeven. Mijn droom spatte opnieuw als een ballon uit elkaar. Daarmee ook een van mijn toekomstdoelen. Het had allemaal geen zin meer.
Daarna lapte ik de therapieën aan mijn laars
Ik werd weer tegendraads en beschadigde mezelf erg vaak. Het leven had voor mij geen zin meer. Waar doe ik het nog voor, dacht ik.
Steeds vaker dacht ik weer aan de dood. De dood was voor mij de enige “oplossing” die een einde zou maken aan mijn ellendige leven. Mijn leven dat volledig was ontwricht.
Na een zelfmoordpoging kwam ik met een IBS weer terug op afdeling “De Branding”. “De Branding”, het leek het begin van het einde. Weer opgesloten, weer geen vrijheden, opnieuw op de plek waar alle ellende begonnen was.
Na 3 weken mocht ik weer terug naar de open afdeling
Ik heb het nog een aantal maanden geprobeerd, heb me weer ingezet voor de therapieën, deed mijn best om mijn leven weer op te pakken. Deed mijn best om de zee in mijn hoofd weer wat kalmer te krijgen. Maar het werkte allemaal niet.
Uiteindelijk is besloten om de opname te stoppen, deze afdeling was niet geschikt voor mijn problematiek. Ik werd weer aangemeld bij een andere ggz instelling, in Ermelo. Daar was nog een wachtlijst van een aantal weken. In de tussenperiode ben ik naar huis gegaan en heb ik geprobeerd of ik misschien mijn school weer kon voortzetten, ditmaal een niveau lager. Maar aangezien ik geen doel meer had om voor te leren, dierenarts kon ik immers toch niet meer worden, lukte ook dit niet.
Na een aantal weken thuis te hebben doorgebracht..
waar mijn situaties inmiddels nog meer verslechterde, belde de GGZ instelling uit Ermelo. Er was een plek vrijgekomen op de open afdeling. Omdat ik thuis nogal achteruit ging werd besloten snel een intake te plannen.
Na de intake ben ik opgenomen op de kliniek in Ermelo. Mijn diagnose was inmiddels bijgesteld naar een persoonlijkheidsstoornis met borderline en vermijdende trekken en een depressieve stoornis.
Doel van deze opname was de bevordering naar zelfstandigheid en het zoeken naar passende dagbesteding.
Maar zou deze opname dan wel gaan werken? Zou deze opname nu dan eindelijk wel een einde gaan maken aan alle ellende welke de laatste jaren in mijn leven speelde?
Sandra is voor het eerst opgenomen op haar 16e. Deze keuze heeft haar leven zoals ze dat toen in gedachten had volledig veranderd. Ze werkt nu op een dagbesteding en doet vrijwilligerswerk op de dierenambulance. Ze woont in een beschermde woongroep.
Lees de eerste blog van Sandra:
Meer lezen over depressie?
- Honing, depressie en seks – Over de meerwaarde van ervaringsdeskundigen
- UT-student Erik Kemp startte hardloop therapie groep na depressie
- Het verhaal van Christel over hoe zij omgaat met depressie
Geef een reactie