Sandra vertelt over haar eerste dag op een gesloten afdeling. “Diagnostiek, ‘gesloten afdeling’. Deze twee woorden waren de enige woorden die ik had onthouden na het laatste gesprek met mijn ambulante psychologe”.
Ik had het gevoel dat ik opgegeven was, dat dit het einde van mijn leven was. Want iemand naar een gesloten kliniek sturen, betekende toch het einde van je leven?
Mijn idee van een gesloten kliniek was dat daar alleen maar gekken zaten, gestoorden, mensen die niet meer in de maatschappij passen en daarom maar weggestopt worden zodat niemand meer last van ze heeft. En zo iemand wilde ik absoluut niet zijn, ik had toekomstplannen, ik had ideeën over hoe mijn leven zou moeten gaan verlopen. Dierenarts worden, dat was een van mijn dromen.
Maar ik had niet veel keuze
Het was namelijk niet echt een vrijwillige keuze. Tuurlijk, ik kon zeggen dat ik niet wilde. Maar dan zou ik alsnog gedwongen worden om deze keuze te maken. Wat is er dan nog vrijwillig aan? Niks toch?! Want als ik niet wilde, moest ik toch.
Deze ‘vrijwillige’ keuze was het begin van veel ellende, maar dat wist ik toen natuurlijk nog niet. Ik ging er vanuit, ok, drie maanden diagnostiek, dan weet ik wat ik heb. Dan weet ik waar ik mee ‘bestempeld’ ben. “Even een goede ambulante behandeling hiervoor, wat pilletjes en klaar. Daarna kan ik weer verder met het gewone leven. Dus misschien is het zo gek nog niet, om hier naar toe te gaan“. Wist ik toen veel dat deze opname het begin was van velen, het begin van veel ellende.
Het begin van een grote zoektocht, die tot op heden nog geen einde heeft gekregen.
De dag van de opname: dit was een zwarte dag in mijn leven
Mijn leven bestond het laatste jaar alleen maar uit zwarte dagen, maar deze dag was nog donkerder dan alle andere. De weg er naar toe heb ik alleen maar zitten huilen, ik vond het echt verschrikkelijk. Hoe moest het met school? Hoe moest het met mijn droom om dierenarts te worden? Hoe moest het met mijn leven? Als ik nu als echte psychiatrische patiënte zou worden bestempeld zou niemand toch meer wat met me te maken willen hebben? Eenmaal een stempel, altijd een stempel. Stigma. Al deze gedachten gingen als een wervelwind door mijn hoofd. Maar veel tijd om hier over na te denken had ik niet, want al snel reden we het terrein op. Het terrein van de instelling waar ik de komende drie maanden zou gaan verblijven.
Om me heen zag ik allemaal bordjes met namen van klinieken en grote gebouwen waarvan sommige met een tuin, omringd met een hoog hek waar het onmogelijk was om ooit nog uit te ontsnappen. Daar stond het bordje waar we naar zochten, de Branding. Dit moest het zijn!
De Branding: ik associeerde het met de zee, de zee waar ik straks in zou gaan verzuipen
Maar aan de andere kant, De Branding: ‘’is een zone in de zee waar de golven breken”. Zou deze opname mijn golven gaan breken? De golven in mijn hoofd waar ik me het laatste jaar geen raad meer mee wist?
We belden aan bij de kliniek en wachtte netjes totdat de deur werd geopend. Eenmaal binnen kregen we een gesprek waar alles in werd uitgelegd en waarin ook de regels werden voorgedragen. Tijdens dit gesprek hoorde ik een enorm gekrijs vanaf de gang. Ik dacht: what the fuck is dit! Door het raampje in deur zag ik een meisje dat over de grond werd meegetrokken door een aantal begeleiders. “Ik wil niet naar de separeer”, schreeuwde ze. Separeer, wist ik veel wat dat was. Ik had er nog nooit van gehoord. Helaas zou ik diezelfde dag nog hetzelfde mee gaan maken en dit zou niet de laatste keer zijn.
Want nadat mijn ouders afscheid van me hadden genomen en de deur gesloten werd, knapte er iets in mij. Ik weet niet meer wat het was, maar de golven van binnen wilde naar buiten. De zee in mijn hoofd was wild, alsof er een orkaan aan het ontstaan was. Ik begon te gillen, te schreeuwen, te schelden en wilde met alles gooien wat maar voor het grijpen lag. Ook ik werd vastgepakt zoals dat meisje en op deze manier naar de separeer ‘gebracht’.
Na drie maanden op de kliniek te zitten was ik er klaar mee
Ik was erg tegendraads en had geen zin meer in al dat gedoe op een gesloten afdeling. Ik wilde verder, meer vrijheid… De diagnose was een dysthyme stoornis. Een van vele diagnoses die nog zouden volgen. Ik dacht “Mooi, dat weten we dan ook weer. En nu?”
Het advies was om een klinische behandeling te volgen op de open jeugdafdeling, op hetzelfde terrein, om aan deze problematiek te werken en stabiel te worden. Ik heb er lang over na moeten denken. Maar uiteindelijk heb ik toch deze stap genomen. Waarom zou je denken, aangezien ik er na drie maanden wel klaar mee was? Diep van binnen wist ik dat het zo niet verder kon. De suïcidaliteit, automutilatie en gevoelens die ik niet kon uiten namen mij over. Ik wilde graag dat de zee in mijn hoofd kalm werd, dat er geen hoge golven meer zouden zijn die mij zouden overspoelen.
Sandra is voor het eerst opgenomen op haar 16e. Deze keuze heeft haar leven zoals ze dat toen in gedachten had volledig veranderd. Ze werkt nu op een dagbesteding en doet vrijwilligerswerk op de dierenambulance.
Geef een reactie