Tsjechië, zomer 2007. Ik zat middenin herstel van een obsessieve compulsieve stoornis met depressieve tussenpozen. Vakantie was een extra obstakel dat jaar. Voordat ik psychisch kwetsbaar werd, was vakantie een hoogtepunt van het jaar. Reizen een passie.
Ruim in het geld en Marcel en ik waren globetrotters. Thailand, India, Sri Lanka, Zuid Afrika, Nieuw Zeeland. Backpacken en het avontuur aangaan.
Dat was over sinds acht jaar. Ik worstelde vanaf het begin van mijn ziekte met emoties en huilde mezelf een weg door de dag. Ik wilde géén ingewikkelde zaken meer aan mijn hoofd, zoals prijsvergelijkingen en routes uitstippelen. Geen vakantiebeurzen of brochures uitpluizen. Ik wilde mijn wereld zo klein mogelijk en overzichtelijk houden. Daardoor was een strak dagschema een voorwaarde om te functioneren. Ik leefde al jaren van een uitkering. En het ergste met vakantie was elk jaar: mijn obsessie voor geld werd getriggerd.
Geld relateerde voor mij aan mijn bestaansrecht. Zonder geld geen leven
Dat jaar gooit er nog een schepje bovenop. In april 2007 hoor ik dat mijn uitkering helemaal afloopt. Paniek vanuit mijn tenen! De druk van moeten werken maakt me kapot. Dat betekent 700 euro per maand minder! Als we rood komen te staan is het mijn schuld en slaap ik nachten niet. Ik denk in mijn angsten dat wij nu juist het vakantiegeld achter de hand moeten houden voor slechte tijden die gaan komen.
Marcel stelt voor om op één salaris ons huishouden te gaan runnen. En de vakantie gewoon lekker weg te gaan. Maar eens te kijken hoe het allemaal loopt. Ik weet het niet.
Hij is er snel uit: binnen Europa. Tsjechië. Een mooi land. Ik zeg dan toch maar ja. Ik hield namelijk door vakantie iets in stand van wat vroeger bij mij hoorde. Bij mijn identiteit. Mijn vrijheidsdrang. En die was ik kwijt. Sinds ik ziek werd, leefde ik in een gevangenis. Dus ik wil wel gaan en dan weken van tevoren wél schema’s aanleggen. En plannen maken voor de toekomst om toch te moeten gaan werken.
Ik bezuinigde weken daarvoor op álles
De NIBUD tips vlogen door het huis. De administratie ging drie keer op zijn kop om allerlei abonnementen en verzekeringen op te zeggen. Er moest een strak regime komen – dácht ik. Want deze vakantie kon financieel gezien wel eens de laatste worden. Ik merkte hoe in- en in schuldig ik me voelde, omdat ik nu al járen ziek was. En er was nog steeds geen vooruitzicht op inkomen, daardoor kwam ik er innerlijk niet uit die zomer.
Welke acties ondernam ik?
Ik zette een steunsysteem op van een aantal mensen. Bijvoorbeeld een counselor die ik mocht bellen bij heftige dwanggedachten vanuit Tsjechië. Ik nam een telefoonnummer mee om iemand anders ’s nachts acuut te mogen bellen. Ik had een huishoudboekje bij me om elke cent op te schrijven. Ik vroeg extra slaappillen bij de huisarts aan. Tankbonnen en boodschappengeld wilde ik nauwkeurig bijhouden en scheiden. Uitstapjes had ik van tevoren geschrapt, want ik had alle campingkosten berekend.
Ik maakte afspraken met Marcel. Als ik dacht dat ons budget opraakte, wilde ik naar huis. Hij ging akkoord. Ik nam schrijfblokken mee om mijn herbelevingen eruit te schrijven. Trimschoenen mee om energie op te doen en ik plande drie kwartier ademtechnieken in om ruimte in mijn hoofd te krijgen. Met het inpakken van koffers kleding en proviand e.d. kwam ik op het laatste moment. Mijn scenario om de dag door te komen lag echter al weken klaar.
Ik was tot op het bot bewapend
Het pakte echter anders uit. De reis er naar toe verliep uitstekend. Het resulteerde in een vakantie waarin ik leerde om therapeutisch te schrijven. Mijn counselor vond het prima als ik schreef in plaats van belde. Daagde me uit om dit dagelijks te doen. Over mijn angstige verkrampte gedachten wilde ik heel graag delen. Zonder oordeel te krijgen, zonder oplossingen. Present zijn. Daar lag het kantelpunt. Het hielp mij dat mijn counselor meedacht in míjn probleem. Dat ik niet alleen worstelde. Dat ik mocht ontladen op míjn heftige manier.
Zonder oordeel
Het vertrouwen in hem ontwikkelen dat hij mijn diepste schaamte las, was de aanleiding om een redelijke vakantie te hebben. Doordat ik er een vast ochtendritueel van maakte om eerst ademoefeningen te doen, te schrijven en daarna hém te schrijven, had ik eigenlijk geen behoefte meer om de andere dwangmatigheden uit te voeren. De ontlading was een feit. Ik had rust door de erkenning van mijn gevoelens. De huilbuien kwamen en gingen tussendoor. Waren niet storend.
Ik merkte dat ik rekeningen verzamelde en bewaarde, maar niet opschreef. Mijn huishoudboekje bleef dicht. Ik merkte dat ik mezelf niet wilde straffen met continu kijken op ons banksaldo. Ik merkte dat ik zonder schuldgevoel steden bezocht en samen genoot om uit eten te gaan. Ik gebruikte de middagen om met Marcel én met het land bezig te zijn. De natuur in, de taal, de aardige mensen, het eten. Er waren overstromingen in Tsjechië en we moesten onverhoopt uitwijken naar een ander land. Ik kon die plotselinge verandering goed verwerken!
Wat ik had geleerd was, dat ik door dagelijks therapeutisch te leren schrijven, het durven vertrouwen op mijn counselor én de ademtechnieken voor 50 % kon genieten van onze vakantie! Alle commotie over inkomensverlies bleek een climax te zijn geweest, die niets met vakantie te maken had, maar wel met vertrouwen. Ondanks dat ik na thuiskomst nog lang geen inkomsten zou kunnen genereren, had ik iets gewonnen: meer vertrouwen in mijn eigen capaciteiten. Hierna bleek ik in staat het inkomensverlies gemakkelijk te accepteren. En was ik toe aan een nieuw laagje herstel.
Geld gaf mij dus geen bestaansrecht… Ik moest mijzelf toestaan er te mogen zijn!
Er is geen jaar geweest waarin we niet op vakantie zijn gegaan. Dit jaar hebben we weer een grote overzeese reis. Inmiddels ben ik vrij en onbezorgd in mijn hoofd en nog steeds met voldoende budget. Maar wel héél veel herstel later.
Margré Knip geeft angst management- en hersteltrainingen, workshops en gastlessen in herstelondersteunende zorg bij Herstelpraktijk Margré Knip. De individuele begeleiding staat voor lesprogramma’s bij diepgewortelde angsten. Daar waar reguliere behandeling geen afdoende effect heeft gehad, werkt Margré aan herstel vanuit ander gedachtegoed (Jungiaanse psychotherapie gecombineerd met ademtherapie).
Meer van Margré:
• Margre’s herstelverhaal
• In voor-en tegenspoed: dubbelinterview over intieme gebeurtenissen en moeilijke tijden
Geef een reactie