José vertelt in deze blog Ik kan het niet aan hoe ze een oude overtuiging bij zichtzelf ontdekte en hoe ze deze onder ogen kwam. “Ik leerde om met compassie naar mijn jongere zelf te kijken”.
Eigenlijk was ik helemaal niet naar op zoek naar wat er aan mijn psychosen ten grondslag lag. Ik kreeg namelijk steeds meer paniekaanvallen als ik naast iemand in de auto zat en besefte dat het auto-ongeluk dat ik op mijn 21ste had meegemaakt daar de oorzaak van was. Kleine moeite dacht ik – daar hebben we toch EMDR voor tegenwoordig. Het gaat om een duidelijke traumatische gebeurtenis met een direct gevolg, nu nog steeds in een vergelijkbare situatie. Het leek vrij eenduidig maar ja… het leverde een verrassing op.
De therapeute waar ik heenging om met EMDR van mijn paniek af te komen was nergens bang voor
Ze liet mij eerst zo ongeveer alles vertellen over mijn leven. Psychosen, therapievormen die ik had gedaan, relaties, kinderen, mijn jeugd… ze wilde een goed beeld van me hebben voordat we aan de EMDR zouden beginnen.
Wat de triggers zijn van mijn vele psychosen, dat bleef vaak een raadsel voor me. Overbelasting, stress, sociaal ingewikkelde situaties. Zo vaak leek de aanleiding iets anders te zijn dat ik nooit goed wist waardoor ik weer in een psychose belandde. Wel merkte ik steeds vaker dat mijn psychosen begonnen met paniek.
Een paniek waarmee ik steeds in een heel vroeg kinddeel tuimelde
De EMDR verliep voorspoedig. Het auto ongeluk gebeurde op mijn eenentwintigste, drie maanden nadat mijn moeder plotseling overleed en ik alleen op de wereld kwam te staan. Het ongeluk gebeurde met haar auto, middenin Bosnië. Mijn vriend reed en had niks, ik kreeg veel glas in mijn gezicht. Dat het ongeluk ergens dus wel verbonden was met haar dood, en ook mijn relatie destijds, wist ik wel. Er kwam veel pijn en verdriet naar boven, onmacht, overtuigingen dat ik het over mijzelf had afgeroepen. De lading van verschillende beelden ging er af dankzij de EMDR, overtuigingen verdwenen. Ik leerde om met compassie te kijken naar de jonge vrouw daar op die behandeltafel in het ziekenhuis in Bosnië.
Om sowieso met compassie naar mijn jongere zelf te kijken
Ik vond dat ik altijd maar raar in elkaar had gezeten, gedissocieerd, niet sociaal ontwikkeld, afgesloten en vervreemd van eigen gevoelens. Pas de laatste jaren is dat anders geworden. Dat ik ook met compassie kon kijken naar die 21-jarige vrouw die al zoveel trauma (ook voordat mijn moeder overleed) had meegemaakt zonder een oordeel over hoe raar of stom ze was… dat was nieuw, fijn en rustgevend. Ruimte gevend vooral.
Dat er nog meer rust mogelijk was in mijn binnenste had ik niet verwacht. Totdat we bij de diepst liggende gedachte terechtkwamen die ik onbewust moet hebben gehad direct na het ongeluk: weer ellende – dit kan ik niet aan. Ik besefte meteen wanneer ik dit eerder moet hebben gedacht: toen mijn moeder overleed. Ik had een sterke symbiotische relatie met mijn moeder en stond emotioneel totaal niet op eigen benen toen zij overleed.
Het voelde alsof de helft van mezelf was gestorven, rouwen kon ik niet
Er was verdriet, en er was vooral paniek. Ik ben gaan overleven en heb pas 15 jaar later, nadat ik in een opleiding haptotherapie op mijn eigen benen was gezet, flink kunnen rouwen om haar dood. Dus wat ik toen dacht: dit kan ik niet aan, om nu mijn moeder te verliezen, was toen ook deels waar. Emotioneel kon ik het niet aan. Overleven kon ik wel, verder gaan met mijn leven. Maar rouwen en de emoties verwerken niet. Een therapeut die mij eens probeerde te helpen om bij mijn gevoel te komen ongeveer een jaar na mijn moeders dood was kansloos. Ik begreep niet eens wat ze bedoelde. Dat gevoel zat al op slot van heel jongs af aan, maar dat wist ik toen nog niet.
En zo ontstond een patroon in mijn bipolaire stoornis dat zich steeds herhaalde. Het maakte eigenlijk niet uit om wat voor soort situatie het nu ging – teveel werk, emotionele overbelasting, een druk op sociaal gebied, zodra er een moment kwam dat ik in die diepe overtuiging schoot (zonder het te beseffen) – ik kan dit niet aan – dan was er paniek, en dan schoot ik de psychose in.
Voor het eerst bekeek ik die overtuiging nader, en besefte dat er iets bijzonders aan de hand was. Alles wat ik op dit moment doe in mijn leven, mijn vrijwilligerswerk als ervaringsdeskundige, mijn moederschap, de balans bewaren in activiteiten en sociale contacten en relaties, dat alles gaat goed. Er is eigenlijk nu niets meer dat ik niet aankan, ook als er moeilijkheden op mijn pad komen. Ik kan ze vast aan.
Ik keek de overtuiging aan en besefte: hij is niet meer waar
Wat ooit waar was, is nu niet meer waar – maar de overtuiging zat er nog, het patroon was er nog. En ineens keek ik hem zomaar aan.
Ik ging naar huis met een hele vreemde en bijzondere opluchting. Een soort diepe rust. Ik weet niet of ik niet nog eens psychotisch ga worden, dat kan altijd gebeuren. Maar die diepe overtuiging dat ik het niet aankan wat ik op mijn bord krijg….die loste zomaar ineens op.
Ik kan het leven wel aan nu. Beter laat dan nooit.
Geef een reactie