Vorige maand werd het boek van Mieke, getiteld ‘In de waan van het leven’ uitgegeven. Een aangrijpend verhaal van een dochter over haar leven met een vader met psychotische wanen en hoe zij pas na zijn zelfmoord tot dat besef kwam.
“Mag ik alsjeblieft openlijk vertellen wat mij overkomen is?
Gewoon in mijn eigen woorden.
Door me uit te laten praten in plaats van het gespreksonderwerp te veranderen.
Zonder dat je wegkijkt.
En ik niet steeds na hoef te denken welk detail ik wel of niet kan vertellen.
Ik kan er toch ook niets aan doen dat mijn vader op zo’n gewelddadige manier is gestorven?”
Zo begint het verhaal.
Het was maar goed dat ik van te voren geen idee had over hoe het rouwproces na mijn vaders overlijden eruit zou zien
Het duurde lang en het was zwaar. Een van de lastigste dingen vind ik het taboe wat blijkbaar nog steeds op zelfmoord rust. Ik las vaak van mensen die zelf suïcidaal zijn (geweest) dat zij dit ervaren. Maar ook voor mij als nabestaande merkte ik, als ik er openlijk over sprak, dat er meestal angstvallig werd weggekeken, of van gespreksonderwerp werd veranderd. Alleen al bij het uitspreken van het woord zelfmoord kreeg ik het vaak gevoel dat dat niet gewaardeerd werd. Alsof het besmet is.
Een lange tijd ben ik daarom helemaal niet open geweest over mijn vaders ziektebeeld
Niet omdat ik dat niet wilde, maar omdat anderen er naar mijn idee niet mee konden omgaan. En ik wilde niemand ongemakkelijk maken, andermans pijn niet aanwakkeren, anderen niet kwetsen. Maar ondertussen kwetste ik mezelf door niet naar mijn eigen gevoel en behoeftes te luisteren.
Ik ging op zoek naar herkenning in boeken. Ietwat obsessief, dat wel. Maar ik had houvast nodig. Die verhalen hebben mij enorm geholpen. Vooral de persoonlijke relazen over de impact voor nabestaanden: hun gedachtes en gevoelens. En niet alleen die van de zelfmoord, maar ook de periode voorafgaand. Want leven met een geliefde die door een geestelijke ziekte niet meer verder wilt, heeft ook veel impact.
Daarnaast ging ik zelf schrijven
Eerst was dat lukraak en ongegeneerd alles wat ik kwijt moest. Die papieren heb ik laatst maar verbrand. Daarna kwam het idee om er een verhaal in boekvorm van te maken, want naast dat schrijven voor mij helend werkt wil ik mijn ervaring doorgeven aan anderen. Ik volgde een schrijfcursus, daarna nog een op een manuscriptbegeleiding en zo ontstond mijn script. Een uitgeverij toonde interesse en mijn boek werd gepubliceerd.
Ik vind het enorm spannend dat het boek er nu is
Omdat het mijn persoonlijke verhaal is, maar ook omdat ik me besef dat niet iedereen deze openheid waardeert. Ondanks dat wil ik mijn verhaal delen. En hoop ik lotgenoten herkenning te kunnen geven, zoals andere auteurs dat voor mij hebben gedaan.
Heb je hulp nodig? 113 Zelfmoordpreventie Nederland -> tel. 0900 0113 en 113.nl. Openingstijden: 24 uur, 7 dagen per week
Fotocredits: Anneke Bakker -SAAM uitgeverij
Heb je een vraag?
Onze experts beantwoorden jouw vraag in het online Spreekuur van PsychoseNet. Gratis en anoniem.
Denk je aan zelfmoord?
Denk je aan zelfmoord? Bel of chat met 113 Zelfmoordpreventie.
Dat kan 24 uur per dag. Bel 113 of ga naar www.113.nl.
Geef een reactie