Hulplijnen

Stuur een blog in

Tools

Onderwerpen

Series

Stichting PsychoseNet

Steun ons

Bezoek onze Webshop
Doe een donatie

Veel gezochte termen

Psychosenet blog

In gesprek blijven met elkaar – óók als het moeilijk wordt of is geweest

Cas vraagt zich af hoe je omgaat met de gevolgen van psychose binnen de hulpverlening? Hoe kom je weer in gesprek met je hulpverleners?

Met elkaar in gesprek blijven. Ook als het moeilijk is of wordt binnen de hulpverlening. Hoe doen hulpverleners dat? Cas schrijft in deze blog over 9 jaar werken aan herstel. Hij vraagt zich af hoe je omgaat met de gevolgen van psychose binnen de hulpverlening? Hoe kom je weer met elkaar in gesprek?

Psychosenet wordt volgens mij goed gelezen door zorgverleners. Daar zou men in ieder geval goed aan doen want ik ben vaak goed ondersteund en heb hier al veel hoopvolle adviezen opgedaan!

Ik werk als chefkok in de horeca. Ik ben dit jaar negen jaar psychosegevoelig gebleken.

Sinds kort heb ik (online) toegang tot mijn zorgdossier

Ik heb al veel inzichten ingezien om eventuele vragen na afloop van mijn drievoudige opnames te kunnen plaatsen. Daar staan ook een aantal dingen in die je liever niet over jezelf terugleest. Onaangepast gedrag, agressief gedrag en grensoverschrijdende gedragingen. Ik begrijp prima dat dit gedrag voortgekomen is uit een psychose. Ik ben het misschien wel zelf, maar op het slechtst van mijn kunnen. En dan nog in wanen waar medicatie voor bestaat. Kortom: ik trek het mijzelf niet zo aan.

De persoon vs. het dossier

Mijn negenjarige ervaring in de GGZ heeft mij geleerd dat hulpverleners hier in driekwart van de voorbeelden die ik uit eigen beeldbepaling op kan noemen heel anders in staan. Het dossier en de rapportages zijn in een aantal klinieken een gouden leidraad. Ter vergelijking: op de HIC in Haarlem kijkt men naar de persoon voor zich en daarna naar het dossier. Als dit omgedraaid is kun je nog wel eens 2-0 achterstaan voor je je mond opendoet. Ook is open dialogue hen niet vreemd. Wat heb ik daar een goed herstel doorgemaakt.

Ik slikte voor die periode (te) weinig medicatie en heb daar in sociale kring veel last van gehad. Eindelijk werden de problemen eens goed aangepakt en ik ben de laatste anderhalf jaar nog nooit zo stabiel geweest. Ik heb fantastisch werk om handen en mijn sociale netwerk is, naast mijn horeca bestaan, wat dun, maar zeker ontvankelijk voor meer invloeden. Pure winst, als je het mij vraagt.

Echter staat de Amsterdamse binnenstad vol van, in ieder geval twee initiatieven, waar ik niet meer welkom ben. Eèn is een FACT-team. Daar was ik knal psychotisch en had ik de psychiater telefonisch bedreigd. Als je dan weer stabiel bent lijkt mij dat een reden om weer eens koffie te gaan drinken. Dit blog leent zich misschien niet voor het verhaal van A tot Z, maar ik zou dit niet schrijven als ik ook de feedback gehad zou hebben dat ik hondstrouw ben met mijn medicatie inname en het dus niet enkel gaat over de verdwenen psychose.

Ik vind het schrijnend dat er onder hulpverleners en hulpverlenende instanties (dus bij beleidsmakers) zo rigide en met een hoop argwaan wordt gekeken naar voorvallen waarbij grenzen zijn overschreden in een psychotische hoedanigheid. Ik begrijp zeker dat er, weliswaar opgetrokken, grenzen gelden in een hulpverlenende instantie. Met nadruk op grenzen. Maar dit soort samenkom plekken draaien toch op mensen die door ervaring wijzer zijn geworden?

Medicatie

Van mijn negen jaar herstel wou ik er zeven afbouwen naar het nulpunt op medicatie niveau. Na overleg met Jim van Os, schreef hij terug dat minder medicatie ‘niet heilig’ is. Mits je uiteraard een passend, werkend medicijn hebt gevonden met verwaarloosbare of goed beheersbare bijwerkingen. Op wat vermoeidheid na ’s ochtends merk ik niks van deze medicatie.

Mijn verleden zit me dwars

Maar in de praktijk wordt ik achtervolgd door mijn verleden. Ik lig in conflict met een verhurende partij, de toegang tot het FACT-team is mij ontzegd en ik ben uit zorg gezet door de grootste zorginstelling van Amsterdam. Allemaal met een gemene deler: psychotisch.

Het rijtje wat ik opsom gaat ook in zijn geheel over instellingen die zouden moeten weten hoe dit in zijn werk gaat en wat een goed medicament voor een wereld aan verschil kan maken. Anderzijds snap ik best dat sommige situaties indruk op een hulpverlener kunnen maken en je niet altijd staat te springen om iemand weer te ontmoeten. Maar zoals ik stabiel blijf en contact onderhoud met de zorg in mijn stabiele dagelijks leven, werkt dit omgekeerd ook. Je kunt niet iemand elders de halve stad doorsturen omdat je een vervelende ervaring hebt gehad.

Voor een hulpverlener zou het onderdeel van zijn of haar werk moeten zijn om in gesprek te blijven gaan met een cliënt. Ook als het moeilijk wordt of is geweest. Na veel spiegelen met professionals elders kwamen we tot de gezamenlijke conclusie dat er in mijn persoonlijke gevallen vaak is gereageerd vanuit angst en misverstanden. Dat vind ik ontzettend kwalijk.

Klopt dit idee? Of zit ik ernaast?

Een psychose overwinnen, zo voelt dat voor mij, is een hele bezigheid. Als je dan eindelijk stabiel bent en je de brokstukken uit de professionele zorg kan gaan oprapen is het dweilen met de kraan open.

Kan er binnen zorginstellingen niet meer gedaan worden met intervisie in dergelijke kwesties? Of een kundig en professioneel aanspreekpunt waarin je (vervelende) situaties leert te managen? Dit zou toch een basis ingrediënt moeten wezen op elke plek waar er met psychose of diagnose gewerkt wordt?

Dat hulpverleners zo onwelwillend op je kunnen reageren vind ik enorm stigmatiserend. Ik nodig professionals vooral uit in de reacties of ik er met mijn perceptie zo ontzettend naast zit, of dat een beetje empathie geen kwaad kan.

Cas werkt vier avonden in de week als chefkok in de horeca. Na 9 jaar intensief herstel kent hij zijn gevoeligheden een stuk beter en dat biedt veel mogelijkheden.

Meer lezen over psychose?

Heb je een vraag?

Onze experts beantwoorden jouw vraag in het online Spreekuur van PsychoseNet. Gratis en anoniem.

Stel je vraag aan onze experts!

Wil je PsychoseNet steunen?

Wordt donateur en help ons om mooie projecten te realiseren.

Reacties

7 reacties op “In gesprek blijven met elkaar – óók als het moeilijk wordt of is geweest”

  1. Maartje

    Cas, ik vond de titel: Zero Limits van Dr Joe Vitale. De Hawaiiaanse arts heet: Dr Hew Len. Klinkt allemaal erg ‘spiritueel’ – dat wel, en met weinig echte uitleg. Maar misschien drenk je je brein met dit mantra in positieve energie, wie weet? 😅

    Trauma kan je alleen lichaamsgericht aanpakken, wist je dat? En er is een gratis app ontwikkeld, door Eurythmy4You – downloaden via ‘Eurythmy’. E4U. Het is een soort spinning wheel, met 180 oefeningen. Zet je het wiel stop, dan verschijnt jouw oefening voor die dag. Meestal komt het overeen met jouw behoefte.

    En ik weet nu al: weinig medewerkers psychiatrie zullen vaardig zijn deze oefeningen überhaupt te doen. Het opent een andere dimensie dan die ze kennen. En het verlaten van een comfortzone… niet makkelijk.

    Beantwoorden
  2. Maartje

    Hoi Cas,

    Dank je voor het delen van je verhaal. Ja, ik ben het met je eens, dat je je afgewezen voelt, op een echt kwetsbare plek. Een psychose heeft natuurlijk ook niets te maken met jouw essentie, met wie jij in wezen bent.

    Ik had ooit de ervaring van een ex die in de psychose ging. Dat gaat je niet in je koude kleren zitten. De angst is moeilijk te overwinnen.

    Misschien is het interessant voor jou, om een boek te lezen over een psychiater in Hawaï. Dr Joe Vitale heeft er eenboek over geschreven. (Titel vergeten). Het ging om een zwaar beveiligde gevangenis met grotendeels ‘psychiatrische’ patiënten, geketend. Deze arts woonde geen enkele vergadering bij. Het enige wat hij deed, was stuk voor stuk het dossier bestuderen van de gevangenen, en het Ho’oponopono ritueel toepassen erop. Na twee jaar (op twee na) waren alle gevangenen normale mensen, en kon de locatie sluiten.

    Wat voor jou nu belangrijk is, lijkt me, om de beperkingen van je behandelaars te accepteren. En jouw verleden hierin. Jijzelf bent de kern, van zelf acceptatie, niet anderen.

    Ik zelf nam deze week een soort vrijheids besluit: nooit meer GGZ aan mijn lijf. Ik heb veel gestudeerd, om de eenzijdigheid in hun denken te vatten. Ik begrijp nu ook, dat een in hoofdzaak intellectualistische studie, vanuit een intellectualistische school, geen kweekvijver is voor empatisch vermogen. Bovendien moet je beseffen, dat het hele medische systeem voortkomt uit dezelfde hiërarchische structuur als de katholieke kerk. Er zijn bazen en opperbazen en het gevaar voor sektevorming is extreem. Ik heb het zelf meegemaakt dat een beginnend psycholoog, in precies dezelfde bewoordingen een fatale zin herhaalde van mijn psychiater. Ze praten elkaar naar de mond dus.

    Cas, verlaat deze zone! Het is geen gezonde!

    Sterkte met je proces verder.

    Beantwoorden
    1. Cas

      Hi Maartje!

      Dank voor je open en uitgebreide reactie. Mijn blog laat natuurlijk vooral de kern zien van het ‘afgewezen worden’. Ik heb echter ook heel veel positieve ervaring met hulpverlening, het merendeel. Momenteel ben ik met een grote zorginstelling zelf in gesprek voor een carrièreswitch richting de verpleging. Ik ben mij bewust van het vele rapporteren en de bak administratie maar als je voor mensen een verschil wil maken, kan het naar mijn idee een verstandig besluit zijn.

      Ik volg eigenlijk erg de lijn van van Os. Ouderwetse en moderne psychiatrie dus. Als je jezelf een beetje omringt met kundige podcasts, en inderdaad, goede literatuur kan een behandeling in de reguliere GGZ heel succesvol zijn. Zo heb ik het zelf tenminste ervaren. Er zullen de komende decennia vast wel een paar vastgeroeste medewerkers blijven die met veel stigma en buitensluiting te werk gaan… Met het typen van die zin realiseer ik mij echter dat Psychosenet.nl natuurlijk wel echt een community is voor moderne aanhang. Wat dat betreft hoop ik dat hun informatie meer mensen zou bereiken.

      Ik heb de app gedownload en zal als het aanslaat het boek eens opzoeken. Leuk dat je zo actief mee denkt.

      Veel goeds,
      Cas

      Beantwoorden
  3. Charlotte Apeldoorn

    Is Open Dialogue met de hulpverleners zelf misschien ook een goed idee daarvoor?

    Beantwoorden
    1. Cas

      Hi Charlotte,

      In mijn negen jaar herstel sta ik er van te kijken hoe weinig hulpverleners met die materie bekend zijn. Ook is die expertise heel onbetrouwbaar. Wat ik schrijf in het blog: in Haarlem werken ze met Open Dialogue onder GGZ inGeest. Onder diezelfde GGZ inGeest in de Nieuwe Valeriuskliniek hebben ze er nog nooit van gehoord, behoorde mijn boze uitspattingen tot mijn karakter en ben ik psychotisch ontslagen om vijf dagen later wèèr opgenomen te worden voor maanden… Terwijl ik er zo dichtbij was.

      Soms tref je een mooie arts, sterke verpleegkundige of evt. een aanwezige ervaringsdeskundige die er bekend mee is. En dan knijp ik meteen in mijn handen. Maar aan de voorkant screenen op die methode is weinig zinvol in mijn ervaring want waar de èèn het in zijn of haar werk toepast heeft de ander er nog nooit van gehoord.

      Fijne dag!
      Cas

      Beantwoorden
  4. Sabine

    Hoi CAS, het klopt precies wat je verteld en wij als ouders hebben het zelfde meegemaakt en helaas nog steeds.
    Zodra je wat meer gaat aandringen op de zorg ( empathie) die je verwacht wordt het al wat lastiger ook een psychiater te spreken krijgen is vaak een brug te ver en als dat dan bij Gods gratie gebeurd mag dit niet te lang duren en al helemaal niet nog een keer.
    Ook als men te ingelezen is wordt dit niet gewaardeerd want wat denkt men wel niet dat je een psychiater iets verteld over psychosenet of vereniging afbouw nee dat is not done.
    Wij wensen je veel succes met je verdere inzichten en kontrole over je leven.

    Beantwoorden
    1. Cas

      Hi Sabine,

      Ja, dat is redelijk de werkwijze van mijn huidige psych. Jim van Os vond hij polariserend te werk gaan, gaf hij aan nadat ik hem vertelde over de hulp van van Os na een ontmoeting met hem. Een half jaar later zei hij dat het mijn verantwoording is dat ik nooit op consult kan komen om 10:00 uur ’s ochtends. Zelf werk ik vier keer per week van twee ’s middags tot middernacht. Mijn psychiater zit letterlijk alleen op maandag en donderdag op kantoor. Voor de rest doet hij onderzoek op de universiteit. En dan noemt hij een doorgewinterde kracht als van Os polariserend en ouderwets…. Ja, die scheefheid is soms echt tè schaamteloos om te verkondigen maar met name psychiaters durven het nog wel eens aan.

      Schrale troost: de moderne lichting wordt groter en groter.

      Fijne dag!
      Cas

      Beantwoorden

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Gerelateerd

Meer over

Behandeling en Hulpverlening
GGZ
hulpverlening
praten met je arts
Psychosegevoeligheid

Lees ook