Thijmen deelt in deze blog zijn gedachten over het denken. Hoe kijken we naar wat we denken en wanneer vinden we dat ziek? Hoe ga je in gesprek met je gedachten? Thijmen stelt vragen en komt vervolgens bij een prachtige conclusie uit.
Waanideeën zijn niet direct pathologisch. Veel mensen denken dat psychose cognitieve functies belemmert. Dat is niet zo. Wel belemmert het de functie tot rede. Maar als je naar filosofen kijkt die zijn gaan redeneren over de functie van niet kunnen redeneren of in een andere realiteit leven, dan kom je al gauw op het bewonderingswaardige van een psychose uit.
Waarom willen wij pathologiseren? Het is een aanval op de filosofie om mensen door cognitief belemmerende medicatie te geven hun vermogen af te pakken om in alle rust en helderheid na te denken over hun denken.
Wie zonder schaamte het illusionele van een gedachte kan begrijpen identificeert zich hier niet mee en kan tot de conclusie komen dat het denken overschat wordt.
Totdat je die enorme kracht voelt
Na jarenlange zelfreflectie volgt inzicht op inzicht. Je zelfkennis groeit en je bent in staat om alle emoties te analyseren en er betekenis aan te geven. Door de enorme flexibiliteit die nodig is om het eigen denken los te laten en jezelf opnieuw op te bouwen ben ik van mening dat psychose zelfs kan leiden tot cognitieve verbetering.
Waarom wordt er dan nooit over het denken gesproken alsof het een illusie? We leven in een vrij land maar mogen niet afwijken in ons denken. Het bestempelen van iemands denken is in feite een maatschappelijke ego boost.
We willen weldenkende normaal functionerende personen in onze maatschappij. Maar dit kun je niet forceren.
Liefde voor dat wat ons beangstigt zou ik nobel noemen
Een eigenschap die zoveel omdenken nodig heeft. Die zoveel ervaring vereist, dat dit meestal niet mogelijk is. Toch is het geen uitzondering. Als je je verdiept in jezelf in angst of in liefde is dit geen vreemde uitkomst. Vrede met het leven. Inzichten kosten jaren en kunnen je gedachten, je gevoel en je persoonlijkheid veranderen. Zelfs je diagnose.
Wat verstaan wij nu eigenlijk onder liefde? Hoe komt het dat we onderscheid maken tussen familie en vreemden en vreemden minder liefde geven dan familie.
Hoe komt het dat de meest goed bedoelende acties niet als liefde worden ervaren? En wat als je helemaal geen liefde meer kunt voelen? Omdat liefde psychologisch niet meetbaar en zoals hiervoor gezegd zeer complex is, praten wij liever over cognitieve gedragstherapie. Gedachten en emoties onderzoeken op functie. Met als gevolg dat we alleen nog maar met het functionele bezig zijn en minder met betekenisgeving. Je hebt goed en fout. Maar een middenweg is er nauwelijks meer.
Ik kan zelf ook wel bedenken dat er geen functie zit in het gedachtegoed dat ik Jezus ben
Maar wat betekent het voor mij en waarom kies ik dit als gedachtegoed?
- Als ik met al mijn liefde verbonden ben aan dat idee, dienen we dan niet iets bescheidener om te gaan met het diagnosticeren van dit soort ideeën?
- Kan je je voorstellen dat men zich kan hechten aan zichzelf en dat psychisch gezond zijn voor iedereen belangrijk is?
- Hoe kunnen we dus zo omdenken dat we op lange termijn het door ons beoogde ‘ongezonde’ als leerzame ervaring kunnen neerzetten zonder direct aan het functionele te denken?
De verbeelding is oneindig. En de vruchten van geduld zijn zoet.
Conclusie: Geduld en liefde. De genezers van psychose.
Thijmen heeft ervaring met depressie en psychosen. Hij is tegen het pathologiseren van de mens. Filosofie is zijn redmiddel.
Meer informatie:
Geef een reactie