In het leven sta je nooit alleen. Hierover gaat deze blog. “Vlak na mijn afbouwproces kwam mijn psychose terug. Het loog er niet om en ik belandde op het politiebureau. Ik had mijzelf niet verwond maar mijn gedachten liepen zo de pan uit dat ik het voor mijn gevoel alleen maar tegen een agent kwijt kon”.
Wat goed lukte overigens. Terwijl mijn gegevens werden nagetrokken en ik de koffie opdronk alarmeerde hij Mentrum.
Ik had met mijn bezoek aan het politiebureau voorkomen dat ik mijn moeder iets aan wilde doen. Na een kort verblijf op de screenings afdeling kwam ik in Nijmegen terecht. Daar schoten allerlei gedachten door mijn hoofd. Bijvoorbeeld dat ik de bedenker was van een Zweedse popgroep of meer van dat soort losgeslagen ideeën hield ik er op na. Tamelijk lastig.
Halve aanslag op moeder
Nadat bleek dat er nog geen plek was op de behandelafdeling in Amsterdam raakte ik verwikkeld in een schermutseling met een medecliënt. En kwam er -ieder nadeel heeft z’n voordeel – eindelijk een plek vrij bij de GGZ in Amsterdam. Er was inmiddels veel gebeurd.
Een halve aanslag op mijn moeder was verijdeld, een medecliënt had de schrik van zijn leven gekregen en mijn psychose was nog steeds niet behandeld. Stapsgewijs kwam er hulp op gang, met de juiste gesprekken, de juiste arts en de juiste medicatie.
Vanavond sprak ik met mijn moeder over die tijd en inmiddels kan ik wel concluderen dat ik door veel mensen in de steek ben gelaten. Twee trouwe vrienden staan nog naast mij, maar de rest ben ik óf verloren óf verschijnt bij vlagen heel voorzichtig weer ten tonele. Tijdens ons gesprek vraag ik mij af of het voordeel met zich meebrengt een groot sociaal netwerk te hebben. Gedwongen steekt de vraag de kop op, of ik echt iets mis aan zoveel mensen om mij heen?
In het leven sta je nooit alleen
Inmiddels ben ik op een punt aangekomen dat ik het zelf ook meer uit mijn handen laat vallen. Voor mij, mijn moeder, en broer is het evident dat aan het voortgekomen gedrag een (psychische) stoornis ten grondslag lag. Maar wat als iemand dat niet ziet of dat niet wil begrijpen? Ik kan de situatie niet meer ongedaan maken en kort nadat ik mijn thee ingeschonken krijg spreekt mijn moeder: ‘vertrouwen komt te voet, en gaat te paard.’ Helaas voor mij zit er in deze situatie een kern van waarheid in. Van veel mensen heb ik noodgedwongen afscheid moeten nemen.
Maar om de cirkel rond te maken. Juist mijn moeder is nog altijd in mijn leven aanwezig en meer dan dat. Zij bemiddelt veel tussen mij en mijn broer en ook met hem kan ik weer spreken van contact. Als ik zie wat er gaat gebeuren op het gebied van werk is dat voor mij nu voldoende. Ik ben er gelukkig mee.
Daan schrijft aan de Schrijversvakschool en werkt daarnaast als barista.
Meer lezen over naasten?
Of ben je op zoek naar een goed herstelgericht boek?
Geef een reactie