Veel gezochte termen

Psychosenet blog

Auteur

François de Waal

François werkte als tv-maker en jurist. Hij werkte ook als ervaringsdeskundige bij de Depressie Vereniging. Dit is de website van François.

François publiceerde vijf boeken, waaronder het boek ‘Vijftig manieren waarop ik mijn leven verpestte’. Zijn nieuwste boek is getiteld: ‘Depressie, de dwangmatige denkziekte’

Je vindt een overzicht met blogs van François via deze link.

Een depressie creëer én genees je zelf

Is depressie een ramp? Er gebeurt een ramp in je leven. De echte ramp is jouw reactie daarop. Die reactie, dat is de depressie.

Er gebeurt een ramp in je leven. Dat is vreselijk. Maar de echte ramp is jouw reactie op die ramp. Die je dus zelf creëert. Die reactie, dat is de depressie en die is groter dan de eerste ramp. Kun je depressie zelf genezen?

Noot van de redactie: Een depressie is niet voor iedere persoon via mindfulness of andere methoden te genezen. Mindfulness biedt wel handvatten en bewustwording, maar is niet aangemerkt als ‘geneesmiddel’ voor depressie. Een depressie niet te boven komen is niet jouw schuld. Hulp zoeken en het (tijdelijk) nemen van medicatie in overleg met je arts kan een goede stap zijn.

Er gebeurt een ramp in je leven

Je verliest je relatie, je werk, je kind, je vermogen, je reputatie, je huis of je lichamelijke gezondheid. Depressie heeft altijd met belangrijke verliezen te maken. Je gaat huilen, je wordt boos op het leven of op God, je voelt je tekortgedaan, het is oneerlijk! Als je neigt tot optimisme, duurt dit weken of maanden en dan noemen we het verwerken. Na een tijd droog je je tranen, van verdriet en woede, en ga je verder.

Als je aanleg hebt tot pessimisme, fatalisme, perfectionisme, zelfmedelijden, cynisme en/of doemdenken, dan kan je deze ramp veranderen in een depressie. Hoe? Door voortdurend tegen jezelf te zeggen, gillen en bulderen: Mijn HELE leven is kapot! (dus niet alleen relatie, werk, enz.) Het komt NOOIT meer goed! En ten derde: het is ALLEMAAL mijn stomme schuld!

YouTube player

Als je dit 24/7 en extreem hard tegen jezelf herhaalt, liefst ook ’s nachts, dan levert dat een voortdurende, extreme stress op. Je lichaam en kop kunnen uiteindelijk niet tegen deze stress en je explodeert.

Kortsluiting.

Je kan niet meer stoppen met huilen, kermen, stuiptrekken, smeken om hulp, en druk en gejaagd doen.

Als je zeker weet dat het niet erger kan worden, wordt het erger. Na de explosie komt de implosie, de echte depressie. Na veel huilen kan je niet meer huilen. Je praat niet meer, je eet niet meer, je vrijt niet meer, je verplaatst je niet meer. De explosie is: mijn kop, mijn huis, mijn leven staat in brand, help! De implosie is: mijn kop, mijn huis, mijn leven is … afgebrand, la-maar. Je bent verslagen, einde oefening, game over, je bent murw, een zombie.

Deze wanhoop levert een ondraaglijke, hersenkrakende pijn op en uiteindelijk weet jij zeker dat je deze pijn maar op één manier kan stoppen, zelfmoord. Want alcohol, drugs, netflix, al die verslavingen, obsessies en afleidingen helpen niet meer.

Denk je aan zelfmoord?

Denk je aan zelfmoord? Bel of chat met 113 Zelfmoordpreventie.
Dat kan 24 uur per dag. Bel 113 of ga naar www.113.nl.

Nu heb je twee problemen. Het eerste probleem is het verlies van relatie/werk enz. Het tweede probleem is de depressie, en die is erger dan het eerste probleem. Alle energie die je nodig hebt om het eerste probleem op te lossen, wordt opgeslorpt door het tweede probleem.

Mindfulness

Ik ga nu iets belangrijks zeggen: wij creëren onze depressie onbewust. We doen het niet expres, dus geen verwijt, schuld of schaamte. We weten niet wat we doen. Maar goed, we doen het wel. Daarom noem ik depressie een dwangmatige denkziekte.

Deskundigen die je willen helpen met pillen en praten bedoelen het goed, maar ze verkopen je een illusie. Wat ik zeg lijkt liefdeloos, maar wat zij doen is je verantwoordelijkheid afpakken, beledigend, en dat is pas liefdeloos. Sta open voor alle hulp, maar jij gaat jezelf helpen.

De oplossing van depressie is om, zodra je dat kan, bewust te worden van de oorzaak: die obsessieve, onbewuste doemgedachten. Die de depressie hebben gecreëerd en continueren. Word je bewust van je automatische, negatieve, overdreven, hysterische, zelfdestructieve, onrealistische, depressieve gedachten.

Deze oplossing heet tegenwoordig deftig mindfulness: steeds opnieuw bewust worden van je onbewuste, veelal negatieve gedachten. Mijn moeder noemde dit zelfbeheersing en mijn oma zei dat ik tot tien moest tellen.

Een depressie creëer je onbewust en genees je bewust. Als jij niet de baas bent over die depressieve gedachten, dan zijn die depressieve gedachten de baas over jou.

Photocredits: Theodor Kittelsen – Far, far away Soria Moria Palace shimmered like Gold

Meer lezen over depressie?

Heb je een vraag?

Onze experts beantwoorden jouw vraag in het online Spreekuur van PsychoseNet. Gratis en anoniem.

Ontvang jij de PsychoseNet nieuwsbrief al?

Meld je aan en ontvang iedere week de nieuwe blogs en interessante items in je inbox.

Reacties

26 reacties op “Een depressie creëer én genees je zelf”

  1. TanMo

    Ik herken wat u schrijft. In feite zijn mijn gedachtes mijn grootste vijand en kan ik deze zelf groter en erger maken. Het lukt me echter prima om mijn gedachten groter en erger te maken. Het lukt me echter niet om ze minder te maken, om het te relativeren, in kleine stukjes af te breken naar de kern.
    Hoewel ik dit wel probeer en mezelf streng toespreek dat het allemaal wel meevalt en dat ik niet zo panisch en angstig moet denken.
    Echter luister ik niet naar mijn soms aanwezige nuchtere analyse maar voed ik continu mijn hoofd met gedachten die uit de hand gaan lopen en me onrustig, gejaagd en angstig maken.
    Uiteindelijk heb ik mijn eigen gedachten dusdanig beïnvloed dat somberheid en depressieve gevoelens overheersen en het een uitzichtloze situatie lijkt te zijn voor mij.

    Het valt me ook op hoe egoïstisch mijn eigen gedachtes kunnen zijn. Ze ontnemen me het plezier, de rust, de tevredenheid en de zin van het leven. het neemt 24/7 bezit van mij….De ” mij ” die ik totaal niet meer herken.

    Hoe heeft dit zo ver kunnen komen en hoe doorbreek ik toch deze cirkel. Ik ben mij bewust dat ik dit zelf veroorzaakt heb. Ik weet alleen niet hoe ik mijn eigen gedachtes kan omzetten en deze dan ook te geloven en niet weer terug te vallen in angstige scenario’s.

    Ik word moe van mezelf, ik word moe van de persoon die ik nu ben. Ik wil mijn oude leuke zelf weer terug. De vrolijke, goedlachse, positieve en tevreden levensgenieter. Waar is ze toch …

  2. Linsey

    Dank voor dit artikel Francois.

    Het laat me reflecteren in mijn eigen verhaal en geschiedenis. Ik ben zelf volger van het model van Stephen Porges, polyvagaal therory die vertaald is naar oefeningen via Deb Dana” op weg naar veiligheid en verbondenheid”

    Onbewust gebeurt er heel veel in ons autonoom zenuwstelsel. Als we hier bewust van worden zullen we patronen herkennen. De triggers maar ook de tekenen van deze verschillende autonome gedragspatronen. Ik heb er zelf een aantal meegemaakt. in heel veel therapy gewerkt aan mezelf. En hoe erg de symptomen ook zijn er is altijd een “Self” die je terug naar Curiosity · Compassion · Clarity · Connectedness · Creativity · Courage · Confidence · Calm.. kan brengen.

    ik mag ook het depressieve deel omarmen met liefde want het vervult een rol van overleven. het mag gezien worden. ik geef het alleen niet de plek aan het stuur van mijn leven. ik heb hetzelfde gedaan met het angstige deel in mij. ik heb het omarmd maar geef het niet de plek aan het stuur van mijn leven.
    Op deze manier heeft het in mijn eigen herstel die met ups en downs gaat gewerkt.
    En die onbewuste doemscenario’s die herken ik wel. Ze zijn ooit ontstaan en hebben een betekenis.

    1. Beste Linsey,

      Vooral die auto-vergelijking is zeer herkenbaar. Midden in een depressie zit je in de achterbak van de auto, helemaal donker en je weet niet waar je heengaat, en je kan ook niks zeggen tegen de chauffeur (de depressie). Je ziet niemand, niemand ziet jou, je bent onzichtbaar, murw. Daarna besef je ineens dat jij jezelf in de achterbak hebt gegooid, en dus dat jij die ook open kan maken (verantwoordelijkheid). Dan ga je schuchter op de achterbank zitten, je kijkt om je heen en denkt: waar gaan we in hemelsnaam naartoe? Je mompelt wat, maar je wordt genegeerd door de chauffeur. Daarna raap je al je moed bij elkaar en kruip je heel brutaal op de bijrijders-stoel. Hee, je voelt je al beter. Nu zie je nog beter dat je op een verlaten pad rijdt op weg naar niks, misschien wel een ravijn. Dan open je je mond, je voelt je sterker, en je zegt tegen je depressie: laat mij maar achter het stuur, het is tenslotte mijn leven. Je depressie begint te gillen en te kermen en te huilen. Gelukkig, jij blijft rustig en je gaat achter het stuur van je leven zitten. Met vallen en opstaan merk je dat je de auto prima kan besturen. Soms gas geven, soms remmen, soms wat uitrusten op een parkeerplaats, soms schakelen, soms de richtingaanwijzer naar rechts en soms naar links. Je doet de ramen open, het regent niet meer, en je ziet dat de zon soms even schijnt. Je hebt honger. Je bent vrij. Bevrijd. Je hebt jezelf bevrijd. Wees trots!

  3. Ik ben halverwege het artikel afgehaakt..
    De schrijver verteld vanuit zijn beleving en schrijft alsof dit dan voor iedereen zo is.
    Jammer. Want zijn ervaring is waardevol.

  4. Es

    Dankzij medicatie is mijn leven weer draaglijk geworden. Dus ik ben het niet op alle fronten eens.

  5. Alonie

    Hallo Francois,

    Ik vind dat je heel goed schrijft, maar vaak teveel uit je eigen ervaring waarbij je voor mijn idee te weinig toetst of deze de enige is. Misschien kan het je helpen hier bewust van te worden.

    Ook kun je erover nadenken waarom dit zo is bij jou, waarom je dat zo in een blog schrijven wil en of het jezelf ook helpt als je daar anders mee omgaat.

    Je klinkt ook heel streng voor jezelf. Dat is misschien een manier om te overleven, jezelf nog wel het heft en de controle in handen geven. Want stel dat je niet altijd die invloed hebt en het je ‘overkomen’ kan, doodeng toch.

    Hopelijk kun je wat met mijn reactie, het is natuurlijk een soort kritiek. Maar dat ik zo reageer is ook omdat het herkenbaar is. Dezelfde strengheid had ik ook naar mijzelf, nu weet ik dat het niet zo zwart-wit is.

    1. Beste Alonie,

      Te veel uit eigen ervaring? Nadat ik jaren goed naar mezelf heb geluisterd, heb ik daarna jaren geluisterd naar depressieve lotgenoten in een supportgroep van de Depressie Vereniging. En vervolgens als vrijwilliger van de Depressielijn geluisterd naar talloze depressieve bellers. En echt talloze boeken gelezen. Op een bepaald moment worden dingen duidelijk.

      Hoe ben ik “heel streng” voor mezelf? Ik denk niet dat het een kwestie is van streng of niet streng, maar een kwestie van bewust of onbewust.

      1. Alonie

        Hallo Francois,

        Het lijkt dat uit jouw oogpunt depressie vooral met gedachten te maken heeft.
        Heb je weleens een depressief dier gezien? Ook daar zie je de apathie en lusteloosheid door de leefsituatie, pijn etc. Niet door negatieve gedachten.
        De vraag is of het negatieve denken dan ook de depressie veroorzaakt of de depressie het negatieve denken.
        Daarnaast is dit vaak niet allemaal hetzelfde bij iedereen en werkt bijvoorbeeld medicatie of juist hardlopen en werkt mindfullness juist averechts.

        In je bewust-zijn kom je wel streng naar jezelf over. Een slachtoffer worden en teveel afhankelijk van anderen, pillen etc is zeker niet de oplossing. Super hoe je dat naar voren brengt. Maar als je je bewust wordt van je eigen gedachten kun je ze ook zien als een symptoom en wat minder serieus nemen.

        Je kunt dan juist werken aan de onderliggende problemen met ook lichamelijk weer herstellen. Want alles is dan uit balans. En dat met dat kleine beetje liefde voor jezelf wat je nog kunt vinden. Dan kun je misschien je ‘gezonde’ deel ook helpen groeien.

        1. Beste Alonie,

          Ik hou me niet bezig met depressieve dieren, alleen moet ik wel meteen aan de honden (proefdieren) denken van Martin Seligman. Ik vind mensen al ingewikkeld genoeg.
          Negatieve gedachten veroorzaken de depressie én omgekeerd.
          Iedereen mag zijn haar eigen oplossingen kiezen, maar ik ken zo langzamerhand wel erg veel mensen die al jaren antidepressiva slikken én al die tijd depressief zijn.

          Ja, liefde voor jezelf is de oplossing. Maar wat is liefde? Geen snoezige gedachten/gevoelens, maar consistent constructieve tijd en aandacht geven (in deze volgorde:) aan jezelf en anderen (Scott Peck). Dus gedrag. Tijd en aandacht geven aan je gedachten/gevoelens is mindfulness. Als je je negatieve gedachten/gevoelens daarentegen blind achterna rent (=depressie), dan zal je misschien op en neer gaan (negatieve gedachten/gevoelens veranderen continu en razendsnel), maar nooit écht herstellen. Dat laatste is het enige dat elke depressieveling dol en dolgraag wil.

  6. Els

    Ik ben het helemaal eens met dit artikel. Het gaat niet om wiens schuld het is (dat ging het in mijn depressie natuurlijk wel) maar wel om het inzicht dat ik de depressie zelf in stand houd/ hield. Het is één grote kettingreactie. En ik voel me nu zelf verantwoordelijk om die te doorbreken, met vallen en opstaan, en dat x 1000… Het kan echt!
    En dat wil niet zeggen als de depressie of welke klachten dan ook niet overgaan dat het dan je eigen schuld is. Iedereen wil hier toch uitkomen en doet zijn/haar uiterste best. Sowieso gaan de stemmingsklachten bij mij niet helemaal over maar ik kan er nu mee een waardevol leven mee leiden!

    1. Beste Els,

      We bewandelen dezelfde weg, The road less travelled. De moeilijke, maar uiteindelijk makkelijke weg. I.t.t. de makkelijke, maar uiteindelijk moeilijke weg. Geen lieve leugentjes, maar pijnlijke waarheden. Hoe pijnlijk ook, allemaal uitsluitend in eigen belang, mocht dat nog niet duidelijk zijn.

      Ik heb, misschien net als jij, door schade en schande geleerd dat in het woord doodknuffelen (van jezelf of anderen) het woord dood zit.

  7. Mabel

    Ik krijg er ook de kriebels van François . Met name het je creëert het zelf en geneest het zelf.

    Klinkt als de vertaling van mijn moeder vroeger: ‘je maakt jezelf helemaal gek , je moet dat maar niet denken , alle kinderen vinden dit leuk, maar jij weer niet’ ( die waren niet geterroriseerd vanaf 0 en werden beschermd en kregen een socialisatie / opvoeding, en stikten dus ook niet van de angst) .
    ‘Kun je dit nou ook weer niet? Ik heb hier geen tijd voor, zoek het maar uit, zorg maar voor jezelf , later is er ook niemand die voorje zorgt ‘

    Het eigen schuld verhaal , want je doet het allemaal zelf . Moet je dat maar niet doen . Fout , oordeel. Je bent n last.

    Dat staat er allemaal niet François , ik weet het, maar bij mij werkt het als een directe route naar dit, wat tegenwoordig vroegkinderlijk traumatisering word genoemd.

    Maar wellicht zijn er mensen die hier wel mee uit de voeten kunnen .

    Liefs

    1. Mar

      Herkenbaar mabel. Er wordt direct een innerlijk stuk geraakt. En dat is waar je mee aan de slag moet. Ik zelf ook. En dat is heel zwaar. Mijn therapeute zei ook: het word geen makkelijk proces. Maar het kan wel. Ken jij het werk van janina fisher? Daar wordt het heel goed in beschreven. Misschien zou je dat wat op weg kunnen helpen. Ik zou het je zo gunnen dat er ook bij jou beweging kan komen. Ik ben er nog lang niet en het is niet makkelijk maar de beweging is er. En dan kan het anders worden. . Maar toch ergens een kiertje vinden. Dan komt er beweging. Sterkte!

      1. Mabel

        Hoi Mar ,

        fisher heb ik geloof ik ook gelezen, maar sprak me niet aan. Ik weet niet meer waarom.

        De pest is dat ik geen basisvertrouwen heb,maar wantrouwen, dus de mogelijke heilzame boodschap krijgt geen therapeut er bij me ingelepeld uiteindelijk.
        Kan ook geen therapeuten babbel meer verdragen momenteel.

        Ik heb verdomd goed door hoe het in elkaar steekt, maar richting ‘anders’ is dus n drama.

        Liefs .

        1. Mar

          Dat is ook het moeilijke. Richting anders. Dan wordt het eerst erger. Ik snap heel goed waar je staat. En dat is heel pijnlijk. Maar anders is ook pijnlijk. Heel pijnlijk. Voor mij ook. De pijn om te helen kan ondraaglijk voelen en zo voelt het ook vaak. Ook ik weet heel goed hoe het zit, maar dat houd me juist tegen om te helen. Leren voelen en dat wantrouwen als een onderdeel zien ipv wie ik ben. Maar ieder heeft haar eigen proces. Voor jou zal het niet hetzelfde zijn dan voor mij. Ieder heeft weer iets anders nodig. Dat maakt het zo lastig. Mijn psychiater, de eerste in een hele lange rij die wel luistert, vroeg me enigszins verbijsterd: dat je nog hulp durft te zoeken in de ggz. Tja dat is alleen omdat ik de therapeute die ik nu heb al kende en ook zij ook zo haar ervaringen heeft waardoor er wel iets kan groeien. Maar ik was niet weer terug gegaan als ik niet bij haar kon. Ik wens je sterkte op je pad! En ik hoop dat je je weg gaat vinden.
          Liefs

    2. Beste Mabel,

      Zie: “geen verwijt, schuld of schaamte”.

  8. Anoniem

    Ook niet geheel eens met dit artikel!

    Ik denk dat herstel van een depressie inderdaad voor een groot deel heel hard werken is en dat je dat ook vooral zelf moet doen.

    De oorzaken zijn variërend en niet slechts verlies ervaringen zoals hier boven beschreven. Andere oorzaken kunnen zijn: trauma of aanlegfactoren zoals adhd/autisme.

    Mijn ervaring was zoo angstig worden en daarbij grip op de realiteit verliezen. Medicatie heeft zeker geholpen met name in het begin van het herstel. Daarna volgde een lange weg met trauma therapie en psychotherapie om zo steeds sterker te worden en minder medicatie nodig te hebben.

    Ik vind dit artikel te eenzijdig en tekort doen aan mensen die heel hard werken maar zelf de weg naar boven niet meer kunnen vinden.

    1. Mar

      Mindfulness kan zeker ondersteunend werken. Ik heb oa daardoor al 15 jaar geen depressies meer, maar onderliggend trauma wordt niet geheeld met Mindfulness daar heb je andere behandeling voor nodig. Ook niet alle depressies zijn hetzelfde. En ieder mens is weer anders. Daarnaast gaat het in de Mindfulness niet om genezen maar leren omgaan met. Observeren wat er gebeurt in je hoofd en er anders op leren reageren. Leren hoe je stress systeem in elkaar zit.
      Ondersteunend en kan helpend zijn. Begrip voor dat moeilijke stuk in jou. En dat is niet makkelijk. Maar de oorzaken van depressie zijn niet bij iedereen hetzelfde. De oplossing dus ook niet. Wat voor mij helpend is kan bij een ander totaal verkeerd uitpakken. Sterkte voor iedereen die hier doorheen gaat!

      1. Mar

        Deze reactie heb ik perongeluk onder anoniem reactie gezet . Sorry. Was geen reactie op jou specifiek maar op het artikel zelf.

        Jou reactie was mij heel herkenbaar

    2. Beste Mar,

      Ik zie “trauma of aanlegfactoren zoals adhd/autisme” tevens als verlies. Ik zie dit trouwens ook als goochelen met door psychiaters verzonnen termen die deftig klinken, maar staan voor pijn, wanhoop, liefdeloos opvoeden en druk zijn. Liefde die je niet hebt gehad en waar je op een bepaald moment als volwassene iets mee moet doen i.pv. eindeloos zelfdestructief zeuren. Maar ga vooral niet doen wat psychiaters willen: denken dat je een hersenziekte hebt en dus pillen slikken.

      Ik schrijf: “Sta open voor alle hulp”. En: “zodra je dat kan”. Zie alles wat ik op deze site schrijf over de catch-22 periode.

      Ik kan niet in elk blog alles zeggen. Op deze site staan tientallen blogs en er is een boek. Ik besef echter dat niet iedereen alles leest, maar dat een paar minuten durend YouTube-filmpje wel door iedereen gezien kan worden.

      1. Mar

        Waaruit blijkt dat ik in wezen het niet met je eens ben? Dat je zelf verantwoordelijk bent om hier iets aan te doen.

        En ik heb je boek gelezen. En je filmpjes gezien 😉

        Ook ik vind mindfulness een goede manier om dit te gaan zien.

        En wat psychiaters betreft. Komende donderdag wordt mijn casus besproken op een opleiding voor psychiaters waar ik pleit voor beter omgaan met de patiënt en ze niet in een hokje te stoppen.

        Waar ik verschillend in denk en ook zie is dat het HOE je dit alles doet en leert voor iedereen weer persoonlijk moet bekijken.
        Voor mij betekent dit dieper kijken dan de mindfulness. Polyvagaal theorie en janina fisher. En dat met een therapeute die hier verstand van heeft. Dat levert voor mij heel veel mentale gezondheidszorg winst op.
        Het is niet zo zwart wit in hoe je dingen onder ogen gaat zien. Het belangrijkste is dat je dit zelf kan leren doen. En dit vooral met oneindig veel moed compassie creativiteit en vriendelijkheid kan leren toepassen.

        Je hebt een enorm vecht deel in je. Ik ook😉 maar door dat boze en vechtende deel bereik je vaak niet wat je wil. Ik ook niet. En dat is waar mensen het moeilijk mee hebben.

        Ken je insight timer? Daar staan hele mooie meditaties van Annetje Brunner. Zij is mijn zenleraar. Vooral die met moeilijke emoties is erg fijn. Vooral het gedicht aan het eind.

        1. Beste Mar,

          Ik begrijp je. Dat vechtdeel heeft me veel gebracht én veel afgenomen. Bij het onderwerp depressie staan er levens op het spel, dus dan – ten koste van alles en ook vooral ten koste van mezelf – moet ik vertellen wat ik echt denk, hoe pijnlijk ook (ook voor mezelf). En dan kan ik niet meer continu zoetig blijven glimlachen zoals Eckhart Tolle of de Dalai Lama. Oplossing is, ik weet het, balans, matigheid, yin yang, hoe je het ook wil noemen. Maar ik ben en blijf een mens van vlees en bloed. En ik sukkel verder. Zoals wij allemaal.

  9. MG

    Sorry maar ik vind dit echt flauwekul dit artikel.. een echte depressie geneee je niet zomaar met wat mindfulness of tot 10 tellen 🤬 je bent, soms jaren achtereen, dood en doodziek!!!

    1. Beste MG,

      Waar staat dat depressie niet is “soms jaren achtereen, dood en doodziek!!!” zijn?

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *