Wat als je in bed ligt en het van binnen oorverdovend stil is, er geen geruststelling te vinden is? En je je uitspreekt… “‘Su-wie-sie-daal’ noemt men dat”, zegt Marieke. “Een zakelijk en kaal woord”. Intense blog over een kwetsbaar onderwerp.
*Experiment OPEN, part one
Al ruim twee jaar spookt het woord openheid door mijn kop. Ik spook dan meestal terug. Ik doe dat door te duwen, achter de spiegel te kijken wie daar huist, de mand te vlechten waar ik straks doorheen val. Ik stel die vrije val nog liever even uit.
Ik ben een jaar of zeven, de andere kinderen doen het ook. Het is maar een meter of twee en een half, eronder ligt een plantsoentje, veel kan er niet gebeuren. Hup, achterstevoren op de knieën, goed vasthouden aan de rand, eerst één been langzaam laten zakken, dan het andere. En…. Los!
[Well, that went fast…..!]
Alleen, ik laat niet los. Ik hang in een vacuüm
Ik stel mijn vrije val uit. Vingers pijnlijk van de kinderen die er expres op stampen zodat ik loslaat, geen adem, andere kinderen die aan mijn broekspijpen trekken waardoor schaamte mij bekruipt. Als de dood dat ik daar straks in mijn blote kont hang, laat ik voor gods vaderland maar los. Even stopt mijn hart, enkel een stekende angst in mijn borst. Maar alles beter dan bekeken, liever dood in het plantsoen dan de levende spot.
Natuurlijk ga ik niet dood en breek ik nog geen kootje. Ik zal een paar blauwe plekken hebben gehad, misschien een verzwikte enkel. Ik weet het niet, de goede afloop is opgelost in mist.
Het heeft borderline geheten. Het heeft dysthyme stoornis -met fikse uitlopers naar lange depressies– geheten. Het heeft rand-psychotisch en nihilistische depressie geheten. Tjonge, iemand galgje spelen? Maar dan niet echt. Hoewel, ook dáár was ik soms niet ver vandaan.
Su-wie-sie-daal, noemt men dat. Een zakelijk en kaal woord. Een toestands-beschrijving
‘Mw. heeft zich vandaag suïcidaal geuit’. Heb je gevraagd of ze plannen heeft? Jawel, ze zei dat ze nog even naar de bakker moest, maar verder kalmpjes aan. “Tsjonge, je ziet het niet aan je hoor. Wát een verhaal, het lijkt wel alsof het niet over jou gaat”.
Ik lig in bed en het tolt. Zo godverdomd alleen. Geen idee hoe oud, het kan 27 zijn, maar het kan ook drie zijn. Grote ogen, gespitste oren. Er is zoveel tegelijk en is het binnenin mij oorverdovend stil. Het lijkt er op zo’n peilloos zwart ven. Bekende gordijnen. Dan ben ik in mijn kamer. Dat is voor zover de geruststelling wil gaan, hij heeft nu niet meer voor me over. Alleen.
Dat mijn geheugen uit gaten bestaat, met hier en daar een flard herinnering, omgekeerde wereld van hoe het bij de meeste mensen werkt
Dat ik het met elke minuut, seconde moet doen omdat ‘straks’ mij angst inboezemt als ik er te lang bij stil sta. Dat ik er nog vaak ‘niet ben’, ook al beschadig ik mezelf al lang niet meer op ‘die’ manier. Dat ik nu 34 ben en dacht de 25 niet te halen, dat ik werk, maatschappelijk vrij verantwoord bezig ben en in relatieve harmonie met mensen om me heen communiceer en samenleef. Dat mijn hele ‘zijn’ ademt: ‘straks val je door de mand’.
Ik raak je aan en jij mij. Het maakt niet uit wie jij bent, er is iets wat ik voel. Al kan ik het niet plaatsen, het is goed. Want je nodigt me uit me te verhouden in al mijn ongemakkelijkheid tot jou en daarmee tot de wereld. En in het contact wat we ontberen besta ik niet.
Hier zeg ik: dit ben ik vandaag. Nu ben ik alleen
In alles wat ik voel bij het gebrek aan herinneringen, in de rauwheid, de vloekende kleuren, de depressie die van romantiek verstoken is, want ’t is niet vergezeld van een droevig liedje.
Maar ik kon niet verhinderen dat anderen van me hielden.
Marieke is werkzaam als ervaringsdeskundige bij een grote GGZ instelling, zowel in een klinische setting als in een fact-team.
Meer informatie:
Geef een reactie