Je psychiater en de verpleging vertrouwen. Hoe ging dat bij mij? Ik herinner me mijn eerste gedwongen opname vanwege mijn psychose nog goed. Het was in 2009. Het voelde alsof ik in een gevangenis zat, regelmatig keek ik door de glazen deur van de nooduitgang naar buiten. De mensen aan de andere kant van het glas leefden in vrijheid.
De psychiater vroeg me tijdens onze gesprekken vaak rechtstreeks of ik aan de geheime dienst dacht. En ja, daar dacht ik aan, maar ik kon daar niks over vertellen. Ik had het idee dat ik sowieso niks mocht vertellen van de geheime dienst. Doordat ik niet meewerkte en geen medicatie wilde ging het slechter en slechter met me. Ik sliep helemaal niet meer, at nauwelijks en viel daardoor af. Op een gegeven moment belandde ik voor een aantal nachten in de isoleercel. Dat vond ik echt verschrikkelijk. Ik kreeg dwangmedicatie. Dit was ook weer zo in 2013. De mensen aan de andere kant van het glas leefden in vrijheid.
Het heeft lang geduurd
voordat ik psychiaters en verpleegkundigen echt ging vertrouwen. Wat bij mij indruk maakte was dat ik mijn boek over mijn opname cadeau gaf aan een psychiater. Ik vertelde erbij dat ik psychisch kwetsbare mensen wil helpen en dat ik zelf enorm geleden had onder de zorg die ik kreeg. Zij zei toen uit de grond van haar hart: Ja, maar dat wil ik ook, ik wil ook mensen helpen! Een andere keer, het was in 2013, was ik voor de tweede keer gedwongen opgenomen en toen zei een verpleegkundige vanuit zijn hart: “May-May, ik kan zien dat je echt lijdt.” Zijn hele houding straalde bezorgdheid uit. Dat betekende erg veel voor me, want ik kon zien dat hij echt met mij te doen had, dat voelde ik, zelfs terwijl ik psychotisch was.
De vereniging voor psychosegevoelige mensen, Anoiksis, had mij verteld over Jim van Os
Dat hij een psychiater is die geen labels plakt op mensen en je echt ziet als mens. Tijdens mijn tweede dwangopname is Jim me helemaal vanuit Maastricht op komen zoeken in de kliniek in Hilversum waar ik opgenomen was om aan ‘’mediation’’ te doen. Hij tekende een stijgende lijn op het bord. Ook adviseerde hij me om de dwangmedicatie te slikken die ik gekregen had. Dat was bijzonder voor me, want ik had het een en ander van Jim gelezen en weet dat hij voorstander is van zo min mogelijk medicatie. Onthoudt, verminderen van medicijnen kan als je weer stabiel bent. Later heb ik Jim opgezocht in Utrecht omdat ik de stem van Christus hoor, en ik vroeg me af of dat nou rest-psychotisch was of niet. Mijn psychiater vond het namelijk een vreemd puzzelstukje. Jim vond het gelukkig erg mooi dat ik de stem van Christus hoor. Tijdens onze ontmoeting heeft Wybo Vons deze foto gemaakt, Wybo was toen toevallig aanwezig in verband met een eerdere afspraak van Jim.
Je psychiater en de verpleging vertrouwen
Dus, wat ik zeggen wil. Psychiaters en verpleegkundigen hebben echt het beste met je voor. Wat niet wegneemt dat het bij mij jarenlang duurde voordat we een antipsychoticum hadden gevonden waarbij ik niet ernstig leed onder de bijwerkingen. Ik ben ook mede daardoor jarenlang depressief geweest. En als je poliklinisch behandeld wordt en je bent echt niet tevreden over je behandelaar dan kun je dat best aangeven. Al is het bij mij in al die jaren maar een keer voorgekomen dat ik een behandelrelatie beëindigd heb. Zij begreep niet hoe ik onder de bijwerkingen van de medicijnen leed. Later hebben we het daar wel samen over gehad. Ik heb nu al jarenlang een goede behandelrelatie met mijn psychiater. Dat is iets waar ik erg dankbaar voor ben.
Alle liefs en goeds.
May-May
foto gemaakt door Wybo Vons
Lees ook:
- May-May en Jim in gesprek – nu vertrouw ik psychiaters als ik psychotisch ben
- May -May en Jim in gesprek over God
Ken je de boeken van PsychoseNet al?
Geef een reactie