Jeroen Kloet sluit deze reeks Jer en Jer af met een gedicht over de andere kant van dezelfde medaille. Over donker én licht. Er is vaak een kant van onszelf die we niet zien. Een vergeten kant, of de andere kant. “Als mens pendel je zo heen en weer“, schrijft Kloet in onderstaand gedicht.
Mist
Dikke Dauw
Zon
Hemelsblauw
Angst
Grijs
Ontwaken
Vrij
Als mens pendel je zo heen en weer
Velen een beetje
Sommigen net iets meer
Naast de angstige, de sombere , de blije bipo
Ben ik vaak ook heel gewoon
Gezellige, zorgzame en grappige pipo
Over het duistere woud
Schrijven en vertellen
Voelt haast als vertrouwd
Waar zon en maan altijd schijnen
De andere, vaak vergeten kant
Waar duisternis altijd weer tijdelijk zal verdwijnen
En mijn hart zich weer met liefde warmt
Beste mensen. Zoals mijn collega Jeroen al aan heeft gegeven stopt de rubriek Jer en Jer bij deze.
Ik wil alle lezers danken voor het volgen van onze blogs over kwetsbaarheid en alle façetten die daarbij komen kijken. Dank ook voor jullie reacties.
Het was een bijzondere tocht voor mij persoonlijk waarbij ik niet eerder in mijn leven zulke vertrouwelijke zaken deelde met voor mij onbekende lezers. Het was spannend, ontroerend, pijnlijk, mooi en helpend voor me.
Tot een mogelijk volgend blog…
Geef een reactie