“Doorgaan met doorgaan, pak je kans als je daaraan toe bent, hou vol!”. Zo wat associaties bij deze woorden.
Het is de titel van een lied dat Judy Blank in 2016 zong in een van de pauzes van het jaarlijks terugkerend GGZ-festival ‘Meet the Xperts’ in Antwerpen.
“When you’re ready for changes but you don’t know where to start, Keep on keepin’ on!”
Het lied raakte mij. Ik herken de impasse: vast zitten in het denken en niet toekomen aan het doen
Op het congres Meet the Xperts in 2016, was een van de sprekers Dirk de Wachter, een bekende psychiater uit Antwerpen.
Ik ben een hartstochtelijke fan van hem, lees zijn boeken, (her)zie zijn lezingen, ook op Youtube. Hij wordt veel gevraagd als spreker en hij brengt ook graag zijn maatschappijkritische visie naar buiten.
Een van zijn boeken is getiteld ‘Borderline Times‘ schetst Dirk de Wachter het volgende:
Borderline is een ziektebeeld van de maatschappij
In verschillende bewoordingen voert hij een voortdurend pleidooi voor ‘een beetje ongelukkig mogen zijn’.
Hieronder geef ik in eigen woorden een aantal van zijn terugkerende stellingen weer:
- “De hemel is afgeschaft, daarom willen wij die hemel nu, hier op aarde, maken.”
- “Alles moet leuk, liever nog fantastisch, zijn. Altijd party-time.”
- “Wij zijn geobsedeerd door gelukkig zijn, geluk is te koop.”
- “Verdriet moffelen wij weg, we willen geen loser zijn, wij sluiten ons af en in onze eigen kleine ikkigheid”.
- “Wij moeten aanvaarden dat er lastigheden zijn in ons leven die wij een plaats moeten geven.(Zijn woordkeuze is doorspekt met Vlaamse uitdrukkingen en woorden; ‘lastig’ is dan “Embêtant”)
- “Juist de momenten van tegenslag, van verdriet, van moeilijke situaties, van menselijk tekort, kunnen aanleiding geven voor verbondenheid en liefdevolle relaties met anderen.”
- “Juist in deze momenten heeft een ieder behoefte aan contact, aan nabijheid, aan vastgehouden willen worden.”
- “Met elkaar delen van leuke en minder leuke zaken. Elkaars psychiater willen zijn.”
Recent kwam ik de aanhef ‘Keep on keepin’on‘ weer tegen
Nu als titel van een aangrijpende documentaire. Deze documentaire verwoordde en verbeeldde voor mij precies de boodschap van het lied en de strekking van Dirk’s lezing op indringende wijze, vooral hoe dit gepraktiseerd kan worden.
In deze documentaire worden Clark Terry, jazz legende en Justin Kauflin, een jonge blinde pianist, vier jaar lang gevolg in hun bijzondere vriendschap. Clark Terry (door Justin steevast met “CT” aangesproken), was een begenadigd trompettist die in zijn leven veel jonge, talentvolle musici heeft begeleid.
Het bijzondere en ontroerende van hun relatie:
- Zij hebben beide veel ‘lastigheden’. Clark is negentig jaar en heeft een ernstige vorm van diabetes. Justin is drieëntwintig jaar en is op zijn elfde jaar blind geworden. Hij heeft geldgebrek en komt nergens aan de bak.
- Hun passie voor de muziek overstijgt het leed en drijft beiden om continu plezier te maken, te spelen en nieuwe dingen uit te proberen.
- Justin oefent dag en nacht (“keep on keepin’on”) en als hij in een competitie voor jong talent verliest, leert hij van CT dat verlies een onderdeel is van zijn persoonlijke reis naar succes.
- Met hun doorzetting, positieve intentie en passie komt een moment dat Quincy Jones op bezoek komt. (Quincy Jones is een ex-leerling van Clark Terry. Hij is tegenwoordig een succesvol jazzmusicus en dirigent). Quincy Jones hoort Justin spelen en hij nodigt hem uit om mee op wereld tournee te gaan.
Elementen uit de lezing van Dirk de Wachter zag ik in deze documentaire live terug: de nabijheid; de zorg voor elkaar; elkaar vasthouden… En lief en leed delen
Op afstand dit zo intens mee mogen maken raakte mij diep. Het sterkt mij om ook door te gaan met doorgaan.
Geef een reactie