Gastblogger W: “Deze blog, die ik Kick-The-Cat Syndrome noem, beschrijft mijn verwerkingsproces n.a.v. de controverse rondom de Nederlandse Zorgautoriteit (NZA) en privacy van zorgcliënten”.
Ik wel een stoornis en mijn pesters niet?
Alhoewel ik inmiddels stukken verder ben in mijn traumaverwerking, en ik het niet leuk vind om onrust te veroorzaken, heb ik toch besloten om mijn verhaal hier te delen. Om een beeld te geven van wat dit met mij heeft gedaan. En om aan te geven: door iets te controleren, beïnvloed je datgene wat je controleert.
“Psychosis? First of all, paranoia… It can be a reality that you have such bullying and teasing, and people gossiping about you.”
— Prof. Dr. Tony Attwood
Ik voel eindelijk boosheid
Eindelijk. Geen opgekropte achterdocht en wantrouwen richting mensen, maar boosheid. En ik omarm mijn boosheid van ganser harte, met liefde. Heel veel liefde.
Deze doorbraak ontstond uit hoe de NZA op een legale manier hun macht hanteerde, vorig jaar. Aan hoe normaal de NZA het vond om, zonder aan mij om mijn toestemming te vragen, te proberen mijn gegevens in te zien. De ironie valt op, als ik nu lees wat er in mijn allereerste diagnose verslag staat, van vijftien jaar geleden:
“Meneer heeft al lange tijd paranoïde waandenkbeelden (bijvoorbeeld over docenten die in zijn persoonlijke emails lezen)…”
Had ik wel of geen wanen?
Dus eigenlijk… de zorgen die ik maakte over autoriteitsfiguren die zonder mijn toestemming in mijn gegevens snuffelden, waren wanen – en daarom grond voor een diagnose op het schizo-spectrum. Maar anno 2023 vond de NZA het wel normaal om zonder het mij te vragen in mijn gegevens te snuffelen? Ja wat is het nou, had ik wel of geen wanen? En had ik daarom wel of geen psychose? Ik kreeg hier kortsluiting van in mijn hoofd. Temeer ook omdat die diagnose en vervolgbehandeling zo’n grote impact hadden op mijn zelfbeeld, hoe anderen mij zagen, en mijn levensloop. Zo liep ik jarenlang rond met een geheim, een stigma, die mijn latere collega’s niet mochten weten.
Opgekropte emotie
Te midden van die kortsluiting in mijn hoofd, uit de krochten van mijn onderbewuste, kwam iets bij mij naar boven borrelen dat gehoord en begrepen wilde worden. Ik herkende het eerst niet, want ik had het zo lang diep weggestopt onder een dikke laag achterdocht. Maar op een helder moment wist ik het: het was boosheid. Boosheid over aangedaan onrecht; dat ik op meerdere momenten in mijn leven stelselmatig grof was bejegend, gedenigreerd, gesneerd. Gepest. Buitengesloten. Zo erg dat ik ‘op slot raakte’ en hulp nodig had bij de GGZ.
Mijn realiteit
Mijn eerste noodkreet deed ik in persoonlijke kring:
“Docenten in mijn opleiding schreeuwen vaak tegen mij, en ik ben bang dat ze in mijn persoonlijke emails zitten te lezen. En ik hoorde een docent in de computerruimte roepen ‘ik ga een studenten-stalkingsysteem toepassen’, terwijl hij in mijn richting keek.”.
Vrienden zeiden dat ik professionele hulp nodig had, want het ging echt niet goed met mij. Die zocht ik op. Ik gaf bij mijn toenmalige GGZ dezelfde noodkreet te kennen. Het resultaat? Ik kreeg een diagnose op het schizo-spectrum.
Ik was toen erg ver heen
Ik las nog in de verslagen dat ik in katatone toestand bij de intake kwam. Dat herinner ik me nog wel, hoe ik me toen voelde. Zo depressief en angstig dat ik ‘op slot’ zat.
Tijdens mijn behandeling leerde ik mijn intuïtie te negeren als iets niet pluis aanvoelde. Mijn mentor op school, daarover ging het gerucht de ronde dat hij een strafbare, grensoverschrijdende daad had gepleegd – en daarmee wegkwam. Dat kropte ik allemaal op, want ik wilde immers niet meer overdreven paranoïde overkomen. Want ik leerde bij mijn behandeling: achterdocht is een pathologische emotie; gezonde mensen zijn niet achterdochtig.
Mijn boosheid ging over nog meer
Hoe kan het toch, dat ik als gepeste wel een stoornis-label kreeg, en jarenlang met mezelf in de knoop lag, maar mijn pesters niet? Die autoriteitsfiguren waarvoor ik zo bang was, gingen vrijuit, maakten een glansrijke loopbaan, kregen goedbetaalde posities in gerenommeerde elite-organisaties. Het voelt zo onrechtvaardig, en het verontrust me dat dit de realiteit is waarin ik leef.
“It doesn’t take a talent to be mean.
Your words can crush things that are unseen.
So please be careful with me, I’m sensitive and I’d like to stay that way.”
— Zangeres Jewel
Deze cyclus herhaalde zich nog diverse keren in mijn leven
Ik kreeg een baan, en als ik geluk had, ging ik zelf weg en kreeg elders een nieuwe baan. Als ik pech had, probeerden ze me weg te pesten. Dat pesten gebeurde zelfs een keer door een meditatieleraar, iemand die ik in vertrouwen had genomen. Ik was het zo zat, dat mensen zo met elkaar omgaan – zo met mij omgingen – dat ik op een dag probeerde uit het leven te stappen.
Wie gelooft mij nog over onveilige situaties?
Mijn diagnose werd soms een self-fulfilling prophecy. Bijvoorbeeld toen die keer dat een manager mij heel grof en onderhands bejegende. Mijn diagnose en mijn paniek – door de grove bejegening van mijn leidinggevende – werkten elkaar in de hand.
Wat er op die momenten gebeurde:
1. Ik kreeg paniek van de manager;
2. Ik kreeg paniek van het idee dat men achter mijn diagnose zou komen;
3. Ik kreeg paniek van het idee, dat men mijn paniek over de manager zou plaatsen onder mijn diagnose;
4. Paniek voor het idee dat ik mijn professionele geloofwaardigheid zou kwijtraken;
Vier redenen voor paniek die elkaar versterkten: een vicieuze cirkel.
Wie gelooft me?
Wie gelooft me nog, als ik probeer duidelijk te maken dat iemand op een sluwe manier gevaarlijk en asociaal gedrag vertoont? Bijvoorbeeld richting mij? Ik ben immers iemand met een diagnose op het schizo-spectrum, dus als ik paranoïde ben, dan moet het wel per definitie niet waar zijn als ik zoiets zeg.
Wat ik na mijn noodkreet nodig had om te horen, was: “Wat pijnlijk voor je dat je je zo voelt over de docenten. Wat is er gebeurd?”
Niemand nam mijn zorgen serieus. Ik houd veel van mijn vrienden en familie, en ze hebben me in veel opzichten enorm gesteund. Maar mijn leven zou anders zijn gelopen, als er iemand was die besefte, dat er mensen zijn die graag naar beneden trappen, en dat ik ervan meerdere keren het doelwit was.
Kick-The-Cat Syndrome
Het wordt wel eens de Kick-The-Cat Syndrome genoemd:
Kick-The-Cat, soms ook de Kick-the-dog, is een metafoor die wordt gebruikt om te beschrijven hoe een relatief hooggeplaatste persoon in een organisatie of familie zijn frustraties verdringt door een lager geplaatste persoon te misbruiken, die het op zijn beurt kan afreageren op zijn eigen ondergeschikte
Bron-Wikipedia
Bijvoorbeeld: Iemand is zwaar chagrijnig, vol met negativiteit. De eerste de beste weerloze wezen die hij ziet, is toevallig de huiskat, en zij krijgt een schop van hem vanwege zijn slechte bui. Vaak dacht ik: het zal wel allemaal mijn kapotte brein liggen. Maar nu snap ik het eindelijk. Het is eenzijdig om te denken dat mijn brein kapot is en een stoornis heeft. Als ik al een kapot brein heb, dan was die kapot gemaakt.
Het zijn mijn pesters die een nog veel ergere stoornis hebben. Mensen die hun (sociale) omgeving in verregaande mate kunnen beïnvloeden, terwijl ze een beperking hebben in het beïnvloeden van hun eigen boosheid, beperkingen hebben in zelfbeheersing en zelfreflectief vermogen. Als zij zoveel invloed hebben op hun sociale omgeving, en als hun boosheid meer invloed op hunzelf heeft dan andersom, dan volgt daaruit dat hun boosheid meer invloed heeft op hun sociale omgeving dan zij zelf hebben.
Wanneer krijgen zij een officiële stoornis-label?
Kan ik uit het feit dat pestgedrag niet in de DSM staat al die decennia, concluderen dat pestgedrag en naar beneden schoppen volgens het medische model gezien wordt als gezond en fit gedrag?
Beste NZA,
Komt hier ooit een DSM-revisie voor, of zijn jullie van mening dat pestgedrag onderdeel hoort te zijn van de status quo?
En hoe gaan jullie om met jullie autoriteit? Toch niet met dwang-tactieken en pestgedrag naar degenen lager in de pikorde? Hoe faciliteren jullie een emotioneel veilige werkomgeving, en vertrouwen op de zorg, vertrouwen binnenin de zorg? Is vertrouwen meetbaar in jullie statistieken, zonder te tuinen in de McNamara fallacy, beste NZA?
Wie is hier nu achterdochtig?
Ik wilde me graag uitspreken
Het nieuws dat NZA door cliënten-belangengroepen voor de rechter was gesleept, vernam ik met boosheid, jaloezie en tegelijkertijd ook bewondering. Bewondering voor de daadkracht van de belangengroepen. Boosheid en jaloezie vanwege het recht dat ze kregen om zich uit te spreken – iets wat mij was ontzegd. Dat anderen blijkbaar wel hun zorgen mochten uiten over privacy rechten, door, in het openbaar, de NZA voor de rechter te slepen, terwijl ik een schizo-label kreeg op mijn mond kreeg geplakt toen ik op kleine schaal mijn zorgen en angsten uitte.
Ik ben ook jaloers op de NZA en zorgverzekeraars
Omdat het normaal wordt gevonden, dat de wantrouwen van NZA richting zorgverleners en zorg-organisaties blijkbaar zo groot is, dat nota bene met dreiging van boetes op grote schaal gegevens worden opgeëist. En de wantrouwen van zorgverzekeraars richting zorg-organisaties is zo groot, dat behandelaren door ze verplicht worden om in steeds meer detail te rapporteren over cliënten.
Intussen had ik niks verkeerds gedaan behalve, in persoonlijke kring, in paniektoestand proberen duidelijk te maken dat ik me onveilig voelde, en bij mij werd het officieel dat ik schizo-achtige paranoia had. Wie is hier nu achterdochtig?
Beste NZA,
Zijn jullie je ervan bewust, dat als jullie netjes aan mij om mijn toestemming hadden gevraagd om mijn gegevens in te zien, dat ik dan echt niet de moeilijkste ben? Kwestie van hoffelijkheid en goed fatsoen. Maar nu is mijn vertrouwen in jullie geschaad.
Vertrouwen komt te voet, en gaat te paard.
Het gaat weer goed met me
Het gaat weer goed met me. Ik heb hard gewerkt voor mezelf. Mijn huidige behandelaren bij mijn huidige GGZ instelling zijn mijn cheerleaders en sparringpartners als het gaat om mijn herstel. En ze prikken door mijn diagnose heen, zien mij als volwaardig mens. Dat doen ze mijns inziens niet dankzij, maar ondanks de grote druk van regels die er op ze wordt gelegd. En tijdens mijn herstelperiode heb ik veel steun gehad van oude en nieuwe vrienden.
Maar ik laat mij niet meer wijsmaken over hoe ik in elkaar steek. Mijn hele leven hebben mensen, ook het instituut psychiatrie, bewust of onbewust mijn zelfvertrouwen en eigenwaarde onderuit gehaald. Dat laat ik me niet meer overkomen. Ik heb heel helder wie ik ben.
Zou het kunnen, dat ik als een soort kanarie in een kolenmijn, zulke gevoelige voelsprieten heb, dat ik als een van de eerste aanvoel hoe mensen zich over 15 jaar voelen? Maar ja, wat is nu vrijheid van meningsuiting, als mijn vergaande gedachten door instanties worden opgevat als te vergezocht en daarom waanachtig… Wat is nu vrijheid van meningsuiting, als burgers elkaar censureren, door anderen verrot te schelden, te demoniseren of buiten te sluiten met wie ze het niet eens zijn. Zodanig dat ik deze blog onder een pseudoniem moet plaatsen.
Mijn boosheid, ik omhels je
Mijn lief boosheid,
welkom in mijn bewustzijn.
Mijn boosheid, ik ben niet jouw slaaf,
ik ben niet verplicht te doen wat je zegt.
En ik ben niet jouw meester.
Maar ik kan wel naar je luisteren om te proberen je te begrijpen,
lief boosheid.
Je bent een deel van mij en tegelijkertijd ben je geen deel van mij.
Ik omhels je met mijn bewustzijn,
ik beloof je dat ik mijn best zal doen
om naar je te luisteren
als naar het gehuil van een pasgeboren baby.
Anderen kunnen mij helpen je te begrijpen,
maar uiteindelijk ben ik de enige die dat kan:
op een primair gevoelsniveau diep luisteren wat je me te vertellen hebt.
Want hoe kan ik een goede band met anderen hebben,
als ik geen goede band heb met mijn boosheid?
“The only way out is inwards.”
— Thich Nhat Hanh
“Deep compassionate listening to suffering is the only medicine to conflict, war, terrorism, violence.”
— Thich Nhat Hanh
Gastblogger W. is meerdere keren ontregeld geraakt in zijn leven. Hij gunt het iedereen, ook zijn pesters, om in de gaten te krijgen dat geluk in hun hart zit.
W. koos onderstaande tekst om zijn blog mee te eindigen:
“Maar ik zeg u: Heb uw vijanden lief, zegen hen die u vervloeken, doe goed aan hen die u haten, en bid voor hen die u beledigen en u vervloeken.”
— Mattheus 5:44
Meer lezen over heling?
W.: Het zou fijn zijn als deze blog meer heling brengt dan chaos.
Meer lezen over de Nederlandse Zorgautoriteit?
- Zo maak je bezwaar tegen het aanleveren van informatie over jouw mentale welzijn – NZa
- Onze privacy is ook onze zorg! – Jim van Os
- NZA.nl
Heb je een vraag?
Onze experts beantwoorden jouw vraag in het online Spreekuur van PsychoseNet. Gratis en anoniem.
Ken je de PsychoseNet Shop al?
Goede boeken over de Nieuwe GGZ, Psychosegevoeligheid, Trauma en nog veel meer!
Geef een reactie