Als dokter ben ik geschoold in de leer van de werking van het menselijk lichaam. Een creatie die zo kan intrigeren. Hoe meer je leert over de werking ervan hoe meer verwondering het oplevert. Verbazing over de perfecte samenhang tussen verschillende systemen. Hoe op het allerkleinste niveau in jou zaken afgestemd worden op elkaar.
Om het organisme maar in balans te houden. Vervolgens leer je wat er allemaal mis kan gaan binnen deze afstemming en hoe systemen dus ook ontregeld kunnen raken. De natuur tracht alles weer te balanceren. Soms lukt dat echter niet goed meer .
Een mooi voorbeeld is allergie
Het systeem staat feitelijk te scherp afgesteld en reageert al bij kleine prikkelingen buitenproportioneel sterk. Als roodharige man ben ik gezegend met een huid die erg gevoelig kan reageren op prikkels. Er is weinig voor nodig om het afweersysteem op tilt te brengen. Toename van doorbloeding naar het betreffende huiddeel. Allerlei cellen van het immuunsysteem die ter plaatse gaan regelen dat de indringers snel weer dienen te vertrekken door middel van allerlei chemische processen. Gevolg : een rode, gezwollen huid met veel jeuk.
Een allergische reactie
Nu is het bekend dat hierin een aanlegfactor meespeelt die je van nature meekrijgt en daarnaast doen de omstandigheden ook een flinke duit in het zakje. Zodra de huid droog is, slecht verzorgd wordt of te lang wordt bloot gesteld aan het zonlicht dan is de kans op zo’n reactie vele malen groter. Ook ongezond eten, te veel alcohol en weinig slaap maakt de huid gevoeliger en zal sneller zulke reacties doen ontstaan.
Stress is funest, daar reageert de huid vrij snel al op
In de jaren dat ik hier last van heb zijn de adviezen van anderen altijd wel betrokken geweest: “Smeer op tijd je huid goed in! Bescherm je huid goed tegen de zon! Vermijd even plekken die veel nare prikkels opleveren voor je huid!” Et cetera.
Ook tips hoe om te gaan met het feit dat ik even helemaal onder de bultjes zat waren niet ongebruikelijk: “Wat je ook doet, niet krabben, dat maakt het alleen maar erger!”
Dat maakt het alleen maar erger
Iedereen die wel eens forse jeuk heeft mogen ervaren weet hoe moeilijk dat is. En de tijdelijke opluchting als je toch even besluit wel je nagels te gebruiken, ongelooflijk. Helaas komt daarna al snel de spijt. De huid zet nog meer op. Naast jeuk zit je nu ook met pijn opgescheept en lijkt de jeuk zich zelfs nog verder uit te breiden. Begrip vanuit de omgeving alom als ik weer eens onder de eczeem plekken zat: “Jeetje, dat ziet er pijnlijk uit zeg, dat moet flink jeuken, arme jij!”
Het is me dan wel duidelijk dat m’n huid even verzorging nodig heeft
Bij iedere periode waarin dit fenomeen weer de kop op steekt weet ik inmiddels dat het verstandig is goed te smeren, de hele dag door, met vochtinbrengende crème. Mijn lijf goed te beschermen tegen het zonlicht en daarnaast vooral geen alcohol te drinken en goed op m’n ritme en leefstijl te letten. En al redelijk snel trekt de huid weer bij en kan het al wat meer verdragen. Niet leuk allemaal, maar er valt prima mee te leven.
Er valt prima mee te leven
Hoe anders verloopt dit als het gaat over mijn eigen psychische kwetsbaarheid. Waarvan me inmiddels steeds duidelijker is geworden dat het veel overeenkomsten heeft met mijn gevoelige huid. Zoals eerder al toegelicht heb ik een behoorlijke aanleg meegekregen voor mijn kwetsbare geest. Daarnaast doen omstandigheden ook hier een flinke duit in het zakje: stress is funest, evenals onregelmatig leven, slechte voeding, weinig slaap en te veel alcohol. Als smeermiddel heb ik inmiddels geleerd dat meditatie me erg helpt. Zo heb ik ook goed te luisteren naar wat mijn geest nodig heeft op het vlak van rust, reinheid en regelmaat.
Goed luisteren naar wat mijn geest nodig heeft
Tijdelijke bescherming door omgevingen op te zoeken die weinig prikkels geven helpt ook zeker. En als het dan eenmaal goed mis is, ook dan heb ik geleerd dat krabben niet helpt! Hoe meer ik me verzet en me er niet aan overgeef hoe sterker het zich lijkt uit te breiden. En het geeft vervolgens ook nog meer pijn. En als ik dan toch besluit te gaan krabben door bijvoorbeeld een avond me met vrienden in een drukke kroeg te begeven met net een biertje te veel dan is het even heel erg lekker om je wat beter te voelen maar al snel volgt de terugslag en val je nog dieper.
Krabben helpt niet
Adviezen uit de directe omgeving: “Doe maar even rustig aan, hou je sterk.” En: “Let goed op jezelf.” Of minder helpend: “Verman jezelf joh! Kom op, iedereen voelt zich wel eens even wat minder. Richt je gewoon op wat je hebt.” Of: “Ik weet niet zo goed wat ik hiermee moet eigenlijk, ik wens je in elk geval veel sterkte!”
“Ik wens je in ieder geval veel sterkte!”
“Jeetje Jeroen, ik schrik hier nogal van. Wat ben je toch een gevoelige man!”, zijn soms ook reacties die mij ten deel zijn gevallen. Ik bedoel dit overigens niet oordelend, het is gewoon een constatering.
Daarnaast is mijn eigen oordeel ook behoorlijk anders op deze overmatige reactie van mijn geest: “Daar gaan we weer! Heb ik dan niets geleerd van al die therapie?” Tot: “Ik wil dit niet voelen, het moet weg!”
Langzaam aan begin ik het steeds meer in te zien
Het naleven van leefregels, rekening houden met de omstandigheden en vooral goed smeren mijn geest, helpt om beter in balans te blijven. Gevoelig blijft ie, dat weet ik inmiddels wel. Maar wat jammer toch dat het zo’n verschil maakt of je te maken hebt met een gevoelige huid of dat een gevoelige geest je parten speelt. Een pleidooi dus voor beter leren smeren, zoals huidartsen dat eerder al deden in de preventie tegen huidkanker. En waar staat het smeren dan voor binnen het land van de psychisch kwetsbaren? Ik ben erg benieuwd hoe anderen dat zien voor zichzelf…
Geef een reactie