Wij, acht mannen en vrouwen, zitten in een kring. Wij kennen elkaar, de sfeer is goed en veilig. Eens in de maand hebben wij een ontmoeting die in het teken staat van ‘Shared Reading’. Een tekst, al dan niet uit een boek, of een gedicht, wordt door een van de deelnemers hardop voorgelezen en besproken. Diepgang wordt bevorderd door de cohesie in de groep en de bereidheid zich open te stellen voor elkaar.
Vanavond hebben wij gekozen voor het gedicht van David Wegoner: Lost.
Stand still
The trees ahead and the bushes beside you are not lost.
Wherever you are is called Here,
And you must treat it as a powerful stranger,
Must ask permission to know it and be known,
The forest breathes. Listen, it answers,
I have made this place around you,
If you leave it you may come back again, saying Here.
No two trees are the same to Raven.
No two branches are the same to Wren,
If what a tree or a bush does is lost on you,
You are surely lost. Stand still.
The forest knows where you are.
You must let it find you.
Een van ons vraagt of het gedicht nog een keer voorgelezen kan worden. Dan is het stil. Na een poosje vraagt degene die het gesprek begeleidt: “Heb je iets gelezen wat je raakt?” Ik reageer met dat ik worstel met de tekst, wat staat er precies, wat bedoelde de schrijver?
Een oud patroon kom ik in deze vragen tegen; het niet-weten maakt dat ik mij onzeker voel, het bekende verlaat, geen houvast heb
Onmiddellijk besef ik dat dit gevoel raakt aan het thema van het gedicht, zoals ik dat invul: “Wat gebeurt er bij mij als ik verdwaal, welke ondersteuning heb ik nodig om mijn weg te hervinden?” Ik vertelde over een droom die ik recent had. Ik was met de auto verdwaald in een stad. Ik was de weg kwijt, raakte in paniek, omstanders konden mij niet helpen, ik had geen telefoon bij mij. Ik wist niet wat te doen, ik was lost. Tot zover de droom.
Ik vertelde daarna dat ik mijn leven een aantal keren ben verdwaald in relaties. Voor die gevoelens vluchtte ik, wilde die niet voelen. Ik verdoofde mijzelf, meestal met drank. Toeval of niet: een voor mij favoriet jazznummer van Chet Baker heeft de titel: ‘Let’s get lost’.
Lost betekent hier zó opgaan in de roes van liefde, drank of drugs dat de realiteit verdwijnt
Verder nadenkend over de tekst las en zag ik openingen om uit deze en vergelijkbare impasses te komen. In de eerste plaats door verbinding te maken met mijzelf en met de omgeving. Door letterlijk en figuurlijk stil te staan bij wat er is. Vertrouwen dat in dat stilstaan en stil-zijn ruimte zal zijn voor nieuwe inzichten en antwoorden.
Er is veel meer besproken deze avond
De uitnodigende, niet veroordelende, in elkaar geïnteresseerde, grondhouding die de groep typeert, maakt dat iedere inbreng telt, dat iedere mening en interpretatie er mag zijn. Het aanhoren van verschillende inzichten, zet aan tot reflectie op eigen handelen en een mogelijke aanzet voor anders handelen. Een ervaring met “Samen Hardop Lezen” die ik graag wil doorgeven.
Geef een reactie