Pien denkt na over hoe mensen met een psychische kwetsbaarheid in de media worden neergezet. Ze ontdekt een methode van journalistiek die kan bijdragen aan een positief effect op de samenleving. “Wie de media controleert, controleert het verstand” Jim Morisson.
Afgelopen jaar viel me op dat er een hoop programma’s waren op televisie over de psychiatrie: “Tygo in de psychiatrie”, “Honderd dagen in je hoofd” “Blue Monday.” Elk programma bracht mij verschillende zaken; ze waren soms schokkend, zetten aan tot nadenken, brachten nieuwe inzichten, herkenning en raakten soms in het hart. Soms ook, werd ik geconfronteerd met mijn eigen verleden.
Elk programma bracht mij verschillende zaken..
Door met name het programma “honderd dagen in je hoofd” ben ik gaan nadenken over de manier waarop de media de psychiatrie in beeld brengen. Zou het niet beter zijn om ook meer voorbeelden van herstel te laten zien bijvoorbeeld? Nieuwe ontwikkelingen en inzichten of mogelijke alternatieven?
Ik vond deze nieuwe journalistieke beweging op het internet
“Constructieve journalistiek” is een reactie op toegenomen roddeljournalistiek, sensatiepers en negatieve vooroordelen van de nieuws media vandaag de dag. Het is een aanpak die erop gericht is om het publiek een eerlijk, accuraat en context gerelateerd beeld van de wereld te geven. Dit zonder het negatieve teveel te benadrukken of wat er mis gaat.”
Het is een beweging die méér de nadruk legt op positieve aspecten, processen of alternatieven.
De beweging is gericht op het minder focussen op wat er mis gaat of slechts het in beeld brengen van een situatie. Deze vorm van journalistiek legt méér de nadruk op positieve aspecten, processen of alternatieven. De nuancering van het verhaal, oplossingen en het het stimuleren van maatschappelijk debat. Over mogelijke effecten van media uitingen op de samenleving en op betrokkenen wordt van tevoren helder nagedacht.
Het bericht voldoet in elk geval aan de eisen van de roddelpers..
De Nederlandse roddelpers is een voorbeeld van non-constructief media gebruik. De berichtgeving is bijvoorbeeld gericht op kijkcijfer-knallende berichten over de “gevaarlijke verwarde personen”.
Bijvoorbeeld: op een commerciële tv zender was er een item over het gevaar voor hulpverleners en politie door dwarsliggers of agressieve personen, waarbij de politie benadrukte dat de hulpverleners de ruimte nodig hebben: “ blijf van onze hulpverleners af!”
Vervolgens komt er een ex- ambulance medewerker in beeld en ze vertelt een verhaal over een verward persoon in de ambulance die met bebloede handen haar probeerde naar zich toe te trekken en te kussen. Vervolgens bedreigde hij haar door de zeggen dat hij haar zou doodschieten.
Ik was flabbergasted!
Zeer schokkend voor de vrouw maar wat heeft dit voorval te maken met het onderwerp van het item? Was het uit de context gerukt? Het onderwerp was toch gericht op een groep mensen die doelbewust de dienstverlening belemmeren? Het bericht voldoet in elk geval aan de roddelpers eisen: sensatiegericht, gebrek aan nuances, generaliserend, en vooroordelen bevestigend/versterkend.
Constructieve Journalistiek in een notendop:
- Focus op oplossingen
- Bericht de nuances
- Stimuleer (maatschappelijk) debat
In het programma “100 dagen in je hoofd” wordt alleen een situatie geschetst zoals deze nu is. Ze wilden meer te weten te komen over de cliënt achter de kwetsbaarheid, naast dat ze de ervaringen van de programmamakers in beeld willen brengen. De insteek was denk ik niet persé om een constructief doel te bereiken: er waren geen problemen of oplossingen geformuleerd, er werden geen kritische vragen gesteld over de werkwijze en er werd niet nagedacht over alternatieven of de nieuwe huidige inzichten.
Wellicht is er wel een menselijker beeld ontstaan van de psychiatrische patiënt..
Het programma heeft wel één punt wel bereikt mijns inziens
‘Stimuleer (maatschappelijk) debat’. Veel mensen waren ontroerd door het programma en de deelnemers. Mensen gingen nadenken over de eigen kwetsbaarheid. Er is veel media aandacht en discussie geweest. Wellicht is er wel een menselijker beeld ontstaan van de psychiatrische patiënt. Ik zie het dus niet als een programma dat verandering of vooruitgang in de psychiatrie teweeg zal brengen, dat was niet het doel. Misschien is het een programma dat wellicht meer warmte heeft gecreëerd bij een groter publiek richting mensen in de psychiatrie en de hulpverlener.
Een mooie stap zou zijn om door te pakken
Een nieuw knallend programma creëren, met makers die verantwoordelijk en bewust zijn van het maatschappelijk effect en de mogelijkheden voor de toekomst. Een programma dat platform biedt voor alle geweldige nieuwe inzichten in de psychiatrie van de afgelopen jaren. Uitgelichte meningen van cliënten, ervaringsdeskundigen, hulpverleners, artsen, familie, vrienden en betrokken mensen met visie. Positief en toekomstgericht. Makers die het volste besef hebben van de positieve kracht van de media.
Geef een reactie