Naar aanleiding van het blog ‘voelen!? wat is dat?’ schreef iemand: ‘Emoties maken zoveel duidelijk en kunnen we juist benutten om echt met onszelf en anderen te verbinden. Hoe zou dat zijn? vooral kwetsbaar waarschijnlijk.’ Over dit woord kwetsbaar wil Rianne vandaag graag schrijven.
Vaker krijg ik te horen dat mijn blogs kwetsbaar zijn. Zelf zou ik eerder het woord ‘open’ of ‘echt’ gebruiken. Volgens de van Dale betekent ‘kwetsbaar’ breekbaar, snel stuk, of ziek. Je kwetsbaar opstellen is iets als; je zo gedragen dat anderen je gemakkelijk kunnen kwetsen.
Nu ben ik zeer open over mijn ervaringen
maar ik voel mij niet kwetsbaar, en ik heb ook niet het idee dat mensen mij door mijn openheid makkelijker zouden kunnen raken. De vraag is wanneer worden we geraakt? En komt dit door de ander? Of komt dit omdat wij iets geloven of aannemen? Hoe komt het, dat als iemand op straat roept ‘hé lelijkerd’ we misschien makkelijk kunnen denken, ‘ja zal wel’ om het vervolgens te laten wegwaaien? De andere keer zegt je collega ‘dat kan je toch wel zelf’ en ineens voelen we ons geraakt. Waar gaat dit over? Hoe komt het dat we de ene keer laten gaan en weten dat een opmerking iets zegt over de ander en de andere keer we iets persoonlijk opvatten? De woorden die ons raken gaan altijd over onszelf. Als we onszelf beter leren kennen en pijnen vanuit onze jeugd kennen, als we werkelijk in contact zijn met onszelf, en in het moment telkens naar binnen durven kijken dan weten we waar we op geraakt worden.
Het woord ‘kwetsbaar’ wordt regelmatig gebruikt voor mensen die psychisch worstelen
of diagnoses hebben. Maar klopt dit wel? Wat projecteer je hiermee eigenlijk op deze andere mens? Eigenlijk zeg je hiermee ‘jij bent breekbaar, jij bent snel ziek, of vatbaar’. Ik zou heel graag zien dat we dit anders gaan verwoorden. Want allemaal zijn we mens, allemaal hebben we gedachten en gevoelens, allemaal kennen we pijnlijke ervaringen van verlies, of schade jegens ons. Is deze mens die een diagnose heeft van wat dan ook, werkelijk kwetsbaar? Maken zijn ervaringen, zijn emoties, gedachten, gedrag, of waarnemingen hem kwetsbaar? Of is deze persoon enkel tijdelijk in verwarring over hoe het leven werkt? Ik denk dat mensen door een traumatische jeugd, of verkeerde milieus wel degelijk makkelijk beïnvloed kunnen worden een pad te bewandelen dat hen schaadt. Het kan, maar hoeft niet. Zijn het dan de omstandigheden die ons kwetsbaar maken? Nee, eigenlijk ook niet, want er zijn zeer zelfverzekerde mensen in zeer vervelende omstandigheden, die prima functioneren.
Gabor Maté, schrijft het mooi. ‘The essence of trauma is a disconnect from the self. Therefore the essence of healing is not just uncovering one’s past, but the reconnection with oneself in the present.’
‘De essentie van trauma is het loskoppelen met het zelf, daarom is de essentie van heling niet het blootleggen van iemands verleden, maar het opnieuw verbinden met het zelf in het nu.’
Voor mij zijn er geen ‘kwetsbare mensen’
Voor mij is het eerder iemand terugbrengen naar de essentie van menszijn. Deze mens is zich misschien tijdelijk niet bewust van het feit, dat hij/zij ‘heel’ is. Menszijn; het bevat mooie en vervelende ervaringen,bevat prettige en onprettige gevoelens en het bevat mooie gedachten en vervelende gedachten. Alles inclusief is menszijn. We zouden zelfs kunnen doorvragen over het feit ‘mens is uit verbinding met zichzelf’ want wie is uit verbinding met wie? Als ik ben, ben ik dan niet het bewustzijn? Deze mens die het label kwetsbaar krijgt, leeft, ervaart, voelt, denkt net als elk mens. Deze mensen zijn de waanzinnige levenskracht (die we allemaal zijn), ondanks alle ervaringen en worstelingen met gedachten en emoties. Ze voelen dat ze willen leven, dat ze willen zijn, dat ze een plek verdienen in deze wereld omdat ze al zijn. We mogen elk mens herinneren aan levenskracht, aan menszijn.
Regelmatig wordt er geprojecteerd op mensen ‘gebrek’, ‘kwetsbaar’, ‘anders’, ‘stoornis’, maar ik wens dat we allemaal ‘zijn’, enkel mens. De persoon die me inspireerde te schrijven over ‘kwetsbaarheid’ schreef een prachtige quote ‘We might impress people with our strength but we connect with people through our weaknesses’ (craig groeschel)
Zelf zou ik zeggen de taal van tranen is universeel, het verlangen naar liefde is universeel, alles inclusief is de menselijke ervaring. Verbinding met elkaar ontstaat in openheid en echtheid over menszijn.
Geef een reactie