José blogt over acceptatie op het werk. Ze vertelt over de voordelen van vrijwilligerswerk en zou willen dat de manier waarop we daarin met elkaar omgaan, ook zou gelden voor betaald werk. “Zolang hiërarchie, rollen en status overheersen in een organisatie zak je direct een fiks aantal punten in de rangorde als je uitvalt door ziekte.”
Onlangs sprak ik een vriendin die voorheen werkte als psychiater. Door omstandigheden raakte ze arbeidsongeschikt, al jaren worstelend met gezondheidsproblemen. Waar ik nog dacht dat dit een probleem was van ons ervaringsdeskundigen gaf zij aan dat ze op verschillende locaties van de GGZ eigenlijk uitgerangeerd werd zodra ze aangaf dat het niet ging en zij een stap terug deed.
Al eerder hoorde ik dit probleem ook, maar dan van ervaringsdeskundigen
Het lijkt wel alsof je faalt als je ziek wordt en uitvalt en er dan gelijk niet meer bij hoort. Ik heb het grote voordeel dat ik vrijwillig werk als ervaringsdeskundige in een zelfregie- en herstelorganisatie, waar het werken met mensen die nog volop in herstel zijn maakt dat kwetsbaarheid een deel van het leven is. Ook bij ons wordt verantwoordelijkheid verwacht voor het werk dat je doet, maar dat je tijdelijk kunt uitvallen is normaal, we zijn nou eenmaal allemaal kwetsbaar. Gaat het langere tijd niet, dan wordt ook daar over gesproken en kun je altijd later weer terugkomen.
Natuurlijk is dat het grote voordeel van vrijwillig werken
Natuurlijk spelen er andere belangen wanneer iemand onder contract staat en er loon betaald wordt. Toch heb ik ergens het gevoel dat hier juist een cruciaal punt ligt in hoe we omgaan met mensen. Zolang hiërarchie, rollen en status overheersen in een organisatie zak je direct een fiks aantal punten in de rangorde als je uitvalt door ziekte. Maar het is diezelfde rangorde waar we allemaal ziek van worden. Het is ziekmakend.
Op het moment dat we met elkaar om kunnen gaan als mensen…
Met alle kwetsbaarheden van dien, met eigen verantwoordelijkheden en talenten, mensen die allemaal altijd zich ergens in een leerproces bevinden, die bereid zijn zich open op te stellen zodat ze van elkaar kunnen leren, op dat moment hoef je niet te worden uitgerangeerd als mens als het even niet gaat.
Ooit was er een psychologe die erg geïnteresseerd was in onze leerweg ervaringsdeskundigheid, waar ik als docent aan bijdraag. Haar cliënten hadden er veel aan en ze was nieuwsgierig en wilde graag meedoen. Dat kan, zei ik, je bent uitermate welkom. Alleen kun je niet meedoen in je rol als psychologe, je doet dan gewoon mee als mens in onze groep met je eigen ervaringen. Vervolgens hoorde ik niets meer van haar.
Hoe erg is het als we die rollen afleggen en als mens met elkaar omgaan? Doet het af aan kundigheid in je vak als je je kwetsbaarheid laat zien?
Uit ervaring weet ik dat dat niet zo is
Ik had jarenlang een psychiater in eigen praktijk die haar eigen kwetsbaarheid af en toe met mij deelde – en nog steeds een kundig therapeut voor mij was. Ze is kort geleden overleden. Maar tot op de dag van vandaag heb ik een groot respect voor haar. Juist omdat zij haar kwetsbaarheid liet zien.
Geef een reactie