Jarenlang was ik schoolleider van een warme school met betrokken mensen. Als ik een oud-leerling ontmoet, praten we natuurlijk over zijn of haar schooltijd.
Meestal zijn de herinneringen positief: er waren buitenschoolse activiteiten, goede begeleiding door mentoren, vertrouwensdocenten, schoolpsychologe en extra begeleiding voor leerlingen met dyslexie. Deze gesprekken waarin we herinneringen ophalen doen me goed.
Maar sommige herinneringen geven me een onprettig gevoel
Ze zat in de examenklas, daarvoor had ik haar nooit opgemerkt. Zelfs haar naam ben ik vergeten. Wat ik me van haar leefomstandigheden herinner is dat haar moeder verhuisd was en dat zij na het examen weer naar haar moeder zou gaan.
Ze was niet gemakkelijk en kwam regelmatig in de problemen. Ze presteerde slecht, had vaak haar huiswerk niet gemaakt en scoorde onvoldoendes. Niemand kon haar echt bereiken en zo kwam ze bij mij terecht. Maar ook ik was niet in staat tot haar door te dringen. Ze gaf in haar houding duidelijk aan het gesprek niet op prijs te stellen.
Als enige van de examengroep zakte ze, zonder kans op een herexamen
Ik gaf bij een gesprek met de groep aan dat ik dit verwacht had en er niet mee kon zitten. Achteraf voelde ik dat ik dit niet had moeten zeggen. Ik heb met andere leerlingen erbij mijn excuses gemaakt. Zij stond op en liep weg. Ik heb haar nooit meer gezien. Nu, meer dan 25 jaar later, zit het me nog steeds dwars. Vooral omdat we haar niet hebben kunnen helpen, ondanks de goede zorg die de school te bieden had.
Wisten we te weinig over haar achtergrond?
Ik durf het niet te zeggen. Mogelijk was zij een extreme puber en is zij de zaak allang vergeten. Of was er misschien toch sprake van iets ernstigs, een opgelopen trauma met als gevolg het horen van stemmen?
Van stemmen horen wisten wij niks en ook met de schoolpsycholoog is dit nooit ter sprake gekomen. Van enkele leerlingen begreep ik pas later dat ze stemmen hoorden. Jaren later, toen ik zelf voor het eerste met ‘stemmen horen’ te maken kreeg door een ‘vriendinnetje’ dat eigenlijk een soort kind van mijn vrouw en mij is geworden. Verschillende oud-leerlingen behoren tot onze vriendenkring en ze hebben allemaal een verleden.
Een tijd geleden ontmoetten we een oud-leerling
Mijn vrouw en ik zagen dat ze verdrietig was, we raakten aan de praat en ze vertelde haar verhaal.
Haar zoontje wilde eigenlijk niet verder leven omdat hij voortdurend lastig gevallen werd door stemmen van engeltjes. Hij was hiervoor onder behandeling bij een kinderpsychiater maar hij werd hier niet door geholpen. Op mijn vraag, of ik haar eens met iemand van Weerklank in contact mocht brengen, antwoordde ze positief.
Hoe het verder is gelopen, lees je hier in het verhaal van Tijn.
Waarom vertel ik dit? Omdat ik het belangrijk vind dat Weerklank bij verschillende ggz instellingen is binnengedrongen. Maar de volgende stap is binnekomen bij scholen. Dáár zitten slachtoffers die hun leven nog voor zich hebben. En dat leven mag niet beheerst worden door stemmen, waar ze ze niet mee om kunnen gaan.
Het verhaal van deze leerling kan een ingang betekenen bij scholen. Delen? Graag!
Minko van den Akker
Geef een reactie