Je kent het misschien wel in meer of mindere mate een gevoel van leegte – een gat van niets. Een gevoel van eenzaamheid, stilte, en zoeken. Zoeken naar vervulling van die leegte. Of gewoon een gevoel van opgeven, en niet meer weten hoe nu verder. Lang was deze leegte in mij, alsof er een gat rond mijn hart was, waar de wind doorheen kon waaien.
Nu heb ik hier geen last meer van, maar soms komt de leegte even hallo zeggen, en voel ik me gewoon een beetje bluh… Dan zie ik mezelf onrustig worden, dan doe ik tig keer mijn keukenkastjes open en weet ik niet waar ik naar zoek, dan houd ik mezelf bezig met lezen, muziek maken, naar buiten gaan, dan wil ik creatief zijn maar komt er niets, want ik ben te onrustig om me te concentreren.
Vroeger werd de leegte dan een somberheid die eindeloos duurde, dan werd alles zwart, het zwarte gat van het niets… Het liefst wilde ik dit zwarte gat wegduwen of opvullen, maar ik leerde ermee om te gaan. Gewoon eens met mijn aandacht naar die plek gaan waar ik leegte voelde, waar een zwart gat was.
Training
Een poos geleden volgde ik een training over schaamte en schuld en er werd ons gevraagd te visualiseren: je komt een café binnen, iedereen kijkt naar je en je beseft: ‘Shit ik bent naakt’. Welk gevoel roept dat op, en kun je eens bij dat gevoel stilstaan? Wat verandert er als je dat doet?
Wat er bij mij gebeurde was dat het gevoel van schaamte verzachtte. Ik ben er gewoon, met of zonder kleren. Met of zonder alle gevoelens en gedachten. Mijn hoofd kan allerlei gedachten bedenken over wat mensen van me zouden denken, of ik kan bedenken dat ik word uitgelachen. Maar de schaamte gaat voornamelijk over mij versus de sociale structuur. Over wie ik denk dat ik ben, en hoe ik zou moeten zijn in de sociale structuur. En al deze gedachten geven me eigenlijk alleen maar een nog onbehagelijker gevoel. Maar als ik me focus op wat nu ik werkelijk voel, dan is dat een spanning in mijn borst, die langzaam wegzakt als ik me erop richt. Want in mij, met mij, is het oké. Ik ben.
– Ik sta overigens elke dag naakt onder de douche zonder enig gevoel van schaamte. Door de visualisatie werd ik me er weer even van bewust hoe gedachten en emoties werken.
Oplossen
En eigenlijk heb ik gemerkt dat emoties oplossen als ik ze er gewoon laat zijn. Soms duurt het wat langer, soms gaat het snel… en dat geldt niet alleen voor schaamte, maar voor alle emoties.
In het boek ‘Innerlijke diamant’ (van A.H Almaas) las ik over gaten die we in ons kunnen voelen en die we liever niet voelen, want we ervaren ze als angst of verdriet… Maar als we ze toelaten, ermee verkeren, verdwijnen ze in het niet. ‘Het is heel moeilijk om een gat te ervaren en niet te handelen naar het gebrek, door de krachtige drijfveer die je voelt om het te vullen’. (…) ‘Emotie is een gids en wijst op het punt waar essentie verloren is gegaan.’ (…) ‘Andere gaten brengen iets naar boven dat het gevoel geeft van de dreiging van totale vernietiging. Geen wonder dat mensen niet dichtbij willen komen!
Maar in ons werk hier hebben we iets verrassends gezien: als we ons niet meer verzetten tegen het voelen van een gat, is de feitelijke ervaring niet pijnlijk. We ervaren gewoon lege ruimte, het gevoel dat er niets zit – maar geen bedreigende nietsheid – een ruimtelijkheid, een loslaten. Die ruimtelijkheid laat essentie naar boven komen, en essentie, uitsluitend essentie, kan een gat wegnemen, kan dat gebrek van binnenuit wegnemen’.
Leegte…ik vind het wel leuke metaforische taal
‘een gat, met een lege ruimte’. Een oncomfortabel gevoel, en als je ermee bent, ebt het weg en heeft het de potentie tot alles. Zoals in kwantumfysica waar de kleinste deeltjes lege ruimte zijn, (energie)deeltjes die zich overal bewegen, totdat een waarnemer ze waarneemt en vorm ontstaat.
We kijken naar onze buitenwereld en heel snel geven we taal aan wat we zien, horen, ruiken, voelen, ervaren. We zijn er, ook zonder al onze gedachten over wat we waarnemen. Ik ben, ook zonder al mijn denken over mij, of gedachten over wat anderen over mij zouden vinden. Ik ben, ook al voel ik me verdrietig, blij, of beschaamd. Voor mijn essentie maakt het eigenlijk niet veel uit. Als we door het gat van leegte gaan komen we in de lege ruimte van onze essentie; namelijk ‘we zijn er al’. We ‘Zijn’ in het leven, onderdeel van het leven. We zijn onderdeel van een geHeel.
‘Vanuit de positie van het geHeel is ALLES wat er in het geheel plaatsvindt, oftewel ELKE ervaring of ELKE creatie, gewoon toegestaan. Het IS er namelijk al. Geaccepteerd, verwelkomd en omarmd (dat hoef jij persoonlijk dus ook niet meer te doen). Het IS er al en niet LOS van het geHeel. Hoe kan het geHeel nu iets afwijzen wat in zichZelf beweegt? Als een eindeloze stroom ervaringen?’ (Angela Mastwijk).
Een zwart gat vol met leegte kunnen we betitelen als ‘slecht’, ‘vervelend’, ‘probleem’, ‘oncomfortabel’, maar welke beweging ontstaat er als we niet betitelen en gewoon nieuwsgierig zijn? Dat vind ik echt het mooiste van mijn werk; als alles er gewoon kan ‘zijn’, want het ‘is’ er al. Vandaaruit is er beweging in de ‘lege’ ruimte met potentie tot alles.
Geef een reactie