De zomer is ondertussen begonnen, we hebben de langste dag gehad. In de aanloop er naar toe zie ik overal allerlei reclames om je vakantie te regelen en te boeken. Ook de gesprekken gaan in deze tijd vaak over de vakantie. Mensen genieten samen van het vooruitzicht op zon, zee, strand, cultuur en rust.
Maar het raakt mij. Ik probeer mezelf verstandelijk toe te spreken: vakantie is de norm geworden, maar eigenlijk een luxe. Ik geef toe, er zit niet alleen pijn, maar ook teleurstelling en boosheid rond dit thema voor mij. Ik zal proberen mezelf niet te stigmatiseren, maar ben ik nog volop aan het leren om dat niet te doen.
Iedereen die hard werkt en een inkomen heeft, mag straks lekker bijkomen en genieten in dé vakantie
En dat is iedereen gegund. Natuurlijk ben ik dankbaar voor onze zorgstaat die mij voorziet van inkomen. Maar ik mag zeggen, dat ik ook keihard werk. Dat is helaas niet uit te drukken in maatschappelijke bijdragen zoals wij die kennen, al draag ik enorm bij aan de maatschappij door te proberen op beide benen te blijven te staan. Voorkomen van crises, opname en misschien wat minder therapie, dat zijn hoge maatschappelijke kosten die ik anders maak.
Toen het de eerste keer met mij misliep, werkte ik nog in de horeca. Maar stel dat ik mezelf langer staande had gehouden en eerst een hoge opleiding had afgerond en een goede baan had gekregen. Stel dat ik niet op mijn 33ste mijn eerste psychose kreeg. Dan had ik nu een hoger inkomen gehad en had ik misschien ook mogen bijkomen van mijn drukke werkdagen.
Want werken doe ook ik
Al is dat misschien op een andere manier dan het werk dat als norm geldt. Ik ben (ook) opgevoed met die norm hoor: zelf voor brood op de plank zorgen. En ik ben het daar helemaal mee eens. Maar wat als de druk en verantwoordelijkheid van een baan, niet op je schouders kunnen liggen? Onze prestatiecultuur – daar pas ik niet helemaal in – daar ben ik niet voor gebouwd. Mijn werk bestaat nu uit: eerst zelf staande te blijven en daarna zie ik het als een mooie taak om met de mensen die ik elke dag tegenkom een mooi samenzijn te creëren.
Verbinden, het leven delen, samen genieten, samen huilen, elkaar opbouwen, steunen, noem maar op.
En hey, zo draag ik bij aan een tevreden samenleving
Het voorkomt dat er ook eventuele hoge kosten moeten gemaakt worden op het gebied van criminaliteit, vandalisme, eenzaamheid en ga zo maar door. Maar terugkomend op mijn pijn: ik heb voordat ik mijn eerste psychose kreeg op mijn 21ste een grote reis mogen maken. Australië, en Thailand en dat 8 maanden lang met een rugzak. Wát een ervaring, om nooit te vergeten en ik ben dankbaar dat ik dat heb mogen doen.
Ik hou van reizen, genieten van wat de wereld allemaal te bieden heeft. Natuurlijk, Nederland is ook mooi, maar wat mis ik het reizen. Mijn hoop is inmiddels gevestigd op die rijke man aan mijn zijde haha… Andere culturen, andere werelden, andere mensen, wat een inspiratie. En ook die hangmat in de zon, zodat ik misschien mijn harde werk van elke dag, een beetje zou kunnen vergeten.
Want mijn baan stopt niet als het vakantie is
Ik heb een baan van 24/7. En ik heb er niet voor gesolliciteerd hè? Deze baan werd me in de schoot geworpen. Blijkbaar was ik wel degene die hem moest oppakken hoor 😉 En ik doe het, ik kan er niet onderuit, maar je zult nu wel begrijpen, na alles wat ik hier zo neergezet heb, dat vakantie een lichtelijk beladen onderwerp voor me is. Een onderwerp dat verschillende thema’s raakt. Minderwaardigheid, meedoen én…vakantie vieren.
Elske werkte in de horeca toen het ‘mis’ ging: ze had een eetstoornis en kreeg de diagnose borderline. Ze deed de opleiding tot ervaringsdeskundige maar kreeg 2 maanden voor de afronding van de opleiding haar eerste psychose, waarvan ze nog herstellende is. Ze hoopt weer vrijwilligerswerk te kunnen doen.
Geef een reactie