Luc worstelt al geruime tijd met een depressie. In deze blog deelt hij zijn persoonlijke ervaringen en beschrijft hoe het voelt om een week te leven met een depressie. In de driedelige blogreeks ‘Leven met een depressie’ gaat Luc dieper in op deze strijd. Aan de hand van verschillende momentopnames, die hij zelf heeft vastgelegd, geeft hij een intieme kijk in zijn beleving.
Schrijven over mijn depressie
Het idee om te schrijven dwaalt al langer rond in mijn hoofd. Woorden die ik graag zelf in deze zwar(t)e periode van mijn leven had gevonden. Ik merk namelijk dat ik hoop put uit de verhalen van ervaringsdeskundigen die óók zoiets hebben meegemaakt. Voornamelijk zij die door de blubber zijn
gegaan en weten hoe het is om je zo slecht te voelen, want daar resoneer ik momenteel mee. En jij wellicht ook. Weet dan in ieder geval dat het goed komt.
Hoop vinden in negatieve gedachten
Op het moment van schrijven ben ik vrijwel volledig de weg kwijt, althans zo voelt het. Continue sleuren die negatieve gedachtes me mee en kom ik in een staat van zijn dat zo oncomfortabel is, dat ik er wel eens over denk om er gewoon mee te stoppen. Niet omdat ik dood wil, puur omdat ik zo niet verder wil leven…
Het is erg lastig om in actie te komen. Mijn hoofd maakt overuren. Het is een wervelstorm. Iedereen om me heen is aan het werk, studeert, of op reis. En ik? Ik ben bezig met een heel ander stuk. ‘Het vergaren van zelfkennis’ om mezelf opnieuw uit te vinden en zo mijn zelfbewustzijn verder te ontwikkelen.
Dat heb ik trouwens van mijn coach. Want dat klinkt een stuk milder dan de gebruikelijke ‘ik voel me slecht en ben een mislukkeling’. Conceptueel volg en begrijp ik dat wel. Maar zodra ik weer op mezelf ben dan stort het weer in.
Enfin. Het gaat weer goed komen. En zo niet, dan komt het wel weer goed. Het is een periode in mijn leven die gepaard gaat met de meest donkere gedachtes
die je je maar kunt voorstellen.
Maar ik ben ervan overtuigt dat de prijs die ik nu betaal het later dubbel en dwars waard is. Ik ga op onderzoek om te kijken wat voor een nut ‘psychisch lijden’ heeft. En er is maar één manier om daar concreet antwoord op te krijgen. Ervaren. In levenden lijve.
Mijn week met depressie
Het schijnt dus van belang te zijn om een bepaalde balans te vinden. Een balans tussen toegeven aan de depressie (of hoe je het ook mag noemen) en tegelijkertijd contra-gedrag vertonen. Het gaat erom dat mijn houding verandert. Iets waar ik afgelopen tijd niet echt in ben geslaagd.
Ik gaf mezelf na een poos ‘niks doen’ steeds een schop onder mijn hol om weer iets te gaan ondernemen/ te bewegen. ‘Hup, gewoon doen. En snel ook. In de startblokken.’ Fysiek deed ik erg veel, namelijk:
- Drie dagen werken bij een strandtent (gemiddeld 15.000 stappen per dag)
- Na werk gelijk door de sportschool in (4x per week)
- Per week gemiddeld 20 KM hardlopen (Verdeeld over 2-3x)
De rondjes hardlopen moesten van mezelf zo snel mogelijk (hartslag 180+) - Boodschappen doen (2x per week)
- Koken (3x per week)
- Therapie (2x per week)
- Sociale activiteit (2x per week)
Voor een depressief persoon is dat best een gevulde week waar flink wat contra-gedrag wordt vertoond? Al is het helaas niet zo dat ik tijdens deze activiteiten mijn gedachtes uit kan zetten. Die razen gewoon door.
Passief en eerlijk
Op de momenten dat ik vrij ben, word ik overvallen door de wervelstorm en hang ik op de bank. Passief te zijn. Voor me uit te staren. Domme YouTube filmpjes te kijken of Nu.nl te checken. Een soort alles of niets scenario. Doemdenken…
Als mensen vragen wat ik momenteel doe, dan vertel ik ze mijn realiteit. Daarover liegen heeft voor mij geen zin. Ik vertel dat ik nu op basis van mijn verstand beslissingen maak. Niet op basis van mijn gevoel.
Mijn identiteit koppelen aan activiteiten
In de volksmond is het namelijk verstandig te bewegen, vrienden te blijven zien, me niet te veel af te zonderen, etc. Het is dan ook fijn dat ik kan vertellen dat ik sport, ‘werkzaam’ ben, en fysiek capabel om e.e.a te ondernemen.
Momenteel verleen ik mijn identiteit aan deze activiteiten en schaam ik me als ik vertel dat er dus ook genoeg momenten bijzitten waar ik bevries/helemaal niks doe (filmpjes kijken). Het is geen schaamte voor dat passieve gedrag. Meer een soort dieptriest gevoel.
23 jaar en dan de hele zaterdagavond van die domme filmpjes kijken… Ik hoor toch ook met vrienden sociaal te zijn en te genieten? Het doet pijn om wél capabel te zijn en deel te nemen in het dagelijks leven maar er geen voldoening/ er een goed gevoel aan over te houden.
Contra-gedrag blijven vertonen
Toch is het belangrijk dat ik in zekere mate actief blijf en contra-gedrag blijf vertonen. Want van alleen maar thuis zitten zal er weinig verandering plaats vinden. Met sociale-en werk gerelateerde activiteiten zoek ik nu een oplossing buiten mezelf. Als ik dat doe, dan ga ik me vast beter voelen. Ik ben me er steeds meer van bewust dat het eigenlijk niet zo heel veel uitmaakt wát ik precies doe, maar meer hoe ik het doe.
Uiteindelijk zal ik door deze ervaring kunnen genieten van kleine dingen en
hier extra bewust van zijn. Het gaat er nu om dat ik meer balans in mijn leven breng, waardoor de depressie als het ware kan wegebben. Het schrijven geeft me een zekere voldoening, omdat ik vroeg of laat mensen ga helpen die dit zelf meemaken.
Nog meer lezen over Depressie?
Heb je een vraag?
Onze experts beantwoorden jouw vraag in het online Spreekuur van PsychoseNet. Gratis en anoniem.
Denk je aan zelfmoord?
Denk je aan zelfmoord? Bel of chat met 113 Zelfmoordpreventie.
Dat kan 24 uur per dag. Bel 113 of ga naar www.113.nl.
Geef een reactie