Inmiddels zo’n dertien jaar geleden stond mij een verrassing te wachten die mijn leven op zijn kop zette. Ik kreeg mijn eerste psychose en belandde in een wereldwijde complottheorie over een frauderende samenleving.
Ik wist dat het niet goed ging met me maar kon het niet goed duiden wat er mis met me was. Eenmaal beland bij toentertijd de Riagg (Regionale Instelling voor Ambulante Geestelijke Gezondheidszorg) kwam ik in aanraking met antipsychotica.
Deze medicatie was meteen mijn grootste vijand
Het stond gelijk aan gek zijn, erger nog, aan niet meer meedoen in de maatschappij. Ik voelde me behept met de grote last van het stigmaspook.
Het pilletje was een symbool van mijn brandmerk dat ik elke dag weer moest slikken. Binnen een paar maanden kreeg ik last van een tweede brandmerk, namelijk mijn omvang in aangekomen kilo’s. Ik was dik en lam gelegd door de antipsychotica!
Jezelf verliezen door een psychose is allerminst leuk en het herstel daarna is traag. Het stigma stond, ondanks de beschermende werking van het pilletje, zodanig in de weg dat ik zelfstandig begon af te bouwen.
Ik wilde van mijn brandmerken af met het risico op een volgende psychose op de koop toe nemende. Tja, ik ging na mijn eerste psychose nog twee keer kopje onder en belandde in een tweede en derde psychose.
Zes jaar later kon ik pas accepteren dat ik antipsychotica nodig had, want een vierde psychose wilde ik niet riskeren
Eigenlijk begon toen pas de zoektocht naar een passend medicijn. De middelen Olanzapine en Zuclopentixol waren voor mij een bron van ellende. Ik werd er dik en vlak van. Van de Olanzapine werd ik zelfs zo vlak dat ik mijn gemoedtoestand in een depressief gevoel veranderde. Uiteindelijk werd mij Aripiprazol aangeraden. Deze medicatie deed voor mij wonderen.
Mijn gewicht nam af en ik werd minder vlak. Hier zou ik mee kunnen leven. Ik werd op een flinke dosis gezet om uit voorzorg een terugval te voorkomen. Het passende middel was gevonden echter de dosering nog niet. Ik kreeg een hoge dosis. Risico-reducerend, maar mijn kwaliteit van leven zou nog veel kunnen verbeteren.
Vijf jaar heb ik de voorgeschreven dosis geslikt totdat mijn vermoeidheidsklachten zo groot werden dat ik opzoek ben gegaan naar mijn optimale dosis. Mijn antipsychotica werd gereduceerd naar de helft.
De afbouwperiode heeft zo’n anderhalf jaar geduurd
De stappen zijn klein geweest met lange periode van gewenning. Elke stap nam zo’n drie maanden in beslag, waarvan als eerst stap gekeken werd naar mijn voeding. Ik bleek voeding te eten die invloed had op de afbraak van mijn antipsychotica. Bepaalde bestanddelen van mijn voeding zorgden voor vertraging van deze afbraak.
Dit resulteerde in een veel hogere dosis antipsychotica in mijn bloed dan wat gemiddeld te verwachten was. Anders eten leverde al een grote winst op. Daarna bouwde ik mijn eerste kleine stap met antipsychotica af.
Eerst moest de antipsychotica uit het bloed (2 á 3 weken) en daarna duurde het een paar maanden voordat ook de hersenen gewend waren. In de tussentijd is het zaak dat je je triggers in kaart brengt en signalen (wellicht ook nieuwe signalen) goed monitort.
Het was een lange maar fijne weg om af te leggen. Elke stap bracht winst, zowel in mijn gemoedstoestand als in mijn inzicht in signalen en triggers
Met de juiste medicatie en de optimale dosis is er een wereld voor mij opengegaan. Mijn oude ik ben ik weer gaan voelen, nu met mijn grenzen in beeld. Ik leef weer en heb weer zingeving gevonden in het leven.
Eerlijk is eerlijk, waarschijnlijk is het risico op terugval ook toegenomen. Weegt dit op ten opzichte van mijn levenskwaliteit van nu? Zeker, met mijn gehalveerde dosis antipsychotica is levenslang ‘met medicatie’ een goede optie voor mij geworden.
Kars
Geef een reactie