In gesprekken die ik heb met mensen die psychotisch zijn of een psychose hebben doorgemaakt, praten we vaak over verklaringen, betekenisgeving. Want dat is iets wat altijd speelt. Mensen maken van alles mee en zoeken antwoorden op de vragen wat gebeurt er met mij en waarom gebeurt dit allemaal met mij.
Ik denk dat het zoeken naar antwoorden op deze vragen van groot belang is bij herstel, het terugvinden van je eigen balans. Het is ook een zoektocht, die bij iedereen weer anders uitpakt. Uniek en ook heel kwetsbaar. En als je pech hebt ook eenzaam. En dat zou niet meer zo mogen zijn.
Voor mezelf heeft die zoektocht jaren geduurd.
Mijn psychose was in de jaren ’80
Een tijd dat de behandeling bestond uit het verstrekken van medicatie en een diagnose. Geen mens die toen op het idee kwam om met mij in gesprek te gaan over wat ik allemaal beleefde. Of om te vragen wat ik achter de rug had.
Zo waren toen de opvattingen hoe het moest, niet uit kwade wil.
Ik kwam zelf wel op het idee dat ik daarover wilde praten, maar dat kwam niet van de grond. Dus ben ik zodra het kon vertrokken met nog een flinke zoektocht naar antwoorden voor de boeg. Ik heb ze wel gevonden, maar achteraf gezien had de weg daar naartoe wat eenvoudiger mogen zijn.
In mijn psychose op mijn 22e, was ik Maria en vocht ik met de Duivel
Ik hoorde de stem van mijn overleden moeder en dacht ik dat ik niet ouder zou worden dan 33 jaar. Pas veel later heb ik begrepen dat mijn moeders dood voor mij als kind traumatisch is geweest. Als zevenjarige verandert opeens je hele wereld. In 1969 werd ik als kind overal buiten gehouden als het om de dood ging.
Zo waren toen de opvattingen hoe het moest, niet uit kwade wil.
Maar alles was veranderd na die dag dat ze stierf, niet alleen was zij weg maar niemand deed meer hetzelfde. Alle meewarige blikken zonder woorden. Daar begreep ik als kind geen bal van. Ik ging mezelf zien als de veroorzaker van al die blikken en afstand. Dat is niet zo best voor je eigenwaarde en zelfvertrouwen. En deze verklaringen die ik als kind bedacht werden niet gecorrigeerd. Want tja, dan is er toch iemand nodig die vraagt naar wat erin je omgaat en dat gebeurde gewoon niet.
Ik laat hier een stukje zien van mijn verklaring, mijn betekenisgeving
De inhoud van mijn psychose heb ik deels gelinkt aan gebeurtenissen uit mijn kindertijd. Voor mezelf heb ik genoeg antwoorden gevonden op de vragen wat is er met me gebeurd en hoe is dat zo gekomen.
De laatste tien jaar is dankzij inspanningen van onderzoekers ook vast komen te staan dat trauma in de kindertijd een belangrijke voorspeller is van psychose. En dat helpt mee aan het besef bij behandelaren dat het unieke levensverhaal er veel toe doet.
Trauma’s kunnen worden behandeld
Ook als de psychose zelf het trauma is of alles wat er toen omheen gebeurde. Herinneringen blijven, maar je kan ze leren verdragen en er meer vat op krijgen.
Ik heb mijn psychose onderdeel kunnen maken van mijn levensverhaal, en het heeft mij geholpen er in allerlei situaties mee om te kunnen gaan. De lading is er af en de schaamte is voorbij. Dat leeft prima en dat gun ik iedereen die met psychose te maken heeft.
Geef een reactie