In het vorige blog schreef Mieke over haar ervaring met paardencoaching. Dit was niet de enige alternatieve therapie die ze gedaan heeft. Ook andere lichaamsgerichte therapieën hebben haar erg geholpen.
Het begon bij mij allemaal bij yin yoga. Al jaren daarvoor volgde ik actievere vormen van (yang) yoga. Eerder vooral vanuit de gedachte om iets te bereiken. Namelijk soepeler worden. Natuurlijk wist ik wel dat yoga ook gericht is op het kalmeren van de geest. Maar omdat me dat destijds een onbegonnen zaak leek, richtte ik me maar op de flexibiliteit van mijn lichaam.
Dat rust in het hoofd vaak ook een soepeler lichaam betekent (en andersom), dat realiseerde ik me toen niet
Ik heb op allerlei plekken in de wereld verschillende vormen van yoga beoefend. Naast dat ik zelf erg bezig was met hoe lenig ik al was, werd hier vanuit docenten ook vaak de nadruk op gelegd. Het ging erom hoe de houding eruit zag.
En sommige docenten (vooral in India – al heb ik als westerling volgens mij toch echt een hele andere lichaamsbouw dan die Aziaten) schroomden niet om je nog even verder in een houding te duwen. Met weleens een blessure als gevolg, maar dat terzijde.
Toen werd ontdekt dat ik vaak dissocieerde, en ik besefte hoe weinig ik écht voelde, besloot ik om weer yoga te gaan volgen
Maar wel vanuit een andere benadering, namelijk bewustwording van het lichaam. Zo kwam ik bij yin yoga terecht. Want daar gaat het juist niet om hoe de pose eruit ziet, maar hoe het voelt.
Je gebruikt niet zozeer je lichaam om jezelf in een houding te werken, maar de houding om je lichaam te voelen. En de fysieke sensaties als opening naar wat zich afspeelt in je binnenwereld.
Heel veel baat had ik bij de yin yogalessen. Erg confronterend vond ik het ook, omdat je lang in houdingen blijft en stilte opzoekt. Dat was niet bepaald mijn talent. En juist daarom precies wat ik nodig had.
Een docentenopleiding om mezelf nog meer erin te verdiepen volgde
Waarna ik, zonder dat dit mijn doel was – want doelen stellen en iets bereiken was nou net niet de insteek, zelf ook yin yogales ben gaan geven.
Ik haal erg veel voldoening uit het lesgeven. Ik het begin vond ik mezelf wel wat hypocriet. Want hetgeen ik mijn leerlingen wilden meegeven: ‘herkennen wat er is, daar gewoon bij blijven vanuit compassie en acceptatie, en vooral niets hoeven te veranderen, veroordelen, begrijpen en te bereiken’, was waar ik zelf nog zoveel te doen had.
Maar ik heb ook geleerd dat je best iets mag onderwijzen waar je zelf ook wat van kan leren
Ook andere vormen van lichaamsgerichte therapie heb ik uitgeprobeerd. Daarnaast is mijn psychotherapie ook erg gericht op voelen, iets minder op het cognitieve aspect. Al praten we ook veel tijdens de sessies. Zoals mijn psycholoog zegt: ‘zodra je hoofd begrijpt wat je voelt, dan valt het kwartje’.
In het begin was ik nog sceptisch. Heel vaak kwam ik de kamer van de psycholoog inlopen met allerlei pijnen in mijn lichaam, maar totaal emotieloos. Ze liet me dan puur de lichamelijke pijn ervaren, erbij te blijven. Een hele andere benadering dan die ik van mezelf gewend was, namelijk pijnstillers nemen of nog meer gaan sporten (tja, ook dat kan schijnbaar een verdovingsmechanisme zijn).
Zodra ik meer stilstond bij de lichamelijk ongemakken, kwamen die emoties vanzelf
Heel bizar om te ervaren dat als ik de emotie kon voelen, de lichamelijk pijn vrijwel meteen verdween. De boosheid zat blijkbaar in mijn onderrug, de angst in mijn buik en het verdriet in mijn keel.
Sinds ik met lichaamsgerichte therapieën aan de slag ben gegaan is mijn lage rugpijn, waar ik al tig jaren last van had, volkomen verdwenen. En ik destijds maar denken dat het bij mij hoorde, zoals iedereen zijn of haar zwakke plekken heeft. En mocht ik toch weer rugpijn hebben, dan probeer ik erbij te blijven in plaats van het te verdoven.
Geef een reactie