Vorig jaar juli ging het redelijk met mij. Ik was al een tijdje, zeg een half jaar, redelijk stabiel en wisselde (licht) depressieve episodes met hypomane periodes af. De allerergste excessen bleven achterwege. Alleen ging het lichamelijk mis met mij. Het was een helse tijd.
Gelukkig heb ik een huisgenote. Ik wilde ’s nachts naar de wc, maar het lukte niet om op te staan. Mijn huisgenote heeft mij weer op de been geholpen. Van de schrik rookte ik drie sigaretten achter elkaar. En ik wilde weer naar bed gaan. Daar heeft zij een stokje voor gestoken. De taxi werd besteld en ik ging voor controle naar het ziekenhuis.
Een dubbele longontsteking
Eerst werd er op kanker gecontroleerd, maar al snel kwamen de specialisten een dubbele longontsteking op het spoor. Ik werd met spoed opgenomen en kwam op de psychiatrische afdeling terecht. Daar werd heel professioneel aan mij uitgelegd wat ik mankeerde.
De behandelend psychiater, mevrouw N., legde uit dat mijn lithium verlaagd moest worden, vanwege de interactie met de longmedicatie. Daar was ik niet blij mee, want ik was bang om te ontremmen en weer manisch/ psychotisch te worden. Afijn, binnen twee dagen was ik zo hypomaan als de pest. Oh, wat heb ik een lol gehad in het ziekenhuis. Spacen in de CT-scan, lachen met de zeer professionele verpleging, de grootste lol met de artsen. Ik vermaakte me wel.
Er waren twee slangen via mijn zijde aangesloten, dit om het pus uit mijn longen te zuigen. Wilde alleen niet echt lukken. Na drie weken werd er besloten om mij te opereren. De operatie is gelukt, maar de specialist heeft aan mijn bed verteld dat het op het randje was. Mijn longen zaten onder de ontstekingen, pus en er waren bloedblaasjes in mijn longen aanwezig.
Depressie lag op de loer
Toen ik uit het ziekenhuis ontslagen werd, belandde ik in een zware depressie. Deze duurde een maand. Door een (eigen) fout met de medicatie kreeg ik geen 800, maar 1600 mg lithium per dag binnen. Dit resulteerde in een heftige lithium-vergiftiging. Ik dacht dat ik dood ging. Na dit avontuur werd ik zo manisch als een gek.
Een opname in de instelling volgde
In de Hoog Intensieve Beveiligde Zorg, gevestigd in een TBS-kliniek. Wat heb ik me daar klote gevoeld. Hele heftige medepatiënten en afstandelijk personeel, met gelukkig een paar uitzonderingen. Een vervolgopname was noodzakelijk. Ik mocht naar kliniek De Nieuwe Meer. Wat een lief, betrokken en professioneel personeel heb je daar. Echt een verademing.
Bij thuiskomst vloog ik weer de depressie in
Weer een maand op de bank, een zwart gat. Na deze maand weer psychotisch geworden en rijp voor nog een opname. Dit keer een kliniek waar het personeel mij bijna allemaal kent. Tijdens eerdere opnames was ik de meest heftige patiënt, met zelfs een verblijf in de isoleercel van drie maanden, waar ik eerder over geschreven heb. Maar goed, deze keer was ik minder heftig en had ik een prima verstandhouding met het personeel. En, niet onbelangrijk, met de arts en psychiater.
Na een maand mocht ik naar huis. En u raad het al, weer zwaar depressief op de bank. En ja hoor, weer manisch ontremd en ja hoor, weer een opname. Het is nu een maand geleden dat ik thuis ben gekomen. Maar ik heb in het zorgafstemmingsgesprek wel aangegeven dat ik dit niet meer vol kan houden.
Overstap naar Prometazine
Mijn psychiater heeft haar best gedaan om naast de lithium en de zyprexa op zoek te gaan naar een ander medicijn. En dat is gelukt, het is prometazine geworden, een anti-histamine, een rustgever, dat ook werkt als antipsychoticum. En laat ik nu al in 2012 tot de conclusie te zijn gekomen dat ik histamine-intolerant ben en dat dit de (mogelijke) oorzaak is van mijn heftige ontremmingen. Mensen met een histamine-intolerantie zijn de meest heftige bipolaire patiënten en reageren niet of nauwelijks op medicatie.
Afijn, de afgelopen maand was ik redelijk ‘stabiel’, en het lijkt erop dat de prometazine zijn werk doet. Maar het is nog te kort om conclusies te trekken.
Wat is er nog meer gebeurd in deze helse tijd?
Ik heb drie keer zelfmoord proberen te plegen, maar daar ben ik gelukkig niet zo goed in. Ik had hier een beeldende column over geschreven, maar dit is de eerste keer dat de redactie van PsychoseNet, waar ik een prachtige samenwerking mee heb, de column heeft geweigerd om te plaatsen. Het was iets teveel van het goede.
Meer lezen over herstel?
- Zelfregulatie, ontwikkeling en herstel – Jaap van der Stel
- Nazorg en herstel na zelfmoordpoging – het verhaal van Jo
- Wat is jouw medicijnstofwisselingstype? – van slow tot ultra-rapid
- Thuisarts.nl – Ik wil me laten behandelen
Heb je een vraag?
Onze experts beantwoorden jouw vraag in het online Spreekuur van PsychoseNet. Gratis en anoniem.
Ontvang jij de PsychoseNet nieuwsbrief al?
Meld je aan en ontvang iedere week de nieuwe blogs en interessante items in je inbox.
Geef een reactie