Tijd en pillen zijn meetbaar. Liefdevol werken, zorg op maat, oprechte aandacht, nabijheid en compassie niet, dus verzekeraars vergoeden dat niet. Dat maakt Rian boos. Ze schreef er een blog over.
Sinds men de marktwerking in de zorg heeft geïntroduceerd, is er in GGZ-land veel veranderd. De rolodex en de multomap verdwenen en het begrip ‘scoren’ kwam steeds meer op de voorgrond.
We maakten grappen over hoe we in de toekomst wellicht afgerekend zouden gaan worden op onze productie. Grappen! We konden ons niet voorstellen dat het ooit echt zover zou komen.
Eerlijk is eerlijk, we zijn efficiënter geworden en nog kritischer gaan nadenken over onze manier van werken. Maar deze opgelegde dwang richting doelmatigheid slaat compleet door.
De vertrouwensband tussen behandelaar en patiënt is geofferd ten guste van het verdienmodel van de zorgverzekeraars
Behandelingen worden uitgekleed, preventie verliest teveel terrein en chronisch kwetsbare burgers met psychische kwetsbaarheid krijgen een verwijzing naar het WMO-loket. Omdat er voor de zorgverzekeraars niets aan te verdienen valt. Ondertussen vullen ze wel hun zakken met de duur betaalde premies. Dat laatste lijkt me overigens wel goed meetbaar.
Onder de medewerkers in de zorg maakt deze nieuwe zorgethos ook slachtoffers
De een na de ander haakt af. Gedemotiveerd, overvraagd en afgebrand. Blijvers onderscheiden zich in overlevers enerzijds en idealisten anderzijds. Angst om afgerekend te worden op onderproductie en concurrentie onderling zijn ontsierende drijfveren geworden.
We dansen noodgedwongen naar de pijpen van de zorgverzekeraars, terwijl dure en onbekende uitzendkrachten de werkvloer steeds vaker bemannen. Zij blijven maar kort en daarmee dragen zij niets bij aan de zo belangrijke continuïteit en veiligheid.
Liefdevol werken doe ik graag. Ik heb dus niet zo veel met meetbaarheid
Liever richt ik me op de inhoud van het werk. Ik voel me gesterkt wanneer patiënten me vertellen dat niet alleen medicatie en structuur helpend zijn, maar dat herstel valt of staat met zorg op maat, oprechte aandacht, nabijheid en compassie: een liefdevol kusje op de zere plek.
Rian Meulenbroeks werkt al dertig jaar in de geestelijke gezondheidszorg (GGZ) en is auteur van het boek ‘Goed gek!’ Haar website vind je hier.
Geef een reactie