Geeske beschrijft in deze blog een bijzondere ontmoeting tussen haar en een andere vrouw. Ze herkent het wederzijds lotgenootschap. Geestelijk en lichamelijk ongemak valt samen in een ‘feest van herkenning’.
Een keer zag ik haar eerder. Het was tijdens een privé georganiseerd fotografie-event waar we beiden als model aanwezig waren. Ze had goede foto’s in haar portfolio. Ik vroeg me af of ze mij als een bedreiging zou zien. Ik vroeg me af of ze hoogdravend zou zijn.
En dan komt ze binnen…Hartelijk en open, geïnteresseerd
Ik zie een sterke vrouw met uitstraling. Ik zie een poosje later ook de vrouw met pijn, stilgevallen in haar beweging. We spreken elkaar weinig in de drukte. Ze lijkt me een fijn mens.
Een door mij gemaakte foto doet haar enige tijd later op mijn Facebookpagina reageren. ‘Ohw, wat mooi!’ Het eindigt met een uitnodiging voor en digitaal kopje thee bij een knisperend virtueel vuurtje. Ik antwoord haar: “Ik kom liever persoonlijk bij je langs voor een kopje echte thee bij de warme haard“. Enkele weken later reis ik af naar haar adres waar we voor het eerst, een beetje onwennig nog, voor het knusse haardvuur met elkaar praten over de vele dingen in het leven die we gemeen hebben. We houden contact.
En nu is het dinsdagavond. Ik ben inmiddels het vak van de fotografie ingestapt en sta nu meestal aan de andere kant van de lens. Ik geniet ervan. Vanavond is ze mijn model. Gezamenlijk rijden we naar de professionele fotostudio waar ik sinds kort ook aan verbonden ben, het is vanaf haar woning een uur en een kwartier rijden. Ik heb haar opgehaald, autorijden kan ze niet meer door het Ehlers-Danlos syndroom (EDS). Ze zal er de komende dagen veel pijn krijgen van dit uitstapje weet ik. Ze calculeert het in. Dapper. Een actief leven heeft ze moeten opgeven, beweging veroorzaakt pijn, ook het lopen gaat vrijwel niet meer.
Ze vertelt me over haar reis binnen de reguliere gezondheidszorg, het revalidatie traject, de lange strijd om erkenning en om de juiste behandeling die nog steeds voortduurt
Ik luister stil naar haar verhaal. Haar verhaal had in grote lijnen ook mijn verhaal binnen de GGZ kunnen zijn. Jaren van zoeken, de escalatie van de symptomen en daarna het grote “tot stilstand komen”. Ingebeelde GGZ-toegangsdeuren worden voor je neus gesloten, terwijl er ondertussen met schreeuwende rode letters: “Jij bent niet Welkom” op wordt geschreven. Hoe ontmoedigend. Ze houdt het gelukkig dapper vol, strijdbaar en tegelijkertijd ook zo ontzettend moe. We rijden verder. Ze beschrijft de hoop die ze nog heeft, de sprankjes hoop die bestaan uit de zorgprofessionals die haar beperkingen en haar dagelijkse pijn wel zien. Ze weet dat die mensen bestaan.
Mensen die samen met haar voor haar bestaan vechten, ondanks alle weerstand om hen heen
Waardevolle mensen! Tot nu toe zitten zulke mensen toevallig vaak net op de verkeerde plekken om haar te kunnen of te mogen helpen. Ik besef me op dat moment dat ik, na een lange zoektocht van bijna vier jaar -die nu enkele maanden achter me ligt-, me in mijn handen mag knijpen met de behandelaren om me heen die actief en opbouwend met mij meedenken. Geen hulpverleners meer die vooruit pushen of me voorschrijven wat ik wel en niet mag vertellen in therapie. Een nieuwe vorm van persoonlijke rijkdom. En de veilige basis voor persoonlijke groei. Gezegend ben ik met hulpverleners die me erkennen in wie ik ben en wat ik nodig heb.
We lijken toch wel erg op elkaar, zij en ik, somatisch en psychisch, zo samen in een auto. We vinden elkaar zonder belemmeringen in elkaars verhalen. Samen maken we ook nog eens geweldige foto’s in deze mooie combinatie van fotomodel en portretfotograaf. We hebben plezier in de studio. We leven deze vanavond in een wereld van glamour.
We vinden elkaar in een verbrede vorm van lotgenootschap
Ik maak later die week een bijna koninklijk kunstwerk van haar in de stijl van Andy Warhol. Ze snapt feilloos wat ik bedoel met mijn werk. Ze gaat het bijzondere portret in een grote gouden lijst ophangen in haar huis vertelt ze me. Ik voel me trots. Wat een bijzonder mooie avond.
Geef een reactie