Er is veel interesse voor psychosegevoeligheid zonder medicatie of buiten de instelling. Lotje heeft al twintig jaar een lage dosering antipsychotica en is nooit opgenomen geweest. Hoe gaat dat bij haar? “Ik dacht altijd dat ziekte-inzicht was dat je besefte dat je je greep op de werkelijkheid kon verliezen, maar wellicht is het ook zo dat je op het moment zelf al beseft dat je hoofd een loopje met je neemt.”
Kort geleden las ik in de blog van Diana over lucide psychosen. Er stond tot mijn verbazing niks over op de site, maar het is iets wat ik wel heel erg herkende. Dat je op het moment zelf weet dat je een waan hebt. Het maakt de stress er niet minder om, maar het is wel anders.
Ik ben psychosegevoelig maar ben nooit opgenomen geweest. Het was niet altijd zo dat ik mij ervan bewust was dat ik een waan of hallucinatie had. Vroeger kwam ik thuis met een raar verhaal en dan zei mijn vader: het is onwaarschijnlijk dat dat echt is gebeurd. Vaker kwam ik achteraf pas tot inzicht dat iets waarschijnlijk niet gebeurd was. De grote witte hond die mij achterna zat tijdens het hardlopen en die eigenlijk meer een schim was in de hoek van mijn oog. Mijn overleden oma die tegenover me zat in de trein en die me het gevoel gaf dat alles goed zou komen.
Wellicht komt het door de medicatie dat bij mij dingen zijn gaan veranderen
Het gebeurde voor het eerst in 2008. Ik had een drukke verantwoordelijke baan als docent op een middelbare school. Ik was een jonge docent met veel stress. Die week lag mijn opa op sterven in een hospice. Ook was het winter en gleed ik een ochtend op weg naar het station uit met de fiets, doordat ik niet door had dat het had geijzeld en een scherpe bocht nam. De ambulance kwam. Ik had niks gebroken maar ik had een enorme deuk opgelopen en mijn hele been was blauw.
Ik geloof echter dat het dezelfde avond was dat ik ’s avonds toch weer op station Gouda stond om 22:30 omdat ik klaar was met het lesgeven Italiaans op de volksuniversiteit daar. Ik voelde me onrustig, vol stress en ineens dacht ik: de maffia zit achter me aan! Die gedachte hield me bezig tot ik thuis kwam bij mijn vriend en zei: “volgens mij denk ik dat de maffia achter me aan zit. Dat is niet goed hè?”
Ik heb toen een paar dagen vrij genomen. Kwam tot rust en ging weer aan het werk.
Onlangs gebeurde het weer
Ik dacht iets heel bizars, naars en verontrustends, terwijl ik tegelijkertijd dacht: dit kan niet waar zijn. Dit IS niet waar! Ik probeerde mezelf gerust te stellen terwijl de gedachten en angst door mijn hoofd jaagden. Je weet dat je onzin in je hoofd hebt, maar je hebt er wel last van.
Ik dacht altijd dat ziekte – inzicht was dat je besefte dat je je greep op de werkelijkheid kon verliezen, maar wellicht is het ook zo dat je op het moment zelf al beseft dat je hoofd een loopje met je neemt. Ziekte-inzicht next level.
Het stelt mij wel in staat om gewoon thuis te blijven en het zorgt er ook voor dat ik geen acute zorg nodig heb. Meestal moet ik gewoon even wat rustiger aan doen. De definitie van psychose, het verlies van contact met de realiteit, is er eigenlijk niet. Maar toch kan ik er veel last van hebben.
Zijn er meer mensen met psychosegevoeligheid die thuis wonen en dit herkennen?
Geef een reactie