Met gemengde gevoelens las ik het artikel uit Trouw en bekeek op YouTube de oratie van prof. dr. Stynke Castelein. Ze nam de luisteraars mee in de wereld van herstel.
Ook ik val binnen de beschreven groep van 281.000 mensen met een ernstige psychische aandoening, afgekort EPA. Maar deze groep, zo nam ze me mee, kan nog veel verder uitgesplitst en beschreven worden.
Haar oratie was opgedeeld in drie delen. Eerst werd de EPA-groep beschreven.
Iedereen kreeg een groepsnaam. Daarna kwam deel twee: ronddobberen rondom persoonlijk herstel. En in het laatste deel beschreef ze onderzoek naar herstel en werd het geheel afgesloten bij een veilige haven.
Vanuit haar boot overziet prof. dr. Castelein deze wereld door unieke data. Wie helpt ze?
Mij helpt ze hiermee niet in mijn herstel. Ook zou ik het anders omschrijven. In Nederland zijn er ruim 17 miljoen individuen, mensen die opgroeien, van betekenis willen zijn en gezien willen worden.
Allemaal zijn we heel verschillend. Ieder mens heeft een verhaal, zonder individueel verhaal geen maatschappelijke verbinding en geen maatschappelijk herstel. Het kan dus ook anders.
Er staan vele mooi voorbeelden hier op PsychoseNet.nl, maar laat ik ook een samenbindende poging doen.
Sommigen van ons staan met twee benen op de grond en hebben een praktisch wereldbeeld. Dan zijn er wijzen die de wereld zien door een bril en gevaren op zich af zien komen.
Weer anderen zijn creatieve hoogvliegers die hun tijd ver vooruit zijn of er zijn bijvoorbeeld de biddende hoogvliegers die hangen in de lucht en klapwiekend op zoek zijn.
Ook zijn er die een helicopterview hebben en zaken gemakkelijk overzien. Ga zo maar door.
Eigenlijk geldt: zoveel mensen, zoveel groepen
Elk mens wordt als uniek wezen geboren en hoe hij of zij zich gedraagt is afhankelijk van verschillende factoren, zoals afkomst en opvoeding, sociale omgeving en hoe men zich door denken en doen vormt.
Om in metaforen te blijven spreken. Laatst zag ik een aantal vogels in V-formatie overvliegen en dacht: wat zou er gebeuren als er één sterke vogel ongemerkt continu voorop blijft vliegen
In de luwte vliegen de anderen mee en profiteren, het kost hen minder energie.
De voorste vogel ziet iets aankomen en probeert er voor de anderen te zijn, maar het lukt hem natuurlijk niet alleen.
Als voorste vogel lukt communiceren niet en hij redt het niet. Spanning gaat bij deze hoogvlieger de boventoon voeren. Van gevoelig naar hooggevoelig. Het voelt als een aardschok.
Veel vogels en andere dieren kunnen tektonische activiteiten van de aarde voelen aankomen. Velen vluchten en sommigen bevriezen terplekke, anderen brengen hun nest zorgvuldig in bescherming en waarschuwen eerst hun habitat voor de aardschok.
Je kent wellicht de tekenfilms wel
Deze vogel was er één van het laatste soort. In staat van uiterste nood wil hij redden. Sommigen in zijn habitat luisteren, anderen niet.
De hoogvlieger krijgt het vertrouwen of wordt buiten gesloten. In de woorden van Jung: denken of veroordelen. De aardschok is gekomen, maar in een andere vorm. Het lukt de hooggevoelige hoogvlieger niet te vluchten uit de omgeving. Gestrand.
De vogel wordt gevoed, vaak door een vogel met twee poten op de grond. Van de wijze met bril krijgt hij wat spul om de trillingen niet meer te voelen en een verwijzing naar een ander onderkomen.
In gevoelloosheid brengt de vogel de winter van zijn leven door. Zodra hij denkt de lente te voelen, lukt het niet de vleugels uit te slaan. Hoe nu verder?
Volgepropt met spul, wat aangeleerd hulpeloos en zonder voldoende regie, staart hij gevoelloos naar zijn vleugels en roept wat hij nodig heeft. Reactie: Rustig aan! Hij start wat ‘gekortwiekte’ activiteiten en heeft last van het na-ijleffect van het ‘gevoelloze’ spul.
Hij wil herstellen
Uit groot onderzoek blijkt dat deze vogels apathisch zijn en wat sociale demotivatie hebben. Ze hebben anderen, een netwerk nodig voor maatschappelijk herstel. Met meer data onderzoeken we verder …
Denkt of oordeelt zelf: Een maatschappelijk probleem?
Nogal wiedes, zullen de meesten van u denken. Vraag wat ze nodig hebben en geef ze tools! Toch ben ik blij met onderzoekers die bestuurders helpen die in economisch opzicht ‘nogal Wiebes’ hebben leren denken en doen.
Voor hen is echt onderzoek nodig!
Zij weten van de aardschok en de gevolgen, maar resultaten tellen, ook ten opzichte van het menselijk proces.
Het voordeel heft het nadeel nog niet op? De bestuurder wacht. Pas bij een aardschok die genoeg ophef geeft, komen zij in actie. Dat wil zeggen: weer praten en weer onderzoeken.
Tot slot komt er zo hopelijk een protocol en geld beschikbaar om daadwerkelijk te ondersteunen. Een papieren werkelijkheid, maar in Nederland nodig.
Maar zouden we het menselijk proces écht gaan zien door de gedeelde resultaten? Ik denk van niet. Wat zou mevrouw Castelein dan bedoelen toen ze haar wereldbeeld, over mijn wereld van herstel, afsloot met de woorden: ‘Ik zie de toekomst rooskleurig tegemoet’?
Max Oranje (pseudoniem) besloot dit achtergrondartikel te schrijven voor PsychoseNet en dat inspireerde tot nog een bijdrage in de vorm van dit blog.
Geef een reactie