Dissociëren komt veel voor. Van een lichte mate tot langdurige ervaring, die een leven lang kunnen aanhouden. Zeker bij DIS en AGDS. Het is onderdeel van veel psychische aandoeningen.
Ik heb er ook last van, ik doe het al zo lang ik me kan herinneren. Het is een erfenis uit een onveilige jeugd.
Ken je het ook?
Tijd kwijt zijn? Nemen delen het over? Al maanden uit contact? Kan je niet(s) meer voelen? Is de werkelijk vertekend?
Dissociëren is een hardnekkig iets. Het contact met de werkelijkheid is bij mij een momentopname die vrij snel wordt verstoord, triggers vanuit oude ervaringen zijn vaak aanleiding. Gelukkig heb ik doorgaans goede controle. Delen kunnen de zaak nogal (in)effectief overnemen en intern rumoer veroorzaken. Best lastig. Ook best druk. Lastig slapen.
Ik vind het maar ingewikkeld
Na jaren van relatieve rust is het weer terug. Of eigenlijk is het nooit weg geweest, maar ik had een balans.
DIS is iets dat er bij mij, op mijn pad door de zorg, niet mocht zijn
Ik kan me in de kamer van de hulpverlener namelijk maar héél weinig voorstellen (of herinneren) van de ernstige klachten die ik in het leven tegenkomt op triggermomenten. Ik kan het dus ook niet vertellen. En als dat al wel lukt, omdat ik bijvoorbeeld een briefje mee heb genomen met wat ik wil vertellen, dan weet ik de situatie helemaal niet over te brengen. Ik kom eigenlijk niet verder dan het oplezen van het briefje.
Of ik kan mezelf en de problemen met m’n delen -ook met de beste intenties vooraf- niet serieus nemen in de behandelkamer. Die eeuwige waas en vermijding. Dat helpt me niet. Diagnostiek is dan lastig. Dat snap ik.
Ondoordachte opmerkingen kunnen het vertrouwen in de zorg beschadigen
Een greep uit de opmerkingen van hulpverleners over mij en mijn presentatie. Die me frustreerden omdat ze me op mijn werk en uiterlijk beoordelen, waarbij ze vertelden dat mensen zoals ik geen dissociatieve stoornis kunnen hebben. Volgens mij klopt dat niet.
Ik vraag me nog steeds regelmatig af of bijvoorbeeld onderstaande opmerkingen nodig waren om aan mij over te brengen tijdens m’n diagnostiek.
Enkele opmerkingen:
“Mensen als jij kunnen dit niet hebben.”
“Er lopen hier mensen rond die veel meer recht hebben om hier te zitten dan jij”.
“We zien het beeld (DIS) niet in de behandelkamer, dus het kan niet kloppen”.
Wie op basis van uiterlijk, werk of leven wel of niet DIS of vroegkinderlijk trauma kan hebben is naar mijn weten in geen enkele zorgstandaard terug te vinden. Toch werd ik diverse keren uitgesloten op basis van mijn spraakvaardigheid, opleiding en mijn baan.
Officieel mag het er nu wel zijn
Sinds het er wel mocht zijn, omdat bij mij de spanning zover opliep tot mijn problematiek wel duidelijk zichtbaar werd tijdens een intake, leidde het, naast een werkdiagnose DIS, ook naar een wachtlijst van vele jaren.
Het hebben van DIS of een andere dissociatieve stoornis is, bij het zoeken naar hulp, bijna een synoniem voor afwijzing
Er zijn geen behandelaren voor. Als ze er al zijn, dan hebben ze jarenlange wachtlijsten of nemen ze simpelweg niemand meer aan. Zeker als je er andere gevoeligheden bij hebt.
Mag ik even tegen het systeem schoppen?
Mijn naam is inmiddels al jaren ‘Haas’. Ik red me wel. Ben jaren in therapie geweest die gericht was op balans, mijn dagelijks leven en mindfulness. Ik ben meer in balans dan ik vele jaren daarvoor was, hoewel het ook weer niet heilig is. Ingewikkeld blijft het, zeker met delen. De basis is dat ze er mogen er zijn.
Voor mijn stemmingsgevoeligheid en psychosegevoeligheid ben ik wel in zorg, en dat blijf ik ook. Die zorg is prima en ik heb fijne hulpverleners om me heen. Ik voel me daar gezegend mee. Een tevreden mens. Qua de CPTSS en DIS (of AGDS en andere vormen) is dat toch een heel ander verhaal. Daar is de zorg ruw terrein vol valkuilen en gevaren voor je eigen geduld en je eigen welzijn.
Zit je hier ook mee? Mijn advies:
Pas op jezelf. Bewaak je balans. Wees lief voor jezelf, blijf veilig.
Credits Fotografie, Fotobewerking en gedicht: Geeske Roorda
Meer lezen over dit onderwerp?
- Wat is een dissociatieve identiteitsstoornis? – animatie
- De Kindmodus – omgaan met modi binnen schematherapie
- Traumaendissociatie.nl – Lotgenoten, hulpverleners & naasten
Wil je PsychoseNet steunen?
Wordt donateur en help ons om mooie projecten te realiseren.
Geef een reactie