In een opwelling besluit Ilse een bus naar Parijs te pakken en het gezeur van thuis achter zich te laten. Iedereen is toch tegen haar, elk gesprek leidt tot ruzie of discussie en dus is het de beste keuze om te gaan. De enige verstandige keuze ook, want waarom thuis blijven als je ook in Parijs kan zijn?
Het is al laat terwijl ik probeer me een weg te banen door het bruisende nachtleven. Hier en daar vang ik wat woorden op, probeer ze te begrijpen maar mijn hoofd is er niet bij. Ik denk aan thuis, ik denk aan de afgelopen 7 uur, ik denk aan de goede keuze die ik heb gemaakt. De beste keuze. De enige verstandige keuze.
Mijn omgeving is het oneens en laat dat via app en telefoon weten
Het enige waar ik me op dat moment écht zorgen over maak, is het feit dat mijn telefoon nog maar 14% batterij heeft en ik niet uit mijn hoofd weet waar ik precies moet zijn. Ik loop door het avondlijke Parijs op de zoek naar mijn hotel voor de komende twee nachten.
Parijs? Ja, Parijs. In een opwelling die veranderde van ‘Iedereen is toch tegen me’ naar ‘Wat moet ik hier als ik in Parijs kan zijn?’ stapte ik die middag in de bus naar Parijs. Spannend, dat wel, maar ook zo nodig want thuis was het gewoon niet meer leuk. En het moest wel leuk blijven. Als ik geen ruzie had met de ene vriendin, had ik wel een discussie met de andere vriendin. Eindeloze gesprekken met de psychiater die eigenlijk nergens toe leidden.
Het lag natuurlijk niet aan mij maar aan hen. Tuurlijk lag het aan hen
Maar ja, Parijs dus. Het was niet helemaal doordacht wat ik deed. Eigenlijk was het helemaal niet doordacht zelfs. Wat ik wel had gedaan was dus een hotel boeken voor twee nachten. Dat ik om daar te komen nog bijna twee uur door Parijs moest lopen, had ik niet ingepland. Dat ik met mijn warhoofd bijna dubbel zo lang over die weg deed evenmin. Mijn gemoedstoestand wisselde constant tussen “Wat doe ik mezelf aan?” en “Parijs! Ik ben in Parijs! Dit worden de dagen van mijn leven!”
Ik deed over elke stap die ik nam ongeveer dubbel zo lang als nodig was geweest
Ik bleef op elk hoekje vol verwondering staan zonder het door te hebben. Ik nam elk detail in me op, ik proefde de sfeer. Ik vertaalde elk woord dat in me opkwam naar het Frans, et c’est juste pour être sûr – just to be sure. Ik voelde me zó goed!
Toen ik eindelijk in het hotel was aangekomen, ging ik op de kamer die ik met twee andere meiden deelde meteen liggen. Het was toch al een spannende dag geweest en mijn hoofd moest even alle nieuwe indrukken verwerken. Slapen lukte niet, mijn hoofd was veel te druk van alles wat ik had gezien, geroken en in me had opgenomen.
Uiteindelijk viel ik ergens rond een uur of 6 in slaap. Het was een onrustige slaap en na slechts 1,5 uur werd ik alweer wakker. Ik voelde me fantastisch! Ik stond op, ik maakte me klaar, ik ging naar buiten. In hoog tempo doorkruiste ik heel de stad.
Ik had noch eten noch drinken nodig, ik leefde van de lucht om me heen
En de adembenemende uitzichten. Mijn stemming was euforisch, on top of the world, mijn dag kon eigenlijk al om 8 uur ’s morgens niet meer stuk. Ik kon gewoon heel de wereld aan. Het was heerlijk. Ik vinkte de ene bezienswaardigheid na de andere op het lijstje in mijn hoofd af. Ik begon bij de trappen van Sacre-Cœur waar ik een heerlijk uitzicht over de stad in de ochtend had. Ik bewonderde de Arc de Triomphe waar herinneringen aan vroeger naar boven kwamen toen we hier de Tour de France hebben gezien. Ik stond ineens per ongeluk voor Moulin Rouge en liep snel door. Ik zag Notre Dame vanuit de verte en zelfs zo was ‘ie mooi. Ik zag mooie gebouwen, groot en klein. En ik wist zeker dat ik diezelfde dag nog de Eiffeltoren zou beklimmen. Ik moest immers bewijzen dat het goed met me gaat en mensen met wie het goed gaat kunnen de Eiffeltoren beklimmen.
En ik was manisch, hartstikke manisch
Ik ging met iedereen de never ending discussie aan of ik nou wel of niet manisch was, die elke keer ertoe leidde dat beide partijen gefrustreerd opgaven. Maar waarom ook? Ik had het naar mijn zin. Hartstikke naar mijn zin. Alle appjes die ik kreeg en die me vriendelijk verzochten om de volgende bus naar huis te nemen, probeerde ik professioneel en met elegantie te negeren. Het ging veel te goed met mij, ik zag de mooiste en de lelijkste hoeken van de stad. Dat dacht ik althans.
Er was slechts één ding dat tegenzat en dat waren die enorme blaren die zich in een mum van tijd op mijn voeten hadden gevormd. Mijn voeten deden pijn, zo veel pijn, maar ik bleef maar doorlopen.
Die pijn was het enige wat me echt in de realiteit kon houden
Tegen eind van de middag drongen ook de appjes eindelijk tot me door. Ze hadden gelijk. Ik moest weer naar huis. Diezelfde avond stapte ik op de bus richting thuis. Ineens wilde ik niets liever dan thuis zijn. Een paar uur later viel ik op mijn bed in een lange slaap. Ik werd wakker met een fris hoofd, alle euforie scheen als weggeblazen maar dat maakte niet uit.
Ik was weer thuis.
Geef een reactie