Jasper heeft Yori onlangs in Barcelona ontmoet en is helemaal hoteldebotel van haar. Hij móet haar gewoon weer zien en pakt daarom snel het vliegtuig naar Barcelona. Eenmaal ter plaatsen is het de vraag of deze relatie wel een lang leven beschoren is…
Rond 1.00 uur die nacht schrok ik wakker. Ik had voor deze nacht de vlucht gepland staan naar Madrid. Hier zou ik een paar dagen vertoeven. Dwaas van manische verliefdheid boekte ik voor diezelfde middag echter een ticket naar Barcelona. Ik wilde Yori zien. En eenmaal in Barcelona geland pakte ik snel de metro richting haar huis.
Ik haalde eerst een bos bloemen en ik voelde me er klaar voor
Ik deed de deur open van haar portiek en stond even later in de trapgang. Toen ik aanbelde bleek er niemand thuis te zijn. Er restte me niks dan wachten, want ik moest haar zien. Ik moest gewoon weten of er misschien een kans was dat we samen iets konden krijgen.
Uren was ik aan het wachten. En erg op mijn gemak voelde ik me niet. Er ging een deur open. Een hond blafte wild en gromde dreigend naar me. Wat ik allemaal al niet moet doorstaan voor deze verliefdheid, dacht ik bij mezelf.
Daar is ze! Eindelijk kwam ze daar binnen
Eén van de bewoners had al gezegd dat ze waarschijnlijk rond tienen zou aankomen. Helaas gaf ze me niet de reactie die ik zo graag wilde. ‘Wat is dit Jasper?’ Ik uitte mijn gevoelens naar haar. Die gevoelens bleken zo sterk dat ze er een beetje angstig van werd. Ik had mezelf bijna niet in de hand. Ik sloeg van frustratie hard op de trapleuning. Ze was inmiddels bang geworden dat ik haar iets aan zou willen doen. Maar ik wilde haar enkel die bos rozen geven met een hartje erop. Die mooie bos rozen die ze niet wilde accepteren.
Ze stelde haar huisgenoot via WhatsApp op de hoogte over wat er aan de hand was. En niet veel later stonden we daar met z’n drieën buiten. Ik, haar boomlange mannelijke huisgenoot en zij. Ze moet zich inmiddels een stuk veiliger hebben gevoeld. ‘Denk je niet dat het een beetje overdreven is om het vliegtuig te pakken en gewoon voor Yori haar deur te gaan staan?’, sprak de huisgenoot tegen me uit. ‘Ja, ik snap wel dat dit als overdreven wordt opgevat. Maar als ik niet naar Barcelona zou komen zou ik haar niet zien.’ Yori bleef bij haar standpunt. ‘We zijn gewoon vrienden.’ Ik draaide me gefrustreerd om en liep weg.
Waar moest ik heen? Ik had gehoopt dat ik bij haar thuis kon slapen, zoals dit de vorige twee keren ook was gegaan.
‘Yori, waar moet ik nu slapen?’ vroeg ik haar in een WhatsApp bericht
Ze stuurde me de locatie door van een hotel in de buurt. Daar kon ik gelukkig terecht. Je zou misschien denken dat het hiermee afgelopen zou zijn. Maar voor mij niet. Ik was er heilig van overtuigd dat Yori ook wat voor mij voelde. Ik bleef haar schrijven via WhatsApp. Maar ze gaf me te kennen dat ze dat totaal niet op prijs stelde. ‘Blokkeer me dan’, schreef ik haar. En dat is wat ze deed.
Nog steeds wilde ik van geen opgeven weten. In werkelijkheid had ik alle grenzen allang overschreden. Maar om drie uur ’s nachts pakte ik al mijn spullen en riep naar de receptioniste dat er sprake was van ‘een emergency’. Ik moest weg, zo extreem verliefd was ik. Weg uit het hotel. Ik moest simpelweg naar haar huis.
Onderweg overviel me een angst zoals ik deze nog nooit had gevoeld
Later beschreven psychiaters en dokters dit als een psychose. Ik zag naar mijn idee iemand een stukje verderop in de straat staan. En ik hoorde gelach op een afstandje. Ik ben ogenblikkelijk omgedraaid en ben terug gerend naar het hotel. In absolute doodsangst. Ik was ervan overtuigd dat Yori en haar vriendin mensen hadden ingeschakeld om mij een kopje kleiner te maken. Achteraf bleek dit enorme paranoia te zijn. Maar op dit moment dacht ik dat.
De receptioniste dacht dat ik gek geworden was. Ze zat er niet ver naast. Ik was terug in het hotel en wilde naar mijn kamer gaan. Ik zei tegen haar dat ze niemand binnen moest binnen laten, want ze wilden me vermoorden.
‘Niemand binnen laten alsjeblieft’!
Maar dat deed ze wel, en ik rende naar boven. De trap op. Overtuigd als ik was dat iemand mij moest hebben, omdat ik een meisje lastig viel. Op een gegeven moment stond ik helemaal bovenin het hotel en kon ik niet verder. Ik belde 112. Omdat ik mijn locatie, of de naam van het hotel waarin ik me bevond, niet kon doorgeven, kon 112 kon mij niet helpen.
Ik besloot dat er maar één optie was, en dat was simpelweg in een verrassingsactie mijn belagers aanvliegen. Dus dat was wat ik deed. En ik belandde recht in de armen van de politie.
Jasper (pseudoniem) is 32 jaar oud en is woonachtig in Nederland.
Meer informatie:
- De Kus: Herinneringen aan intimiteit en een eerste opname
- Wat is het verschil tussen psychose en een manische psychose?
- Leven na psychose; het verhaal van Loraine
Geef een reactie