In dit tweede deel van deze briefwisseling reageert Jim op de vraag van May-May betreffende haar openheid over de gevoeligheid voor psychosen en manieën naar de buitenwereld. Hij zegt: “Je hebt jezelf geëmpowerd om woorden te vinden waarmee je over kwetsbaarheid kunt communiceren.”
Hey May-May!
Wat ik vind? Als ik dit lees denk ik: Wow… Ik denk dat het getuigt van een bijzondere manier om weerbaarheid te ontwikkelen en zelfs te leren van tegenspoed. En achter je woorden zit, besef ik, veel hard werk…. En vooral: iets waar we allemaal veel van kunnen leren.
Hieronder probeer ik uit te leggen waarom.
Uit wat je schrijft blijkt dat je tot de essentie bent gekomen
Vanuit een soort noodzaak die is ontstaan uit het ervaren van psychose en manie – en alles wat dat met zich mee heeft gebracht. Je laat zien dat eigenlijk alles rond psychose vragen oproept, waar geen duidelijk antwoord op is. We weten niet wat psychose is en verschuilen ons achter pseudo-wetenschappelijke termen als ‘schizo-affectief ‘. We hebben geen exacte antwoorden met betrekking tot het gebruik van medicatie – bijvoorbeeld hoe ze werken en wat de lange termijn effecten kunnen zijn.
‘Wij in de GGZ’ worstelen permanent met de vraag hoe je zorg kan bieden op een menselijke manier
Maar jij hebt je daarin letterlijk een weg gebaand. Je hebt jezelf geëmpowerd om woorden te vinden waarmee je over kwetsbaarheid kunt communiceren – een ‘gevoeligheid voor psychosen en manieën’. Hoe juist geformuleerd – en wetenschappelijk correct ook. Simpel en duidelijk – en inclusief. Plus, je hebt besloten om hier open over te zijn en je verhaal te vertellen aan anderen. Je geeft het goede voorbeeld in de zin van ‘je kwetsbaar durven opstellen’ en hebt voor jezelf duidelijk welke fasen je hierin kunt herkennen en hoe je daarmee om kunt gaan.
Dit werk van je is des te meer bijzonder, omdat pijnlijk duidelijk is dat wij in de GGZ de mensen hier niet altijd goed bij helpen. Door voortdurend alles te willen plaatsen in ‘schizo’-terminologie, die vervreemdend en stigmatiserend werkt, en te doen alsof behandelen is te vangen in professionele richtlijnen en ‘uitkomst-gedreven’ protocollen, maken we het niet makkelijk voor mensen om open te zijn en hun verhaal te leren vertellen.
Toch heb jij jezelf open willen stellen voor de mens achter de soms afgeschermde hulpverlener
Willen ontdekken dat onder het professionele schild ook empathie kan zitten. In de bereidheid om met verwondering naar die hulpverlener-mens te kijken en er constructief mee te werken zit vergevingsgezindheid, een soort moreel gezag in een situatie die niet zelden juist als onmogelijk ongelijk kan worden beleefd. Petje af, May-May. Het meest bijzondere in je beschrijving vind ik je vermogen om alles in een hoger spiritueel kader te plaatsen.
Je leven staat in het teken van een hoger doel en je voelt je in verbinding met een hogere gids
Kan het leerproces dat je beschrijft naar aanleiding van de ervaring van psychose, hier mee te maken hebben? Is dit de manier waarmee gevoeligheid ook kan bijdragen aan kracht? Hoe dit soort dingen tot stand komen is denk ik heel belangrijk – zeg maar ons collectieve leerdoel.
Dus lezen wij je blog met aandacht en proberen we er ons voordeel mee te doen, May-May.
Jim
Je vindt hier deel 1 van deze briefwisseling.
Lees ook deze blogs van Jim en May-May:
- May-May en Jim in gesprek: De zoektocht naar (g)een medicijn
- Geesten in je lichaam ervaren; May-May en Jim delen hun visie
- Waar ligt de grens tussen psychotisch zijn en eigen wil?
- Kan een reality check helpen?
- May-May en Jim in gesprek over de klinische blik en oprecht contact
- Cruciale patiënteninformatie moet makkelijker opvraagbaar zijn
Geef een reactie