In deze eerste blog in een nieuwe reeks beschrijft May-May wat haar hielp om zich vanuit een geïsoleerde positie als gescheiden moeder, schizofrenie patiënte – een outcast – beetje bij beetje weer geliefd te voelen. Zij leerde leven met haar gevoeligheid voor psychosen en manieën. Lees over de ervaringen van May-May. Je bent uniek. ‘Kijk jij vooral wat jij voelt en wat bij jou past.’
De depressie waar ik jarenlang last van had, bleek vooral veroorzaakt te zijn door bijwerkingen van de medicijnen en een gevolg van de situatie waarin zij zat. Ik deel mijn eigen ervaring, kijk jij vooral wat jij voelt en wat bij jou past. Ieder mens is uniek. Wat voor de een werkt hoeft voor een ander niet te werken, maar misschien brengt één en ander je op ideeën.
Dit plaatje vond ik op Facebook en ik vind het mooi. Je mag van jezelf houden en hopelijk geeft het je hoop.
Houd hoop, herstel heeft vaak tijd nodig
Ik ken iemand die gedwongen opgenomen is geweest vanwege psychose en daarna niet meer. Ook gebruikt ze geen medicijnen meer en heeft ze kinderen gekregen. Ik ken ook iemand die last had van depressie en daar nu mee om weet te gaan. Zelf ben ik verschillende keren opgenomen geweest. Vooral in het begin was het erg zwaar doordat ik depressief werd van de antipsychotica en de situatie waarin ik zat. Jarenlang zijn er momenten geweest waarop ik het niet meer zag zitten.
Wat ik je wil zeggen is, houd hoop. Er komt vast een periode waarin je de juiste medicijnen vindt en/of leert omgaan met je psychische kwetsbaarheid.
Herstel herken je soms niet meteen, het gaat met kleine stapjes
Ik kan me nog goed voorstellen dat ik het niet meteen door had toen ik niet meer depressief was. Ik dacht: “Hee, ik ben al een tijd niet meer depressief geweest.”
Ook kan ik me nog goed herinneren dat Jim me tijdens mijn tweede gedwongen opname opzocht in de Rembrandthof en hij een stijgende lijn tekende. Hij zag toen al vooruitgang bij mij en dat gaf me hoop.
De zorg voor mijn jonge zoon hield me op de been
Op het moment dat ik gedwongen opgenomen was en mijn man van me wilde scheiden was mijn zoon drie jaar oud. In de GGZ miste ik een hoopvol perspectief, maar mijn driejarige zoon zei op een gegeven moment tegen mij: “Mamma, jij denkt dat je niet meer beter wordt, he, maar ikke denk van wel.” Dat was zo ontzettend lief!
In het begin was hij elke dinsdag, donderdag en om het weekend bij me. Aan de ene kant voelde ik een enorm gemis – een diepe pijn – op de dagen dat mijn zoon er niet was, aan de andere kant kon ik denk ik de fulltime zorg voor hem niet aan en was het goed om die met zijn vader te delen. Ook was het erg goed voor mijn zoon om bij zijn vader te zijn.
Door de antipsychotica had ik enorme moeite om wakker te worden ’s ochtends. Dan gaf ik mijn zoon en de zoon van mijn vriend een boterham en gingen we weer slapen. Hier heb ik me jarenlang schuldig over gevoeld, en het droeg bij aan mijn depressie – mijn psychiater zei ook dat ze vond dat ik in het weekend ook vroeg op moest staan – maar toen ik eindelijk een keer vroeg op stond in het weekend zei mijn zoon: Wat doe jij nou hier. Ik wil lekker alleen TV kijken! Zie ook mijn andere blog.
Sinds mijn zoon op de middelbare school zit is hij de ene week bij zijn vader en diens vriendin en de andere week bij mij. Onlangs schreef ik deze blog over moeder zijn van een toen vijftienjarige zoon en psychosegevoeligheid hebben.
Ook hielp mijn nieuwe vriend me
Ook heeft mijn tijdelijke nieuwe vriend me zeker geholpen, zoals ik destijds ook hem hielp. Voor een aantal jaar waren we een (samengesteld) gezin.
Kijk of je weer iets kunt gaan doen
Heb je zelf geen kinderen of zijn ze het huis uit, dan kun je misschien een routine bedenken. Bijvoorbeeld elke ochtend een stuk wandelen of naar de deeltijd etc. Zelf had ik ook af en toe klussen voor een Iraanse nieuwsorganisatie.
‘Wees open over je psychosegevoeligheid en kom naar mijn huis’
Dat is wat Christus tegen me zei toen ik gedwongen opgenomen was in 2013-2014. En ik ben het gaan doen. Hierdoor geef ik mezelf permissie om te zijn wie ik ben, al zijn er ook momenten dat het me niet zo goed lukt. Denk erover na of je zelf open wilt/kunt zijn over je psychosegevoeligheid. Voor mij is het relatief ‘’makkelijk’’ want ik hoef niet meer te solliciteren.
Ook adviseerde Christus mij om naar zijn huis te komen, de kerk. Dat ben ik gaan doen. Tijdens de missen moest ik soms huilen van herkenning. Binnen de Sint Vituskerk voel ik me geaccepteerd hoe ik ben. Daar werd tijdens een mis juist gestimuleerd om te zeggen dat je Christus in je voelt en dat is precies hoe ik me voel. Zie onder andere dit blog en dit blog.
Natuurlijk is het aan jou of je ook iets hebt met het geloof of misschien juist niet. Of misschien iets anders.
Vraag hulp,
Ook kun je bv de luisterlijn (088 0767 000) bellen of als je het leven even echt helemaal niet meer aan kan 113 online (0800-0113) of als je aangemeld bent bij de GGZ kun je de crisisdienst bellen op momenten dat het niet meer gaat.
Verder kwam mijn vader me een dag in de week helpen met mijn zoon. Alleen al zijn aanwezigheid stelde me gerust. Nu komt hij nog steeds elke week, maar dat is dan puur voor de gezelligheid. Ik ben dankbaar dat we tijd samen door kunnen brengen. We hebben het dan over van alles en nog wat, de oorlog in Oekraïne, God etc. Mijn vader helpt me ook vaak met klussen. Ik kook vaak voor mijn zoon en mijn vader.
Je mag er ook best even doorheen zitten
Mijn psychiater zei iets tegen me, dat ze altijd het beeld bij me had alsof ik een hele hoge berg met een rugzak vol stenen moest beklimmen. Of dat ik een marathon aan het rennen was. Wat ze ook zei was dat het okay is om er even doorheen te zitten. Zo ben ik ook twee weken opgenomen met een depressie. Ook heb ik dus vaak de crisisdienst gebeld op de momenten dat het niet meer ging.
Je mag van jezelf houden en je bent uniek
Voor mijn psychosen was ik veel bezig met mijn carrière. Tijdens mijn psychosen leerde ik mijn mede-patiënten enorm waarderen. En ontdekte ik dat elk mens ertoe doet. Ook voelde ik contact met God en hoeveel liefde hij heeft voor alles dat leeft.
Graag sluit ik deze blog af met de titel van de blog: Je mag van jezelf houden en je bent uniek.
Veel liefs,
May-May
Geef een reactie