Tijdens een lange periode van psychoses maakte Roelof een plan met dingen die hij nog wilde doen in zijn leven. “Ik besloot om op de uitdaging in te gaan, mij levenslang op laten sluiten kon altijd nog. Mens, durf te dromen!”
26 jaar geleden was ik al 7,5 jaar bijna permanent psychotisch.
Lijstje
Ik heb toen een lijstje gemaakt met dingen die ik de rest van mijn leven nog wilde doen. Op dat lijstje kwamen zaken voor als werken in de automatisering, in de groenvoorziening, in de zorg en als beeldhouwer. Ook wilde ik zingen in een koor en intensief sporten. Een keer penningmeester zijn van een vereniging wilde ik ook graag. In de situatie waarin ik toen zat was dat allemaal niet erg realistisch; een verblijf in de intramurale GGZ voor de rest van mijn leven was wat te verwachten was.
Uitdaging
In januari van het jaar daarop kwam er een keuringsarts van het UWV bij mij langs. Hij zei dat hij in de buurt was en mij graag wilde herkeuren in de sociowoning waar ik woonde. Aan de keukentafel heeft hij toen een gesprek met mij gehad. Aan het einde daarvan zei hij dat ik de rest van mijn leven waarschijnlijk wel afgekeurd zou blijven. Bij de volgende herkeuring moesten we eens bekijken of ik bij de sociale werkvoorziening geplaatst zou kunnen worden. Ik wist niet wat ik hoorde: ik had niet serieus gedacht dat ik ooit nog weer zou werken. Ik besloot om op de uitdaging in te gaan, mij levenslang op laten sluiten kon altijd nog.
Ik ben actiever geworden
In het ziekenhuis waar ik opgenomen was, kreeg ik een week later een nieuw antipsychoticum, Risperdal. In de maanden daarna ben ik weer actiever geworden. Eerst ben ik maar eens alle voorgeschreven therapieën af gaan lopen, ben weer wat meer aan lichaamsbeweging gaan doen, ben weer regelmatig voor mijzelf en mijn huisgenoten gaan koken, ben weer met hobby’s gestart en ben vriendschappen gaan ontwikkelen met de mensen om mij heen. Wat later ben ik weer wat actief geworden op mijn oude vakgebed, de werktuigbouwkunde.
In de loop van dat proces dacht ik dat het een beetje zonde was om meteen bij de sociale werkplaats te gaan werken. Ik heb me ingeschreven voor een re-integratietraject en heb in de vijf jaar daarna allerlei werk gedaan in het vrije bedrijf. Een deel daarvan was betaald, maar een groot deel was therapeutische plaatsing of vrijwilligerswerk. Uiteindelijk ben ik toch bij de sociale werkplaats gaan werken en heb daar een heel leuke staffunctie gekregen. Een functie waarbij mijn automatiseringskennis goed van pas komt. Ik ben daar tevens leidinggevende geworden van een medewerker.
Ook de andere punten heb ik in de afgelopen 26 jaar gerealiseerd
Ik heb 23 jaar bij verschillende koren gezongen, heb vijf jaar aan boetseren en beeldhouwen gedaan, ben al 20 jaar vrijwilliger in de zorg, doe tot op heden veel aan lichaamsbeweging. Ik heb 18 jaar een volkstuin gehad en ben 6 jaar penningmeester geweest van een van de koren. En ondertussen al negen jaar secretaris van de volkstuinvereniging.
Levenservaring
Wat ik maar wil zeggen: ik heb er nooit spijt van gehad dat ik vijf jaar tevergeefs geprobeerd heb in het vrije bedrijf aan de slag te komen. Ik heb daar een schat aan levenservaring en werkervaring opgedaan die mij altijd goed van pas gekomen is.
Mens, durf te dromen! Maar ga met kleine stapjes verder
Je kunt beter gaan voor tweehonderd procent van wat realistisch is en daar de helft van realiseren dan gaan voor tien procent en dat helemaal realiseren. Alleen moet je er in het eerste geval tegen kunnen dat je af en toe met een teleurstelling geconfronteerd wordt. Maar door het nastreven van iets wat achteraf niet realistisch bleek te zijn, heb ik heel veel geleerd en heel veel nuttige ervaringen opgedaan. Als ik niet op de uitdaging van de keuringsarts was ingegaan, had ik nu waarschijnlijk nog steeds in een GGZ-instelling gewoond.
Chili con carne
Ik vergelijk het altijd met een situatie die veel van ons wel kennen: je zit thuis en hebt al een week lang alleen maar brood gegeten. Op een gegeven moment ben je dat zat en wil je toch wel eens voor jezelf koken. Je zoekt het recept van chili con carne op en maakt een boodschappenlijstje. Vervolgens ga je op weg naar de supermarkt. Onderweg kom je wat mensen tegen en in de supermarkt ga je op zoek naar de ingrediënten. En dan blijken de bruine bonen uitverkocht te zijn, dat wordt dus geen chili. Met wat hulp van iemand in de supermarkt bedenk je een ander recept, rekent je boodschappen af, gaat daarmee naar huis, je kookt je maal en je eet het op.
Je plan om chili con carne te maken is in duigen gevallen. Maar doordat je dat plan had, ben je in beweging gekomen en heb je nu een warme maaltijd gehad. Bovendien heb je van en in en naar de supermarkt van alles meegemaakt wat je niet meegemaakt had als je thuisgebleven was. Het is dus de moeite waard geweest om een plan te maken, ook al is het niet gelukt.
Roelof zegt: “Mens durf te dromen”. Hij is 7,5 jaar bijna permanent psychotisch geweest. Daarna is hij goed hersteld, hertrouwd en heeft werk, vrijwilligerswerk, hobby’s en hij sport weer.
Meer informatie:
Geef een reactie