Mieke ontwikkelde in haar jeugd de vaardigheid om te dissociëren door enkele gebeurtenissen. Vaak heeft ze haar dissociëren vervloekt. Maar eigenlijk heeft het haar vooral beschermd. En is ze achteraf ook wel dankbaar voor de dissociaties. Hierover schrijft ze.
“Je dissocieert weer.”
Hoe vaak heb ik mijn psycholoog dat niet horen zeggen als er voor de zoveelste keer een waas langs mijn gezichtsveld trok. Ik dwaalde weer eens af. Het duizelde, de verwarring sloeg toe en ik wist niet meer wat ik moest.
Hopeloos maakte de dissociatie me
Ik splitste mezelf op zo’n moment af van mijn gevoel. De emoties waren dan kennelijk te heftig. Zelf dacht ik het toch echt wel aan te kunnen. Waarom lukte het dan niet?
Beschermingsmechanisme
“Omdat dit jouw beschermingsmechanisme is,” antwoordde mijn psycholoog lief wanneer ik mijn frustratie hardop uitsprak.
“Maar nu heb ik het niet meer nodig,” reageerde ik doelgericht. Ik wilde gewoon vaart maken in de therapie. Alle angsten in de ogen kijken, alle emoties doorvoelen en verder met mijn leven.
Ze legde me uit dat ik niet voor niets dissocieerde en het enige wat ik hoefde te doen was me ervan bewust zijn dat het gebeurde.
Je kan het blijkbaar niet forceren
Nee dat had ik wel gemerkt, nadat ik op een therapeutische lichaamsgerichte weekendretraite was geweest. Drie dagen lang duwden we onszelf in een sekte-achtige setting door emotionele lagen heen. Het voelde heel bevrijdend. Voor even.
Want twee dagen later overspoelde de dissociatie mij. Zo erg had ik het nog nooit meegemaakt. Een en al waas. Alsof ik het niet was, bewoog ik me een paar dagen op de automatische piloot door een dikke mist voort.
Nu begreep ik dat dit onderbewuste afweermechanisme sterker was dan mijn mind
Heel vaak heb ik mijn vermogen om te dissociëren vervloekt. Het ontnam me de connectie met het leven. Het vergde engelengeduld om me er doorheen te worstelen. Omdat het onbewust gebeurt.
Nu ik er zo goed als van hersteld ben (tja altijd makkelijk praten achteraf) weet ik dat het me eigenlijk heeft geholpen.
Dank aan dissociatie
Het heeft me beschermd tegen de pijn die als kind niet te dragen was Sindsdien ben ik mijn dissociatie dankbaar. En kan ik het omarmen in plaats van me ertegen te verzetten. Het kostte jaren therapie, dat wel. De mist was blijkbaar erg hardnekkig.
Ik vraag me af wat er met mij was gebeurd als dissociëren destijds geen optie was
Was ik verslaafd geraakt? Had ik een eetstoornis ontwikkeld? Of had ik andere mentale problemen gecreëerd? Want uiteindelijk ben ik van mening dat aan alle psychische stoornissen trauma ten grondslag ligt.
Misschien was ik ook wel psychotisch geworden, net als mijn vader. Dan is de dissociatie zo slecht nog niet. Ik kon daarnaast namelijk best goed functioneren.
Heb daardoor nooit medicijnen hoeven te gebruiken. Toegegeven, tijdens mijn depressie heb ik erom gesmeekt. Maar godzijdank trof ik een psycholoog die geloofde dat ik mijn trauma’s kon aanpakken in plaats van onderdrukken met medicatie.
Dankzij mijn bescherming.
Meer lezen van Mieke?
- In de waan van het leven – Mieke Terlouw – boek
- De kracht van herkenning – herstelverhaal Mieke Terlouw – blogs
Heb je een vraag?
Onze experts beantwoorden jouw vraag in het online Spreekuur van PsychoseNet. Gratis en anoniem.
Behoefte aan een luisterend oor?
Wil je je verhaal kwijt? Onze PsychoseNet chatprofessionals staan voor je klaar.
Geef een reactie