Terwijl Jeroen Kloet met zijn stevige wandelschoenen een spoor trekt langs het wassende water op Vlieland, trekken gedachten voorbij langs de winderige hemel in zijn hoofd. Het is koud en zandstralen scheren langs zijn kuiten op het wad. Een blog over mijmeren ontstaat.
Ik mijmer, zoals ik zo vaak doe. Wat heeft al dat mijmeren me nu werkelijk opgeleverd? Ik weet het antwoord al, voordat ik überhaupt de vraag heb gesteld.
Voor mijzelf lijkt mijmeren wel een natuurlijke staat van zijn
Als ik me gewoon over geef aan wat is, zoals mindfulness ons leert, dan is melancholie onherroepelijk mijn thuisbasis. Dat is het overigens al meer dan dertig jaar. En wat zegt dat dan over mij?
Is werken aan een positievere manier van leven dan wel zo natuurlijk voor mij ? Leef gezond, beweeg voldoende en zorg goed voor jezelf. Ik doe het allemaal en het brengt me absoluut een hoop goeds. Maar de melancholie blijft. Niet voortdurend, maar wel genoeg om te kunnen spreken van een thuisbasis.
Een Duitser, genaamd Josef Zehentbauer, schreef er een mooi boekje over: ‘De troost van de melancholie’ over de droevige lichtheid van het bestaan. Naast het feit dat de inhoud me intrigeerde vond ik vooral de aanzet zo mooi.
Niks pleidooi voor een betere wereld, of een nieuwe wijze om gelukkiger te worden
Nee, gewoon een boek over de melancholie zoals die is. Mijmeren over de zwaarte ervan, het zwartgallige ervan, maar ook het mooie, het kunstzinnige, het sensitieve ervan. Het was een boek naar mijn hart omdat het simpelweg uitging van de melancholicus in zijn natuurlijke staat van zijn. En die is, u raadt het al, melancholisch.
Zou het niet mooi zijn om de eigen staat van zijn van mensen in kaart te brengen? Of gaat dat helemaal niet? Waar praten we nog over het normale van die betreffende persoon? En waar houdt dat op?
Is het bijvoorbeeld niet zo dat bij een in aanleg vrolijk mens er al lang sprake is van ziekelijke somberheid als hij of zij terecht is gekomen in een permanente melancholie die voor mij juist een thuisbasis vormt en in die zin volstrekt normaal is?
Is het andersom niet ongezond als mij als melancholicus een gevoelsleven wordt opgedrongen dat voldoet aan de maatschappelijke norm? Die norm die stelt dat geluk een keuze is. Dat ieder mens gelukkig kan zijn. Dat een gelukkig leven ons helpt gezond oud te worden, et cetera.
Ik, met m’n terugkerende buien van somberheid en angst naast de melancholische basisstemming , kan hier in elk geval bij tijden behoorlijk recalcitrant van worden.
Het gevoel nog meer te falen dan je al deed bekruipt mij menig maal
Oh ja, da’s waar. Ik faal helemaal niet. Die bipolaire stoornis en die angststoornis zijn mij overkomen. Dat heeft niets met falen te maken. En mijn angstig karakter is mij ook niet aan te rekenen. Dat is ook gevormd door allerlei factoren.
Waarom voelt het dan toch zo anders? Ik voldoe volstrekt niet aan het mooie plaatje dat ons zo vaak wordt voorgehouden. Maar presenteer ik mezelf als psychiater, netjes gekleed en vertel ik mijn verhaal met de verbale vaardigheden die ik bezit, dan voltrekt zich het wonder dat de gemiddelde toehoorder mij identificeert met het plaatje waar ik juist volledig niét aan voldoe.
Hoe wonderlijk is dat eigenlijk als je dat nu eens echt tot je door laat dringen?
We leven in een sprookjeswereld
Het ziet er allemaal geweldig uit, maar de inhoud laat zich moeilijk raden. Leegte lijkt verscholen te liggen achter de maskers van perfectie.
‘En ze leefden nog lang en gelukkig’…En geen enkel sprookje dat vertelt hoe je dat nu doet.
Geef een reactie