Met een prachtige YouTube video brengt Geeske haar favoriete plek in beeld. En ze vraagt met deze blog aan elke lezer: Wat is jouw favoriete plek?
Het is 2014. Ik omvat mijn hoofd met mijn handen, terwijl ik aan het werk ben. Mijn hoofd zit chronisch vol. Onbedwingbaar. Ik dwing mezelf achter de monitor van mijn werk, terwijl ik mezelf aanspoor om één of ander strategisch overzicht af te maken.
Iedere letter is een strijd
Ik ben vreselijk gespannen, het wil echt niet lukken. Dan loopt mijn leidinggevende op een afstandje langs. Ik krijg ik acuut hartkloppingen. Ik moet al mijn moed inzetten om niet razendsnel helemaal onder mijn bureau te duiken. Het ontbreekt me tegenwoordig ook al aan wilskracht ontdek ik gedeprimeerd. Het lukt me maar half om boven het bureau te blijven.
Verlamd van angst lig ik weggedoken achter mijn bureau
Mijn hoofd heb ik op mijn armen achter het beeldscherm neergelegd. Ik ben bijna onzichtbaar. Ik heb spiertrekkingen in mijn armen en bovenbenen. Al mijn zintuigen staan op scherp.
Het gangpad is al een poosje weer helemaal leeg. Ik kom in een korte tijd, meestal enkele minuten, weer wat bij mijn positieven. Dan kijk ik voorzichtig naar mijn collega naast me om te zien of hij wat in de gaten heeft gehad. Dat is gelukkig niet het geval.
Voorzichtig probeer ik of ik mijn benen kan bewegen
Ik wiebel kort met mijn linkerbeen. Die doet het. Mijn rechterbeen ligt nog losjes over mijn linkerbeen heen. Ik wil het been graag op de grond zetten, maar ik kan het niet voelen. Voor de zekerheid ondersteun ik het met mijn beide handen wanneer ik het zachtjes op de grond zet. Ik wil niet het risico lopen dat het ledemaat onverwacht, vanaf mijn schoot, met een harde klap op de grond valt zodra ik het verplaats.
Ik wil vandaag liever niet onder mijn bureau te hoeven te kijken waar dat ‘vreemde’ been is gebleven.
Ik wil het niet weer met mijn handen zo neer moeten zetten dat de schoenzool weer een normaal contact maakt met de vloerbedekking zoals het hoort. Ik wil het weer kunnen voelen, zoals de meeste mensen dat kunnen.
Mijn beide benen doen het nog
Een kleine opluchting ervaar ik, nu ik weet dat ik tenminste op kan staan wanneer ik dat wil. Ik voel me nu vooral heel erg beschaamd. Ik heb een fijne, meedenkende leidinggevende. Mijn reactie staat in geen enkele verhouding met wat er gebeurde. Ik snap er zelf ook helemaal niets van. Onlangs zijn er gesprekken met mijn leidinggevende en mijn partner geweest na aanleiding van het dringende en herhaalde advies van mijn psycholoog om me ziek te melden.
Besloten is dat ik minder ga werken, ondanks mijn aanvankelijke heftige weerstand daartegen. Ik zak eerst naar vijfenzeventig procent van mijn gewerkte uren. Later ga ik verder terug naar vijftig procent aanwezigheid.
Ik wil hardnekkig niet nog minder uren werken, terwijl ik de vijftig procent toch al vrij snel begin te accepteren. Het geeft me tijd om er ’s middags, vanuit hevige onrust, erop uit te trekken door Nederland, aangezien ik niet thuis kan zijn.
Ik verdraag het absoluut niet om thuis te zijn
Ik bezoek op deze middagen onder andere veel oude plekken van vroeger, plekken waar onverwerkte herinneringen aan kleven. Ik maak ook andere onlogische routes op basis van allerhande losse impulsen. Mijn auto is mijn veilige plek en die brengt me overal.
Op veel locaties maak ik een specifieke foto van mijn auto als bewijs dat mijn auto en ik daar echt waren. Het zijn vaak moeilijke plekken waar we terecht komen. Plekken die situaties oprakelen.
Te onrustig om al naar huis terug te keren rijd ik naar het Nationaal Park Lauwersmeer. Het maakt niet uit hoeveel kilometers we daarvoor moeten afleggen, we rijden door tot we die dijk vinden waar we willen zijn.
Het Lauwersmeergebied is voor mij de plek waar ik tot rust kom, voor ik weer naar huis terugkeer naar mijn man en mijn piepjonge gezinnetje, die ongerust op me wachten. Ook in 2018 blijft deze plek mijn favoriete plek.
Meer lezen over veilige plekken?
- Veilig bij mij – Mieke van Gils
- Verankerd in veiligheid – Deb Dana
- Eugenie is naaste, ze vertelt over de waarde van een veilige haven
Foto- en videocredits: Geeske Roorda
Behoefte aan een luisterend oor?
Wil je je verhaal kwijt? Onze PsychoseNet chatprofessionals staan voor je klaar.
Ken je de mini-College’s van PsychoseNet al?
Bekijk PsychoseNet college’s van Jim van Os over zorg en herstel, van depressie tot psychose.
Geef een reactie