Veel gezochte termen

Psychosenet blog

Auteur

Lotuslicht

José Smit schrijft onder de naam Lotuslicht op PsychoseNet. Ze kreeg op haar 49e haar eerste langdurige psychose met verlichtingservaringen

José haar leven is sindsdien enorm veranderd, ze leeft ze met psychoses en perioden in rustiger vaarwater.

Meer zien van Lotuslicht?

José maakte een opname op Facebook over haar psychose. Deze video is via deze link te bekijken. Ook is José te vinden op YouTube.

Mijn hart, ik ben je nooit verloren

Lotuslicht: "Ik dacht aan de mensen die ik verloor tijdens psychose. Ik zag mijn handelen. Ik zag mijn hart, de plek waar liefde zegeviert".

Lotuslicht: “Ik dacht vanochtend aan de mensen die ik ben verloren gaandeweg de psychosejaren. Door conflicten, waardoor onze wegen zich scheidden. Door de dood, waardoor afscheid nemen volgde. Ik zag mijn eigen handelen. Mijn woede en verdriet. Maar ook mijn hart, de plek waar liefde zegeviert en vrede mijn gezelschap is”.

Ik neem mij niets kwalijk

Omdat ik begrijp van waar dat kwam. Ik onderdrukte vroeger mijn emoties. En met de psychoses kwamen die meer vrij. Ook mijn woede van pijn. Daardoor verloor ik een vriendin. Ik ben maar even boos. Maar dat kostte me wel een vriendschap. Herstel werd niet gewild. Omdat die ander dan ook geraakt is. En niet de weg terug vond.

Corona en wakker zijn kostte me ook een paar vriendschappen. Maar vooral ook de veranderingen in mij door psychose. Was ik daardoor makkelijk of te begrijpen? Nee! Ik was mezelf niet meer voor anderen. Levensveranderende gebeurtenissen maken zichtbaarder wat niet lekker loopt. Wat al gemist wordt.

Je groeit met elkaar mee of je laat los

Helaas moest ik loslaten. Zij lieten mij gaan omdat ik dezelfde niet meer was. Rollenverschuivingen. Emoties die zichtbaarder werden. Gevangenissen die open gingen. Waarheid die naar boven kwam. Eigenlijk was ik die altijd geweest. Verstopt onder laagjes. Onder leugens. Was ik foutloos? Nee! Maar wel kwetsbaar en overgeleverd aan mijn biochemie. Was ik ontremd en needy? Jazeker. Ik smachtte naar begrip. Heb ik spijt van wat ik niet anders kon? Nee.

Als ik beter had gekund had ik het gedaan

Nu, jaren later, is er af en toe nog een golf gemis. Maar wat mis ik? Was het waar, onze liefde? En dan kom ik uit bij illusies. Ieder heeft droombeelden in het hoofd. De waarheid was het nooit. De waarheid is dat mijn hart zich blijft verruimen en daarom soms even vernauwt. Dat de werkelijkheid voorbij pijn ligt. Voorbij oordelen. Dat we allen de vlam en de liefde dragen. Maar dat we soms verblind zijn door ons ego en onze pijn. Daaraan voorbij ligt de ruimte waar we ons ware zelf vinden. Waar we niet struikelen over kwetsuren. Daar mag alles zijn. Daar ontmoet ik graag de nieuwe mensen in mijn leven. En samen blijven we oefenen… in laten gaan.

Gevoel van verlies bleek een illusie

Zo kwam ik erachter dat mijn gevoel van verlies niet op waarheid stoelde, maar een illusie was. Vriendschap die was volkomen gecreëerd in het hoofd. Wat ik voelde, verwachtte, zag en ervaarde aan iemand had vooral te maken met wie ik zelf was en met mijn verleden. Het was een gezamenlijke creatie en het bleek niet bestand tegen de zwaardere golven en orkanen van het leven. Het was gebaseerd op oude pijn en oude modellen. We kenden elkaar soms meer dan 30 jaar. Toen mijn ego instortte onder de psychosen, stortte ook onze vriendschap in elkaar. Omdat wat zichtbaar werd een nieuwe rauwe werkelijkheid was, die niet paste bij het beeld dat we samen al die tijd omhoog gehouden hadden. Waren wij dan niet diep en ver gegaan? Was alles een leugen? Ik denk het niet, maar ik denk dat we maar zelden bij ons ware zelf waren samen.

Het verlies van mijn moeder heeft ook veel in gang gezet

Jaren zwijgen veranderde naar openen. Soms met horten en stoten, ongecontroleerd. Nu, jaren daarna ben ik eindelijk bij het willen loslaten van dat wat triggert. Mezelf willen leren beheersen. Want er moest zoveel uit. Naast de pijn van gemis ook een leven van onderdrukking. De psychosen maakten alles open. Hielpen me. Maar meest van al was de code opgeheven van een belofte aan mijn moeder te zwijgen over iets dat zo ingrijpend was in mijn kinderleven dat het me tot in mijn 50e op slot zette en me terneer drukte. De put ging open en ik kwam erachter tevoorschijn. Nog rauw, maar open en levend en dankbaar voor al mijn ervaringen. Mijn wraak was praten. Schrijven. En alles loste meer en meer op. Het opende mijn hart dieper.

Nee. Ik ben je niet verloren

Mijn moeder niet. Mijn vrienden niet. Mijn familie niet. Mezelf niet. Wat kwijt geraakt is, is alleen maar het idee dat ik van je had over wie je was. Nu ken ik de waarheid. Ik ken het ware zelf. De plek waar liefde zegeviert en vrede het gezelschap is. Jij bent wat ik dacht nooit geweest. Dat was ik. Achter de pijn. Mijn ogen die jou niet zagen voor wie je werkelijk bent.

Daarom zeg ik nu, ik houd van jou met alles wat je bent. Want ik ben niet blind meer. Ik zie door alles heen. Ik ben je nooit verloren. Samen zijn we één!

Jose.

Meer lezen over vriendschap?

Heb je een vraag?

Onze experts beantwoorden jouw vraag in het online Spreekuur van PsychoseNet. Gratis en anoniem.

Verder lezen over goede zorg en GGZ?

Onderstaande boeken zijn geschreven door hoogleraar Jim van Os. In deze eerlijke boeken lees je meer over psychose, trauma, de nieuwe GGZ, herstel en veel meer.

Reacties

4 reacties op “Mijn hart, ik ben je nooit verloren”

  1. Liesbeth van Leeuwen

    Dag Jose,

    Schrijver, dat ben je !

    En je kan ook heel gezellig kletsen !

    Ook ik ben veel vriendschappen kwijtgeraakt. Ook ik heb heel lang moeten zwijgen. Heb eind 40 ook pas therapie gekregen.

    Zou je niet een keer een gedicht proberen ? Of, in jou geval een gebed aan het universum ?

    Dank voor al je werk !

    liefs, Liesbeth.

    1. Jose

      Dankjewel! Ja gedichten zijn er ook hoor. Maar een gebed…heel goed idee! Liefs Jose

  2. Roelof

    Ben ook vrienden kwijt geraakt, maar dan tijdens het herstel van psychose. Mijn vrienden, die ook psychosegevoelig waren, konden het niet hebben dat ik steeds meer in de gewone maatschappij mijn gang ging, zonder ondersteuning van de ggz. Uiteindelijk heeft een van hen mij zijn leven uitgezet, toen hij 6 maanden later terug wilde heb ik nee gezegd. Het paste niet meer,

    1. Jose

      Ja. Moeilijk. En herkenbaar.❤

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *