Tijdens mijn zoektocht naar mijzelf op weg naar herstel maakte ik veelvuldig gebruik van PsychoseNet. In de tijd dat ik (zonder het te weten) psychotisch was, heb ik veel aan het e-mailspreekuur gehad. En ook al daarvoor tijdens het afbouwen van mijn antipsychoticum, maakte ik daar veel gebruik van. Ik wist toen nog niet dat ik hard op weg was manisch te worden en ik was niet meer te stoppen, wat de antwoorden ook waren.
Jim van Os heeft mij via het e-mailspreekuur vaak gezegd dat ik deze middelen voorzichtig moest afbouwen en raadde mij aan contact met mijn psychiater te zoeken.
Ik heb op PsychoseNet ook regelmatig mijn boosheid geuit over mijn behandelaars, nadat alles zo helemaal verkeerd was uitgepakt. Maar ik stelde ook opnieuw vragen over onder andere mijn medicatie die ik opnieuw moest gebruiken. Ik heb me altijd serieus genomen gevoeld omdat ik altijd antwoord kreeg op mijn vragen, hoe uitgebreid of misschien wel verward mijn mails ook waren. Mijn hartelijke dank dan ook hiervoor.
Ook heb ik er veel geleerd over wat een psychose inhoudt. En vooral dat het voor iedereen anders is
Ik las de vragen van anderen, de antwoorden daarop en leerde van ervaringen van anderen. En ik wist: dit gaat weer over. Ik kan hiervan herstellen! Dat gaf mij hoop. Ik had weer perspectief om mijn leven opnieuw vorm te gaan geven. Ik wist niet hoe en ik wist niet wanneer, maar ik wist: dit ga ik overwinnen. Alleen in het diepst van de depressie die volgde, zag ik het allemaal niet meer zitten. Maar de depressie duurde niet lang.
Om mijn cognitieve vaardigheden weer een beetje op te krikken, ging ik op advies van mijn SPV-er tijdschriften lezen. Alleen de korte stukjes, want die kon ik net behappen. Ik maakte puzzeltjes en ik deed geheugen- en concentratiespelletjes op de Nintendo.
Het heeft een behoorlijke tijd geduurd voordat ik me weer wat beter kon concentreren
Na een half jaar kon ik weer tv programma’s volgen. En toen ik eindelijk op een nieuwe afdeling een nieuwe behandelaar kreeg die meteen de diagnose bipolaire stoornis stelde, ging het nog beter met me. Ik vond erkenning van mijn probleem, begrip en een behandeling waar ik baat bij had. Het bleken drie essentiële voorwaarden voor mijn herstel.
Ik werd ingesteld op een stemmingsstabilisator en eindelijk raakte ik minder snel overprikkeld. Tot mijn genoegen werd het rustiger in mijn bolletje. Wat fijn dat er ook nog medicijnen zijn waar ik me echt prettig bij voel, ondanks de bijwerkingen. Medicijnen zijn niet altijd slecht. Ze verkorten misschien mijn leven, maar verhogen de kwaliteit ervan. En daar gaat het mij vooral om.
Ik leerde ook meer over wat een bipolaire stemmingsgevoeligheid inhield en de puzzel van mijn leven viel eindelijk op zijn plek. Wat een verademing. De acceptatie van mijn diagnose was dan ook snel gepiept.
Ik was nog steeds op zoek naar herkenning van mijn verhaal bij anderen
Daarvoor bezocht ik ook het inloophuis van Ixta Noa. Nu weet ik dat ieder zijn eigen verhaal heeft met een lijn die bij veel lotgenoten wel gelijk loopt, maar nooit hetzelfde is.
In mijn volgende blog schrijf ik verder over mijn herstel en hoe ik weer greep op mijn leven kreeg.
Geef een reactie