Herstel is geen vaste oplopende lijn. Het is een pad vol hobbels en bobbels. Dat merkte ik het afgelopen jaar.
Ik was vast van plan om het met zo weinig mogelijk medicatie te doen
Ik struikel(de) vaak over mijn optimistische voortvarendheid. Al een half jaar na het hoogtepunt van mijn psychose stortte ik me op een veel te drukke nieuwe vrijwilligersactiviteit. En dat terwijl de diagnose bipolair nog maar net was gesteld en ik nog lang niet goed was ingesteld op de nieuwe medicatie.
Ik begon weer te rennen en wist maar met veel moeite de rem te vinden. Echt onderuit gegaan ben ik niet, tot mijn verbazing. En tot het geluk van mijn omgeving. Want die sleurde ik voor het gemak altijd maar mee in mijn val. Misschien was dat mede te danken aan het korte lijntje met zowel mijn nieuwe behandelaar als mijn SPV-er.
Inmiddels ben ik een jaar verder en ik merk dat het nog steeds een vallen en opstaan is met het zoeken van een nieuwe evenwicht in mijn leven. Ik heb voldoende – teveel- hobby’s en ik ben vastbesloten vrijwilligerswerk te blijven doen.
Ik probeer nu iets voorzichtiger te zijn met activiteiten die mijn enthousiasme al te veel aanwakkeren
Want dan krijg ik uiteindelijk toch het deksel op mijn neus en voel ik me weer die nul, die toch steeds uitvalt en zich maar beter nergens meer kan vertonen. Maar het gevoel om aan de zijlijn te staan, kan ik niet verdragen en daarom trek ik mij steeds op aan mensen als Wilma Boevink, die uitgaan van mogelijkheden en niet van beperkingen.
Ik ben er zeker van dat er activiteiten zijn waar ik me prettig bij voel en die ik ook kan volhouden. Een voorbeeld is mijn schrijven hier op PsychoseNet, want dat doe ik toch regelmatig. Ik heb nog steeds de nodige cognitieve problemen: geheugen, concentratie; het is allemaal lang niet wat het ooit geweest is. Maar dat was al een tijd niet in orde. Het zij zo. Ik ben eenenzestig en er is geen baas die iets van me verwacht.
Mijn vrijwilligerswerk doe ik met andere mensen met een psychische kwetsbaarheid
Ik weet dat er van beide zijden begrip is voor de beperkingen van de ander. Maar het blijft een zoeken naar mijn eigen grenzen. Het is een smalle lijn en soms lijkt het erg op koorddansen wat ik doe. Het is bij mij vaak alles of niets. Steeds weer die keus maken tussen wat ik buiten de deur aan activiteiten onderneem met alle bijbehorende prikkels en de energie die ik nodig heb om mijn beslommeringen binnenshuis te regelen.
De balans is vaak ver te zoeken. Vooral nu mijn lieve man en maatje zo kort geleden plotseling is overleden. Hij was altijd de stabiele factor in ons samenzijn en nu moet ik zelf die factor zijn. Ik moet nu én mijn eigen stormachtige aard binnen de perken houden, mezelf in neerslachtige buien opbeuren én ik moet in huis alles alleen regelen.
Soms zie ik het echt even niet meer en denk ik: waar doe ik het allemaal voor. Er zijn dagen dat ik het liefst onder een steen kruip. Maar de weegschaal slaat altijd uit naar meer goede dan slechte dagen. En gelukkig heb ik lieve familie waar ik altijd een beroep op kan doen.
Voor mij is herstellen niet meer ‘beter worden’ zoals ik altijd dacht
Herstel betekent voor mij nu: omgaan met mezelf en mezelf ook slechte dagen gunnen. Maar dan wel met de wetenschap, daar ergens in mijn achterhoofd, dat het weer voorbij gaat. Die slechte dagen te accepteren valt niet altijd mee, maar als ze weer voorbij zijn, lach ik om mezelf. Want lachen, dat kan ik nog steeds!
Ik ben blij met wie ik ben.
Geef een reactie