Vijf jaar geleden werd ik opgenomen met het idee dat ik een weekje zou uitrusten. Mijn hoofd doet het niet. Maar dat weekje werd twee maanden afdeling psychosen en drie maanden afdeling depressie en een zware ECT behandeling. Ik bleek een zware depressie en psychotische verschijnselen te hebben. Waarom een weekje uitrusten? Omdat je niet aan mij kunt zien dat het niet goed met mij gaat.
Overstap van UCP naar Lentis
Destijds was ik in behandeling bij het UCP en na mijn opname ben ik overgestapt naar Lentis, omdat ik een soort van uitbehandeld was. Ik had alle therapieën, psychotherapie en Elektroshocktherapie, gehad en alle soorten medicatie gehad in het UCP. Lentis kon mij meer perspectief bieden. Dus nu heb ik al een aantal jaren gesprekken met een ambulant verpleegkundige, een psychiater en ik heb traumatherapie.
Wekelijks heb ik een gesprek met mijn verpleegkundige
Om te kijken of ik nog op het rechte pad zit. Omdat ik niet achter de geraniums ga zitten is er ook een kans dat ik teveel hooi op de vork neem. De afgelopen jaren ben ik toch een aantal keren manisch ontregeld door teveel stress van de zorgen thuis en mijn werk. Maat houden is een grote kunst.
Door de elektroshocktherapie is mijn depressie verdreven
Deze is niet weer terug gekomen. Dat is werkelijk fantastisch. En daar ben ik het UMCG heel erg dankbaar voor. Als ik zie wat ik allemaal weer doen kan. Maar soms doe ik ook teveel. Mijn draaglast is vaak groter dan mijn draagkracht. Ik blijf gevoelig voor depressie, manie en psychose. Mijn werk en de websites maken vind ik geweldig, maar ik heb thuis ook een grote taak om mijn kinderen te begeleiden met groter worden.
Draagkracht versus draaglast
De afgelopen weken was ik weer overbelast. Mijn agenda stond vol met afspraken, betreffende mijn werk bij het RGOc, websites maken, opleiding webdesign, afspraken van Lily met school en in de GGZ, Oscar, mijn autobiografie, een intensieve traumabehandelweek en nog meer. Veel teveel draaglast ten opzichte van mijn draagkracht. Het is uit de hand gelopen. Ik heb grenzen overschreden en dan voel ik mijn grens helemaal niet meer.
Mijn eerste gedachtenstop
Negen weken geleden zou ik naar een festival over psychiatrie in Hilversum. Omdat er niemand met mij meekon moest ik alleen. Ik zou bij mijn zus verblijven in Utrecht de avond ervoor. Dus ik ging in de trein naar Utrecht. Toen ik naar haar huis moest lopen ging het mis. Ik had teveel prikkels gehad en mijn hoofd deed het niet meer. Midden in het park kon ik niks meer. Mijn navigatie aflezen lukte niet meer en ik kon haar huis niet meer vinden. Mijn zicht werd ongeveer een meter en alles om mij heen leek te bewegen en op mij af te komen. Overprikkeld, maar dan heel erg.
Terug naar huis
Ik heb haar huis kunnen vinden met hulp van een jong stel die mij vier keer de weg wezen, maar ik kon niets meer. Het was heel beangstigend. Geen zicht en niks meer kunnen. Grens. Mijn lichaam zei: stop. Dus ik ben de volgende ochtend regelrecht weer naar huis gereisd en heb al mijn afspraken uit mijn agenda geschrapt, want dit was toch wel een duidelijk teken van overspanning.
In de afgelopen weken heb ik meerdere gedachtenstops gehad
Mijn hoofd is overspannen en geeft duidelijke tekens. Als ik zelf de grens niet bewaak dan doet mijn lichaam het wel. Ik noemde het black-outs, maar na even googelen kwam ik als eerste bij psychose terecht en het zijn gedachtenstops. Ernstige denkstoornis ook wel genoemd. Het komt dus voor bij een psychose.
Op mijn website staat:
Gedachtenstop
De gedachtenstop, waarbij de patiënt het gevoel heeft dat zijn gedachten plotseling volledig stoppen, wordt als een ernstige vorm van denkstoornis gezien.
En dat is het ook. Een heel beangstigend gevoel.
Waar ik erg tegenop zag was onze vakantie naar Italië
Deze was lang geleden al geboekt en nu stond hij voor de deur. Ik had Eric al gewaarschuwd dat ik misschien niet mee zou gaan. Ik had er geen zin in, het is veel te ver rijden en te lang. Met mijn verpleegkundige en Eric hebben we besloten dat ik dit jaar thuis zou blijven. Eric zou alleen met de kinderen op vakantie gaan en dan kon ik de rust thuis pakken. Niet wetende dat ik het moeilijk kon krijgen alleen in huis.
Rust en regelmaat
Ik heb ze op een ochtend uitgezwaaid en ze hadden er alle drie erg veel zin in en het verliep ook voortreffelijk. Maar mijn vakantie in eigen huis bleek een hele grote opgave. De regelmaat van het gezin viel weg en dat ontregelde mij wel. Ik at niet en sliep ’s nachts weinig, want dan was ik aan het lezen in mijn uit te geven boek.
Mijn zesde gedachtenstop werd een feit
Toen ik een wandeling wilde maken in de onlanden. Tijdens een wandeling in de onlanden kreeg ik mijn zesde gedachtenstop. Ineens zag ik weer slechter en kon ik alleen nog maar in de lucht kijken. Overprikkeld, maar nu direct heel erg. Ik wilde nog een foto maken iets verderop, maar besloot toch maar direct naar huis te gaan. En dat lukte mij amper. Ik kon niet meer lopen, want ik kon niet meer bedenken dat ik mijn ene voet voor de ander moest zetten. Hoe ik thuis ben gekomen?
Kruipend naar huis
Ik ben letterlijk op handen en voeten naar huis gelopen. Ik kon niet goed meer zien en alle bladjes en takjes die op de weg lagen kwamen op mij af. De weg oversteken was levensgevaarlijk, maar ik ben wel thuisgekomen. Daar aangekomen heb ik snel mijn vriendin gebeld en zij heeft met spoed de arts gebeld op vrijdagavond. Ik was overprikkeld, dus kon ook niet meer slapen. Maar dit was echt de druppel, zo kan ik niet verder. Ook had ik in de nacht last van hallucinaties. Ik hoorde keihard muziek in mijn kamer toen ik wakker werd en ik zag schimmen in huis. Maar er ging nog geen psychotisch-belletje rinkelen.
Ik moet opgenomen worden
Tegen mijn vriendin zei ik: ‘ik moet opgenomen worden.’ En zij heeft dat naar de hulpverleners gecommuniceerd. Na wat telefoongesprekken met mijn behandelend psychiater hebben we inderdaad gekozen voor een opname. Het voelde voor mij als onvermijdelijk, want zo kon ik niet verder. Ik brak aan de telefoon toen hij zei je hebt geen psychose, ik moest erg huilen. Niemand geloofd mij, omdat je het niet aan mij kunt zien of horen. Ik heb nog realiteitsbesef, terwijl ik angstig en achterdochtig ben en niet meer kan focussen, maar dat is ook moeilijk om te beoordelen in een telefoongesprek.
Signaleringsplan
Maar als je mijn signaleringsplan er op na slaat dan zit ik in code rood wat betreft psychose. Ineens viel het kwartje ik ben psychotisch: de hallucinaties, de overprikkeling, de onwerkelijkheid van de omgeving, achterdocht, angsten, prikkelbaar, gedachtenstops en niet meer kunnen denken en slechte concentratie. Ik heb alles van een psychose, maar ik kan het nog vertellen. Hoewel ik het weken lang niet heb gezien. Gelukkig zag mijn vriendin hoe ik eraan toe was en ze hield mij goed in de gaten. Elke ochtend even contact, etc.. Ze heeft ook nog met mijn psychiater gesproken. Fijn, want mijn hoofd doet het niet meer.
Opname
Met mijn psychiater hebben we besloten over te gaan tot opname. Gelukkig kon ik snel terecht in de kliniek. Bij het intakegesprek van de open afdeling werd al snel duidelijk dat het een afdeling is voor crisis gevallen en dat het een time-out weekje zal worden zonder behandeling. Maar zo snel kan ik toch niet opknappen? Nou ja, ik pak de rust, want die heb ik hard nodig. Ik ben in een continue staat van overprikkeling en kan niks meer: niet wandelen, niet lezen, etc.. Het is dus weer een weekje uitrusten, terwijl ik er best slecht aan toe ben, maar ik heb geen depressie gelukkig en ben niet suïcidaal of gevaarlijk voor de omgeving.
Je ziet er goed uit
Kwam ik de eerste avond bij de verpleging om mijn medicatie op te halen en vroeg ik waarom ik op de crisisafdeling zit voor een time-out week en niet op de afdeling psychosen. Zegt ze: ‘Maar jij hebt geen psychose, want zo zie je er niet uit.’ BAM. Ik zei: ‘Je kunt aan mij niet zien of ik een psychose heb.’ Het maakt me wel verdrietig, dat je het niet aan mij kunt zien, of is dat juist een voordeel? In een gesprek met mijn psychiater hebben we besproken dat ik in ieder geval nog een week langer blijf op de crisisafdeling.
Heerlijk rust aan mijn hoofd…
Suzan schrijft naast de blogs voor PsychoseNet ook blogs voor op haar website Suzan heeft ervaring. Binnenkort verschijnt haar autobiografie bij Tobi Vroegh!
Fotocredits: Suzan Vos
Meer lezen over psychose?
- PsychoseNet ondersteunt je bij je herstel – help je ons?
- Psychose als symptoom of als menselijke ervaring
- Wanen en achterdocht
Heb je behoefte aan een gepsrek?
Je bent welkom. Het Chatteam van PsychoseNet zit voor je klaar.
Geef een reactie