Hoe is het als je kind gevoelig is? Moet je je zorgen maken? Worden gevoelige kinderen op latere leeftijd ook gevoelig voor psychoses? Wat maak je mee? Jelleke doet in dit blog verslag over wat er gebeurde met haar bijzondere dochter Ella. “Haar studieresultaten bleven uitmuntend en daarom gingen er bij mij helaas geen alarmbellen af.”
Mijn dochter Ella is bijzonder. Heel bijzonder. Als kind had ze een grote fantasie en speelde eindeloos met haar poppen. Ze was lief, aandoenlijk en ook heel gevoelig. Zo betrapte ik haar in de tuin toen ze een worm ter afscheid kuste en hem liefdevol uitgeleide deed in het gras.
Ze bleek ook goed te kunnen leren. Altijd excellente cijfers en het was niet te verwonderen dan ze ging studeren. “ Mam, ik heb de hemel ontdekt. Filosofie reikt ver tot in de hemel.” was haar eerste reactie. Ik was blij voor haar. Ik ben zelf academisch opgeleid en begreep haar heel erg goed. Ook begreep ik haar discipline en passie voor haar vak. Dat ze niet van uitgaan hield en van oppervlakkige praatjes begreep ik ook wel. Ja zo zit ik ook in elkaar en met mij is het ook goed gekomen.
Ella is gedisciplineerd en analytisch
En zo benaderde ze haar spraakprobleem. Ze stotterde licht vanaf haar zevende jaar. Jaren zat ze op logopedie en later ging ze naar een psycholoog. Want Ella wilde er vanaf. Haar angst om te presenteren en de blokkade die ze dan ervoer, zaten haar ontwikkeling goed dwars. Vele therapieën heeft ze gevolgd met weinig resultaat. Ik merkte dat ze steeds meer somber werd en meer ging piekeren. Ze sloot zich steeds meer af tot op het punt waarop ik haar niet meer kon bereiken. Haar studieresultaten bleven uitmuntend en daarom gingen er bij mij helaas geen alarmbellen af.
De eerste psychose kondigde zich aan toen ze haar onderzoek in haar masterfase had afgerond. Ella was ongewoon druk en vulde in de supermarkt onze boodschappenwagentje razendsnel met allerlei onnodige producten. Ze schreeuwde dat ze angstig was en dat ze nu hulp nodig had. Ik stond aan de grond genageld. Totaal in verbijstering met maar een doel. Mijn kind moest acuut geholpen worden. En zo belandden we samen in de GGZ hulpverlening. Trauma’s hebben Ella en ik meegemaakt. Politie en ambulance aan huis, gedwongen opnames, dagenlang verblijf in de separeer, het klem zetten van Ella en het gedwongen toedienen van medicatie en allerlei diagnoses. Van een verlate puberteit tot schizofrenie en alles wat er tussen zit. En vooral de uitzichtloze wanhoop van Ella, die kronkelend op de grond lag, omdat ze slecht reageerde op de medicatie. Bij mij de machteloosheid dat ik niet bij haar mocht zijn toen ze dagen gesepareerd was. Alle goede bedoelingen van het verzorgende personeel ten spijt was het zo mensonwaardig.
Alles schreeuwde in mij dat het zo niet goed was
Ik wilde haar troosten en zeggen dat het goed komt. Een arm om haar heen slaan om haar grote angsten een beetje weg te nemen. “ Samen gaan we hier uitkomen. Je bent nooit alleen lieverd. “ Zo vaak ben ik weggehouden en begreep later ook waarom patiënten in de kliniek zo schrikbarend weinig bezoek kregen. De angst en onbegrip voor hun verwarde dierbare werd gevoed door de overtuiging dat een psychose een hersenziekte is. Afwachten totdat de medicatie het werk heeft gedaan is dan het de devies.
We zijn inmiddels jaren verder Ella en ik. Ella heeft Psychosenet ontdekt en ontleent daar zoveel begrip en steun aan. Ik zie wat hoop en verbinding met haar doet. Haar zelfvertrouwen groeit en daarmee haar herstelmogelijkheden. We hebben nog een lange weg te gaan samen maar voelen ons gesterkt, gesteund en gevoed.
Jelleke Maquine
Jelleke is moeder van Ella, jurist en ervaringsdeskundige/ naaste.
Meer lezen over psychose?
- De energetische psychose – over chakra’s en energie
- Gezocht: Jonge influencer met psychosegevoeligheid
- Navigeren door een psychoselandschap – de kaarten van Elsa
Geef een reactie