Ik heb deze week een spreekbeurt gehouden over stemmen horen, voor mijn klasgenoten van groep acht. Ik heb wat dingen verteld over mijn eigen ervaringen en een interview gehouden met Erica van den Akker. Erica is voorzitter van Stichting Weerklank, een stichting voor mensen met bijzondere ervaringen zoals stemmen horen.
Ik vond het erg spannend, want ik wist niet precies of ik nou wel of niet moest vertellen dat ik zelf heel lang stemmen heb gehoord.
Het stemmen horen begon toen mijn oma overleed, ik was toen 5 jaar oud
In het begin waren het een paar stemmen. Soms mompelden ze wat, of waren ze beetje aan het fluisteren. Maar het ging maar niet weg en toen ik tien jaar was, was het heel erg. Ik hoorde meer dan tien stemmen die de hele dag bezig waren. Ze scholden me uit, ze bedreigden me en gaven me vreselijke opdrachten. Ik vond het steeds moeilijker niet aan de opdrachten toe te geven. Ik sliep er niet van, de stemmen hielden me gewoon wakker. Ik ging steeds vaker niet naar school, voelde me ziek en was vaak bang.
Ik begon mensen te zien die anderen niet konden zien
Op school kon ik me helemaal niet meer concentreren. Ik was moe omdat ik bijna niet sliep, en de stemmen bleven maar tegen me schreeuwen en mij bedreigen. Op school zag ik ze gewoon op de tafels zitten en ik werd ook daar steeds meer bang van. Ik ging ook rare dingen doen, ruzie maken omdat dat moest van de stemmen. Soms werd ik agressief, ook dat moest van de stemmen.
Ik durfde er niet over te praten en toen ik dat uiteindelijk wel deed was dat omdat ik zo bang was, dat ik eigenlijk dood wilde. Toen moest ik naar de psychiater, dat hielp helemaal niks en een tweede psychiater hielp ook niks. Ze dachten dat ik ziek was, maar ik had zelf het idee dat ik niet ziek was maar wel ziek aan het worden.
Ik heb toen samen met mijn vader en moeder hulp gekregen via Stichting Weerklank. Ik mocht daar vertellen wat ik hoorde en wat ik zag
Ze schrokken daar niet van en daardoor werd ik zelf ook steeds minder bang. Ik heb kunnen vertellen over hoe ik mij voelde, wat ik moeilijk vind en hoe ik met moeilijke dingen omga. Ik voelde me na een paar gesprekken al veel beter en toen waren plots al twee stemmen weg.
Ik ben nu een jaar verder, ik ben nu elf jaar en wil niet meer dood. En ik ben zo blij want ik hoor nu helemaal geen stemmen meer en kan gewoon weer leuke dingen doen. Ik weet nu waar ik op moet letten. Dat ik het op tijd aan iemand vertel als ik iets moeilijk vind, dat ik dan praat over wat ik het beste kan doen. Ik ben niet meer bang voor stemmen horen want ik weet nu wat ertegen helpt en wat niet helpt.
Ik heb in mijn spreekbeurt aan het eind toch verteld dat ik zelf bijna 6 jaar lang stemmen heb gehoord. Ik heb de kinderen uit de klas durven vertellen hoe ik eraan en eraf ben gekomen. Want er horen veel meer kinderen stemmen en ik wil ze graag helpen door te vertellen wat mij geholpen heeft. En oh ja, ik had een negen voor mijn spreekbeurt!
Gastblog van een dappere 11-jarige
Meer over stemmen horen?
- Stemmen horen: hoe ga je er mee om? Interview met Dirk Corstens
- Alles over stemmen horen in je hoofd
- Stemmen horen, ben je dan gek?
- TemStem – app
Geef een reactie